Z pamiętnika pielgrzyma

Dzień 1.

Kochani, no i słowo czynem się stało i zagościło w grupie zielonej. Jestem po pierwszym dniu megamęczarni. Łaska Pana jest wielka i daje mi fantastycznych przyjaciół, którzy nie opuszczają mnie z modlitwą ani na krok, więc nie mogę Was zawieść i pełen entuzjazmu, WIELBIĄC PANA, idę dalej.

Dzień 2.

Jest nieźle, właśnie jesteśmy po apelu, ale przed snem, który będziemy starali się uskuteczniać na sali gimnastycznej w Szlichtyngowej. Podział jest jasny: panowie na lewo, panie na prawo, rodziny i niezdecydowani co do płci pośrodku sali. Jeśli chodzi o drogę, to dziś w 90% przebiegała przez las. Już na pierwszych kilometrach dostaliśmy od „Bozi” niezły łomot gradem. Zapewne chciała sprawdzić szczerość naszych intencji. O ile pierwsze minuty walczyłem z żywiołem i szamotałem się, trafiany poszczególnymi bryłkami lodu, o tyle później było mi to już obojętne, a moja waga zapewne wzrosła o „parę litrów”. I wreszcie wiadomość dnia potwierdzona przez CNN i PAP: Mam bąbla i jestem taki dumny. Jest taki mały i słodziutki, chyba nadam mu imię. Z Panem Bogiem i Maryją.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Dzień 3.

Reklama

Co prawda to odcinek najkrótszy ze wszystkich (22 km), jednak swój urok posiada. Najpierw na postoju miałem okazję przemieszczać się na karimacie w pozycji leżącej dzięki pracy niezmordowanych mrówek. Potem wypoczywaliśmy w gospodarstwie rolnym, gdzie jedynymi żyjącymi istotami były koniki polne, biedronki i tym podobna trzoda. Przechodząc do najważniejszego tematu, jak co roku najpiękniejsza była adoracja Najświętszego Sakramentu. Czuło się delikatny powiew przechadzającego się wśród nas Ducha Świętego. Dla takich chwil warto przejść o wiele więcej kilometrów niż to, co miało miejsce. Myślę, że ten kolejny Boży dzień nauczył mnie kilku fajnych i potrzebnych rzeczy. I takie dni są potrzebne, aby zrozumieć to, czego nie wychwytujemy w ciągu normalnego (czytaj: zwariowanego) dnia. Boże, jesteś WIELKI.

Dzień 6.

Nocleg miałem wraz ze znajomymi pielgrzymami w komfortowych warunkach u dyrektora mojej firmy, który mieszka niedaleko trasy pielgrzymki. Dyrektor odwiózł nas na „pas startowy” do Milicza, gdzie prujemy 38,5 km (oczywiście, nie chodzi tu o prędkość, tylko o odległość). Pierwszy ważniejszy postój to Kuźnica Czeszycka i Msza św. między grobami przy lokalnym kościółku. Potem posiłek w postaci bigosu ze świeżej kapustki, która w moim przypadku okazała się zdradliwa. Do Międzyborza docieramy przed czasem (tu PKP może się na nas wzorować). Również i tym razem mamy nocleg u „dyrka”. Po takim jedzonku i warunkach noclegowych ciężko jest wrócić do pielgrzymiego trudu. Jednak tuba na moich plecach szybko mnie przywróciła do „realu” i przypomniała mi, po co tu jestem. Kochana tuba.

Dzień 7.

Reklama

To dzień przełomowy. Co prawda nie najdłuższy, ale wymagający. Tu wychodziły wszystkie nasze słabości. Jednym słowem „up and down”. Kamieniste tereny wiodące przez las usypiały moją czujność. Czułem się jak „Łysek z pokładu Idy”, szedłem jak w transie. Niewielki kamyk pod moją nogą potrafił zmienić moją trajektorię o kilkadziesiąt stopni, tak że potrafiłem się znaleźć po drugiej stronie kolumny. W miejscowości Mąkoszyce była Msza św., również w moich intencjach. I wreszcie upragniony nocleg. Przedtem obowiązkowa kąpiel. Poszło info, że w szkole, w której nocowaliśmy, są problemy z umyciem się, więc Robercik, mądra głowa, wybrał się na miasto w poszukiwaniu wodnych atrakcji. Mijałem fontannę, ale była już zajęta. Dotarłem wreszcie do szkoły, gdzie stacjonowały inne grupy. Pokonałem w klapkach ponad kilometr. Za to w nagrodę mogłem pokąpać się w lodowatej wodzie, brr.

Dzień 8.

Dziś czekał nas maraton 44-kilometrowy. Prawie każdy miał widmo porażki, stając na starcie. Jednak kilka modlitw i błogosławieństwo kapłana rozproszyły wszelkie wątpliwości. Po całej kapłańskiej procedurze mogliśmy przytoczyć słowa amerykańskiego prezydenta: „Yes, we can”, po czym z siłą wodospadu Niagara ruszyliśmy w drogę. Tego dnia Msza św. to fenomen, ponieważ odbywa sie w lesie, a nawy wyznaczały nam drzewa. Potem niemal wszędzie byliśmy przed czasem, ale do tego już was chyba przyzwyczaiłem. Przed ostatnim odcinkiem, na postoju, jak co roku zostaliśmy zarzuceni megapysznymi drożdżówkami z lokalnej piekarni. Koniec dnia to „lizanie ran”, ale tym razem po wygranej walce. Jutro wychodzimy z bloków startowych o godz. 8. To będzie spacerek.

Dzień 9.

Reklama

Zaczyna się, jak na pielgrzymkę przystało: Msza św., potem najdłuższy tego dnia 9-kilometrowy odcinek. Tuż przed południem mamy obiad, ale to, co go poprzedziło, to istne mistrzostwo świata. W miejscowości Bieniec ludzie rzucali nam pod nogi kwiaty i błogosławili na drogę. Można szybko popaść w pychę po takim przyjęciu, ale nam nie było w głowie nic takiego. W takim skwarze człowiek myśli tylko o postoju, odpoczynku i czymś chłodnym do picia. Wieczorem przed apelem pozwoliliśmy sobie na małą pogawędkę z Jego Wysokością Jezusem poprzez modlitwę uwielbienia. Jednak zamiast poczuć przypływ Ducha Świętego, poczułem atak komarów. Cóż, jakie uwielbienie, takie natchnienie. Widocznie mam jeszcze za mało wiary, a za dużo słodkiej krwi. Na koniec, na apelu, podziękowaliśmy Jezusowi i Maryi za mijający dzień, prosząc o kolejny. Jutro poniedziałek, to ostatni (normalny) dzień. We wtorek jak co roku będziemy świadkami małych i cichych cudów na trasie. Wtedy to nie my już idziemy, to aniołowie nas niosą i robią to z taką gracją, że nie czuć tego ponad 300-kilometrowego wysiłku. Daj Boże, aby i tak było tym razem. Co by nie było: Panie, wielbię Cię, chwalę i wywyższam. Amen.

Dzień 10.

Kłobuck zdobyty. Szampany się chłodzą, bo jutro wielka feta. Jak Bóg da, to we wtorek przywitamy się z Maryją, gospodynią obiektu przy ul. o. Augustyna Kordeckiego 2. Przecież tyle razy człowiek tam bywał, dlaczego każdy kolejny raz jest inny niż poprzednie? Tego fenomenu nie można po ludzku wytłumaczyć, ale wróćmy do dzisiejszego dnia. Startujemy z Załęcza Małego do Parzymiech (nazwa niczego sobie). Tam idziemy na kolizję z gorzowiakami, którzy wyskakują nam z prawej strony z podporządkowanej. W ostatniej chwili odbiliśmy do osi jezdni, ocalając wiele istnień ludzkich. W drodze do Dankowa byliśmy lepiej „spasowani z torem” i lepiej „pokonywaliśmy łuki”, dlatego wpadliśmy na metę przed rywalem (oczywiście, w drodze do Maryi nie ma rywali). Potem wspólna Msza św. i wymarsz. Kłobuck wita nas deszczykiem, tak więc mieliśmy małe chłodzenie. Godzina 19 to agapa i świętowanie. Objadamy się i chowamy po kieszeniach, bo tego po drodze w menu nie było. A potem to już tylko – jak by to zaśpiewała kapela „Europe” – „it’s the final countdown!”. Co po naszemu brzmi mniej więcej: „O Maryjo, witam Cię, o Maryjo, kocham Cię, o Maryjo, pobłogosław wszystkie dzieci swe”.

Dzień 11.

Jesteśmy zwycięzcami. Wielu z nas dokonało rzeczy, która była przed lub w trakcie pielgrzymki nie do zrealizowania. Co niektórzy na parę godzin przed pielgrzymką spakowali bagaże, prędzej nie wierząc, że pójdą, a jednak. Inni na pielgrzymce mieli kłopoty z chodzeniem, a jednak. I wiele innych cudów miało tu miejsce, o których nie pisałem w tym SMS-ie. Te zaś napisałem, aby dać świadectwo, że Jezus i Maryja, jak kogoś wzywają na Jasną Górę, to nie ma zmiłuj. A tu iście królewskie powitanie. Tysiące ludzi wiwatujących i uradowanych z powodu naszego wyczynu. Nas jednak nie interesował odbiór otoczenia (choć jest to miłe), lecz fakt, że wygraliśmy z własnymi słabościami, jednocześnie ucierając rogi złemu, który skumulował wszystkie swoje siły na ten dzień, ale chyba zapomniał nacisnąć przycisk z napisem START, bo wszystko poszło po naszemu. Wynik: Jezus – Szatan 1:0.

Klękając przed obliczem Czarnej Madonny, myślę: „Maryjo, Matko, to znowu ja, Twój marnotrawny syn. Pragnę w pokorze serca prosić o łaski, których mi brakuje, aby wypełnić wolę Twojego Syna. Uproś przez swoje Niepokalane Serce to, o co tak usilnie zabiegam”. W kaplicy Wieczystej Adoracji mam w głowie jedno: JEZU, UFAM TOBIE, i w sercu jest spokojnie i radośnie. Na tym zakończę moje pielgrzymkowe relacje, wierząc, że za rok spotkamy się na drodze do Matki Najświętszej. Z Bogiem i Maryją.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan