Bezpodstawne oskarżenie może zabić

Kilkanaście lat temu w miasteczku Outreau na południu Francji wybuchła wielka afera pedofilska. Przed sądem stanęło 18 osób, w tym 6 kobiet, oskarżanych o zbiorowe gwałty na 18 dzieciach w wieku od 3 do 12 lat. Według prokuratora, oskarżeni mieli należeć do zorganizowanej siatki pedofilskiej. 4 osoby przyznawały się do zarzucanych czynów, pozostali oskarżeni utrzymywali, że są niewinni. Cała Francja była zszokowana skalą przestępstw, jakich mieli dopuścić się tzw. zwyczajni obywatele.

Wśród oskarżonych o pedofilię byli m.in.: ksiądz, taksówkarz, komornik i kasjerka, a także bezrobotne małżeństwo, Myriam i Thierry Delay, którzy przyznali się do czynów pedofilskich z udziałem czwórki swoich dzieci oraz sąsiadów. W trakcie dochodzenia Myriam wskazała śledczym nazwiska osób, które miały należeć do domniemanego gangu pedofilów.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Tuż przed zakończeniem procesu doszło do nieoczekiwanego zwrotu w „sprawie Outreau”. W czasie jednej z rozpraw Myriam Delay ze łzami w oczach wyznała, że zarzuty stawiane przez nią wobec 14 osób, rzekomych gwałcicieli dzieci, zostały całkowicie zmyślone... Wybuchł olbrzymi skandal...

Reklama

Jak do tego doszło? Afera zaczęła się od małżeństwa Delay i ich dzieci, które trafiły do rodziny zastępczej. Tam dzieci zaczęły opowiadać, że były ofiarami pedofilskich praktyk. Zostało wszczęte śledztwo ws. siatki handlarzy dziećmi i pedofilów w Outreau. Na podstawie niepotwierdzonych informacji policja dokonywała na dużą skalę zatrzymań osób posądzonych o udział w pedofilskim gangu. Mieszkańcy miasteczka zostali ogarnięci zbiorową histerią. Media szalały. Kolejne doniesienia prasowe odsłaniały szokujące szczegóły rzekomego pedofilskiego koszmaru. W sprawę mieli być zamieszani także przedstawiciele tzw. lepszego towarzystwa wykorzystujący seksualnie dzieci z ubogich rodzin. Istniały nawet poszlaki wskazujące na morderstwo jednego z dzieci.

Na fali masowej histerii coraz więcej dzieci w Outreau zgłaszało, że było ofiarami molestowania. Krąg osób podejrzanych wzrósł do ponad 50 osób. Ofiarami domniemanego gangu pedofilskiego miało być łącznie 18 dzieci.

Jednak, jak się okazało, przyjęta bezkrytycznie przez młodego sędziego śledczego Fabrice’a Burgaud teza o istnieniu siatki pedofilskiej w Outreau okazała się w rzeczywistości błędna. Jedynymi sprawcami gwałtów na dzieciach byli Myriam i Thierry Delay oraz ich sąsiedzi David Delplanque i Aurelie Grenon. Ostatecznie zostali oni skazani na kary więzienia od 4 do 20 lat. Reszta oskarżonych, łącznie 14 osób, zostało oczyszczonych z zarzutów. Fałszywie posądzeni przez Myriam Delay i jej synów czekali na uniewinnienie aż trzy lata. W tym czasie ich życie rodzinne i kariera zawodowa zostały całkowicie zniszczone. Skazani na długotrwały pobyt w areszcie śledczym, napiętnowani mianem pedofili, przeżywali każdego dnia niewyobrażalny dramat. Jeden z bezpodstawnie oskarżonych popełnił w areszcie samobójstwo jeszcze przed pierwszym procesem.

Reklama

Sprawa rzekomej siatki pedofilów z Outreau okazała się prawdziwą klęską francuskiego wymiaru sprawiedliwości. Francuski minister sprawiedliwości Dominique Perben przyznał, że podczas śledztwa doszło do poważnych błędów proceduralnych. Prezydent Jacques Chirac nazwał sprawę Outreau „bezprecedensową katastrofą sądową” i wystosował do każdego z poszkodowanych osobisty list z przeprosinami. Cała Francja była w szoku. Została powołana parlamentarna komisja śledcza.

To, co spotkało 14 osób, bezpodstawnie oskarżonych o pedofilię obywateli, mogło przydarzyć się każdemu, także w Polsce. Może z tą różnicą, że gdyby to w Polsce Myriam Delay ogłosiła, że jej oskarżenia są fałszywe, sąd nie dałby jej wiary, a pomówieni przez nią ludzie zostaliby skazani na podstawie jej zeznań ze śledztwa.

Francja to kraj o jednych z najwyższych w świecie standardach przestrzegania praw człowieka. I tylko dzięki temu, że oskarżycielkę Myriam Delay ruszyło sumienie, fałsz oskarżenia wyszedł na jaw.

Gdyby nie ten nieoczekiwany odruch winowajczyni, kilkunastu niewinnych ludzi gniłoby pewnie w więzieniu do dziś.

W polskich mediach o pedofilii słyszymy ostatnio wiele. Zwłaszcza o pedofilii w Kościele. Pojedyncze, odosobnione, a przede wszystkim niesprawdzone i nieudowodnione jeszcze przypadki stają się pretekstem do ataku na cały Kościół. Tworzy się zbitkę słów - ksiądz-pedofil, kościół-pedofilia... Za setnym razem skojarzenie przyjdzie już automatycznie i ludzie na każdego księdza zaczną spoglądać z podejrzliwością, a nawet z obrzydzeniem...

Reklama

Ostatnio wstrząsnęły Polską zarzuty o pedofilię, jakiej mieli się dopuścić polski biskup i polski ksiądz na Dominikanie. Jeszcze nikt nie sprawdził, jeszcze nikt nie potwierdził tych zarzutów, wszystkie dowody znajdują się tysiące kilometrów stąd - a w Polsce już odbył się sąd, już odbył się medialny lincz. Biskup i ksiądz już zostali medialnie osądzeni i skazani, bez śledztwa, bez procesu, bez wyroku.

Bo na Dominikanie ktoś na nich wskazał... - wystarczyło... Dominikana to piękny kraj, ale standardy prawne, przy całym szacunku, są tam niższe niż we Francji. Wielkie wpływy ma bezwzględna, bezlitosna mafia narkotykowa.

Skoro we Francji była możliwa tak straszna afera, jak w Outreau, skoro we Francji było możliwe oskarżenie, straszliwe sponiewieranie i zniszczenie niewinnych ludzi - to na Dominikanie możliwe jest to tym bardziej.

I, niestety, możliwe jest to również w Polsce, zwłaszcza jeśli w atmosferze nienawiści do Kościoła w kręgu podejrzanych pojawi się jakiś ksiądz, a tym bardziej biskup.

Pedofilia jest czynem strasznym, złym, jest czynem „judaszowskim”, jak to ostatnio nazwali biskupi. Każdego sprawcę takiego czynu powinna spotkać sprawiedliwa kara, ktokolwiek popełnił taki czyn, także ksiądz.

Ale tę karę powinno poprzedzać rzetelne śledztwo i sprawiedliwy, obiektywny proces - a nie lincz, bez obrony, bez udowodnienia winy.

Tak sobie pomyślałem, czytając w mediach o tej francuskiej sprawie z Outreau i patrząc na histerię antykościelno-antypedofilską w Polsce - że polskie utro (Outereau) zaczyna się już dziś...

Jest to tekst felietonu z cyklu „Spróbuj pomyśleć”, wygłoszonego w Radiu Maryja 16 października 2013 r.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan