Poniżej klasztoru bernardynów na Łysej Górze, przy źródle św. Antoniego, w miejscu objawień tego pustelnika, znajduje się kapliczka otoczona wodą o uzdrawiającej mocy, tzw. kapliczka Na Wodzie w Radecznicy. W 1897 r. na drewnianych palach, na planie ośmiokąta wybudowana została drewniana kaplica. Tradycja podaje, że powstała ona w miejscu objawień św. Antoniego, przy źródłach uzdrawiającej mocy wód błogosławionych przez świętego. W 1948 r. drewniane pale zamieniono na betonowe. Kaplicę nakrywa ośmiospadzisty dach kryty blachą, zwieńczony wieżyczką z latarnią i baniastym hełmem. Wnętrze kaplicy zdobią freski z wizerunkami św. Antoniego i tablicami informującymi o zaistniałych cudach. Na sztucznej wysepce na stawie w 1987 r. ustawiono figurę św. Antoniego. W 2014 r. przypada Rok Jubileuszowy 350 lat od objawień św. Antoniego w Radecznicy. Do „Lubelskiej Częstochowy” pielgrzymują tysiące ludzi. Wśród nich znalazła się znana polska piosenkarka Eleni. W rozmowie z Małgorzatą Godzisz powiedziała o odkrywaniu „słonecznej strony życia” i umacnianiu swojej wiary dzięki Maryi.

MAŁGORZATA GODZISZ: – Św. Antoni jest patronem tego, co warto w życiu odnaleźć. W tym labiryncie uczuć, kiedy każdy z nas szuka czegoś, co jest najważniejsze: dobra, piękna czy szczęścia. A jak to jest w Pani przypadku?

ELENI: – Najważniejsza jest w naszym życiu miłość i to jest fundament, na którym budujemy całe nasze życie. Warto być dobrym człowiekiem i szukać tego dobra u innych, choć nie zawsze tak jest. Opierajmy nasze życie na miłości i dobru.

– Śpiewa Pani „Po słonecznej stronie życia”. Jak stać po tej stronie, żeby swojego życia nie przegrać?

– To jest długa droga. Zawsze mimo wszystko uczymy się na własnych błędach. Kiedyś nasi rodzice przekazywali nam te przepiękne i dobre wartości, mówili jak powinniśmy żyć i postępować. Nie zawsze ich słuchaliśmy, a sami w swoim życiu popełniamy błędy, na których się uczymy. To są lekcje, które pozwalają nam rozwijać się wewnętrznie i duchowo przeżywać pewne emocje, które w naszym życiu często bywają bardzo trudne. Ale te wszystkie doświadczenia rzeźbią naszą duszę i rzeźbią nas samych od wewnątrz. To jest dość długa droga, ale piękna, jeśli człowiek potrafi te wszystkie dobre sprawy widzieć i te złe eliminować.

– Jedna z zamojskich poetek Alina Dorota Paul, cierpiąca na chorobę nowotworową, napisała, że „nie ma życia bez krzyża, nie ma miłości bez krzyża”. Krzyż jest wpisany w nasze życie. Jak Pani odbiera to dźwiganie krzyża w swoim życiu?

– Dźwiganie krzyża, cierpienie, ból, uczą nas pokory i cierpliwości, byśmy dostrzegali drugiego człowieka. Sens naszego życia jest też w pomaganiu drugiemu człowiekowi, czyli nie omijamy go, jeśli jest w potrzebie. W tym jest też duża siła, moc i duża wewnętrzna satysfakcja. Człowiek bardzo dobrze się czuje, kiedy pomaga drugiemu, ale też dużo od niego bierze. To uszlachetnia wewnętrznie. Trudno powiedzieć jak mamy żyć, ale na pewno: uczmy się pokory! Człowiek pokory wiele rzeczy jest w stanie udźwignąć, z wieloma sprawami jest w stanie się pogodzić, a jeśli pogodzi się z wolą Bożą, to łatwiej dźwigać krzyż.

– Pani daje nadzieję ludziom śpiewając, że nic miłości nie pokona...

– W słowie miłość zawarte jest wszystko. To jest miłość do dziecka, sąsiadów, przyrody i do tego, co nas otacza. To jest to, co może być najpiękniejsze w życiu.

– Koncerty Eleni wieńczy utwór Ave Maria, Zdrowaś Maryjo, pełna łaski. Matka Boża jest dla Pani nauczycielką. Czego uczy się Pani od Niej w swoim życiu?

– Wystarczy po prostu spojrzeć na Maryję, która potrafiła żyć z pokorą. Ta pokora będzie się ciągle przewijać. Maryja jest tą postacią, która pokazuje nam, jak powinnyśmy żyć – my, kobiety. Warto prześledzić jej życie, odniesienie do tego, co przeżyła, jakie cierpienie, ból i utratę. Ile było w Niej miłości i pogodzenia się z wolą Bożą. Każdy człowiek – jeśli będzie umiał w swoim życiu być człowiekiem pokory – naprawdę jest w stanie zwalczyć wszystko. Nawet zło tego świata. Jeszcze raz: pokora, cierpliwość, miłość. To jest wszystko, co pozwala nam żyć.

– To zawierzenie Maryi – Totus Tuus – wypełniało życie św. Jana Pawła II. Pani miała tę łaskę spotykać się ze świętym. Ta świętość na pewno przeniknęła Panią.

– Człowiek chce stać się po prostu lepszy. Chce doskonalić się. Chce też dążyć do tej świętości. W każdym z nas jest dużo dobra i miłości tylko musimy wyzwolić to z siebie. Ojciec Święty był człowiekiem wielkim, ale przy tym miał w sobie dużo pokory i tej cudownej miłości do drugiego człowieka. Umiał ogarnąć każdego z nas z osobna. To było coś niesamowitego. Kiedy miałam łaskę być blisko Ojca Świętego i kiedy klepał mnie po policzkach i mówił „Greczynka, Greczynka”. Potem pocałował mnie w czółko po ojcowsku. Był to cudowny moment. Poczułam ciepło, jakby całował mnie i tulił mój własny ojciec. Do tej pory, kiedy o tym mówię, widzę twarz Jana Pawła II. To była taka autentyczna dobroć.