Wprowadzenie

Na wstępie należy przypomnieć, że kończący się rok duszpasterski 2013/2014 jest przeżywany w Polsce pod hasłem „Wierzę w Syna Bożego”. Rozpoczął on nowy cykl programu duszpasterskiego na lata 2013-2017, któremu ma przyświecać hasło: „Przez Chrystusa, z Chrystusem, w Chrystusie, przez wiarę i chrzest do świadectwa”. Realizacja programu duszpasterskiego w tym cyklu odbywa się w bliskiej perspektywie 1050. rocznicy Chrztu Polski. Obchody rocznicy w 2016 r. zbiegną się ze Światowymi Dniami Młodzieży, na które przybędzie do Polski Papież Franciszek. Motyw rocznicy Chrztu Polski jest obecny każdego roku tego cyklu w postaci symbolicznego znaku w liturgii chrztu: w kończącym się roku duszpasterskim – świeca, w nowym roku duszpasterskim będzie krzyż, w roku rocznicy Chrztu – woda i biała szata, a w ostatnim roku olej i namaszczenie.

W kontekście tych wydarzeń będzie realizowany nowy program duszpasterski w roku 2014/2015 z hasłem „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.

Kościół w Polsce w łączności z Kościołem powszechnym będzie wtedy przeżywał Rok Życia Konsekrowanego, uwzględniając 500. rocznicę urodzin św. Teresy od Jezusa oraz 200. rocznicę urodzin św. Jana Bosko.

Zgodnie z tradycją nowy rok duszpasterski rozpoczyna się w Polsce w I Niedzielę Adwentu, w tym roku będzie to 30 listopada. „Program duszpasterski w Archidiecezji Łódzkiej na rok 2014/2015” opracowany został w oparciu o „Program ogólnopolski”, który przygotowała Komisja Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski. Materiały niezbędne do realizacji nowego programu oraz odpowiednie wskazania metodyczne zawarła Komisja w publikacji książkowej, którą przesłała do wszystkich diecezji w Polsce.

Konferencja Episkopatu Polski zobowiązuje duszpasterzy, żeby nowy program duszpasterski wprowadzony został w życie na wszystkich poziomach: ogólnopolskim, diecezjalnym, parafialnym i rodzinnym. Wiąże się to z podjęciem odpowiednich zadań przez księży proboszczów, którzy w oparciu o niniejszy „Program” powinni opracować program duszpasterski dla swoich parafii, uwzględniając ich specyfikę i potrzeby religijne. Jednocześnie niech pomogą parafianom w opracowaniu „programu rodzinnego”.

I. Cele programu

Przed programem duszpasterskim stawia się każdego roku konkretne cele, którym podporządkowane są odpowiednie środki.

1. Jednym z celów programu jest kontynuacja działań programu duszpasterskiego z kończącego się roku, a więc dalszego przeprowadzania rekolekcji kerygmatycznych w parafiach, biblijnego ożywienia duszpasterstwa i prowadzenia dobrze przygotowanej katechezy dorosłych przed Chrztem dziecka.

2. Celem podstawowym tegorocznego programu duszpasterskiego powinno być kształtowanie u wiernych postawy nawrócenia, która wypływa z łaski Chrztu Świętego, a owocuje posłuszeństwem wobec woli Chrystusa.

3. Celami priorytetowymi programu są: dojrzała wiara, nawrócenie oraz radość i nadzieja.

Dojrzała wiara

Osiąga się ją przez praktykowanie odpowiednich postaw i duchowych doświadczeń, jak:

• umiejętność odkrywania obecności Boga w znakach;

• stała formacja, np. w ramach katechezy ustawicznej (permanentnej);

• pogłębianie żywej relacji z Bogiem (w słowie Bożym i sakramentach);

• budowanie wiary konsekwentnej, mającej odbicie w myślach, słowach i czynach;

• odważne dawanie świadectwa wiary.

Nawrócenie

Wypracowanie w sobie potrzeby ciągłego nawracania się, aby żyć w wolności dzieci Bożych (także wolność od uzależnień);

• pogłębienie w sobie wrażliwości na obecność grzechu (kształtowanie sumienia);

• praca nad umiejętnością nawracania się w Chrystusie, prowadzącego do osobistego spotkania ze Zbawicielem zdolnym odpuścić grzechy;

• kształtowanie nowego zapału w przeżywaniu sakramentu pojednania i pokuty. W parafiach oprócz tradycyjnych form wprowadzanie również formy spowiedzi i obrzędu pojednania wielu penitentów (z indywidualną spowiedzią i rozgrzeszeniem);

• w najszerzej pojętym duszpasterstwie, a szczególnie w kaznodziejstwie i katechezie podkreślanie znaczenia pokuty i wynagrodzenia za grzechy.

Radość i nadzieja

Ukształtowanie poczucia radości z odkrywanych owoców nawrócenia człowieka;

• wypracowanie autentycznego smutku z własnych grzechów, aby doświadczyć prawdziwej radości z nawrócenia;

• ze względu na Rok Życia Konsekrowanego podkreślanie roli osób konsekrowanych w Kościele i w społeczeństwie (katecheza, przedszkola i szkoły, szpitale, domy pomocy społecznej itp.) z zachętą do modlitwy o powołania;

• kształtowanie postawy bycia uczniem-misjonarzem, zawsze w relacji do przyjętego Chrztu;

• aktywne podejmowanie przygotowań do Światowych Dni Młodzieży, żeby przez to ożywić w parafii duszpasterstwo młodych.

II. Środki prowadzące do osiągnięcia celów podjętych w programie

Z natury Kościoła i jego misji wynikają podstawowe środki ułatwiające osiąganie celów. Są to:

1. Głoszenie słowa Bożego,

2. Sprawowanie sakramentów,

3. Posługa miłości.

Głoszenie słowa Bożego

• Homilia niedzielna, świąteczna i okolicznościowa (chrzest, ślub, pogrzeb). Program przepowiadania powinien uwzględniać poszczególne okresy roku liturgicznego.

• Rekolekcje parafialne. Doświadczenie wskazuje, że rekolekcje o charakterze kerygmatycznym są najwłaściwszą drogą prowadzącą do nawrócenia. Dlatego należy dobrze przygotować i przeprowadzić rekolekcje ewangelizacyjne z przepowiadaniem kerygmatu.

• Katecheza. Jej realizacja zarówno w szkole, jak i w parafii powinna być ściśle powiązana ze wskazaniami wynikającymi z programu duszpasterskiego opracowanego przez Komisję Duszpasterstwa Ogólnego Konferencji Episkopatu Polski. Szczególne zadania stoją w Polsce przed katechezą dorosłych.

Sprawowanie sakramentów

• właściwe i staranne przygotowanie i celebrowanie sakramentów inicjacji chrześcijańskiej;

• troska o udział w niedzielnej Eucharystii i świętowaniu Dnia Pańskiego;

• jak najlepsze przygotowanie katechezy rodziców i chrzestnych,

• praktyka celebracji sakramentu Pojednania i Pokuty (również nabożeństw pokutnych);

• celebrowanie w parafii nabożeństw pierwszych sobót miesiąca (fatimskie wezwanie do nawrócenia);

• dobre przygotowanie uroczyście celebrowanego Triduum Paschalnego;

• podkreślanie roli krzyża w życiu chrześcijanina i w kulturze narodowej;

• paktyka błogosławienia dzieci przez rodziców (od Chrztu dziecka).

Posługa miłości

• podkreślanie znaczenia ducha służby we wszystkich rodzajach formacji – zarówno w życiu kapłana, osób życia konsekrowanego, jak i wiernych świeckich;

• wspieranie przez parafie małżeństw i rodzin;

• uaktywnienie w parafii udziału młodzieży w przygotowaniach do Światowych Dni Młodzieży, z uwzględnieniem sytuacji młodzieży z krajów ubogich;

• tworzenie Parafialnych Zespołów Caritas oraz Szkolnych Kół Caritas tam, gdzie jeszcze ich nie ma;

• stała troska o krzyże na terenie parafii (wioski, place i ulice w miastach);

• formowanie postawy „daru serca” na potrzeby misji.

III. Priorytety duszpasterskie w Archidiecezji Łódzkiej

Na listę priorytetów duszpasterskich w roku 2015 składają się następujące wydarzenia, sytuacje i okoliczności:

1. Zadania wynikające z kanonizacji Papieża Jana Pawła II.

2. Wskazania duszpasterskie Papieża Franciszka po wizycie „ad limina Apostolorum” w 2014 r.

3. Rodzina wobec nowych zagrożeń.

4. Pilne problemy katechezy.

5. Parafia wobec nowych wyzwań.

6. Kalendarz pracy duszpasterskiej w Archidiecezji Łódzkiej w roku 2014/2015.

1. Zadania wynikające z kanonizacji Papieża Jana Pawła II

Oczekiwana kanonizacja Papieża Jana Pawła II odbyła się w Niedzielę Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r. Poprzedziły ją modlitwy „o rychłą kanonizację”. Obecnie zaś trwa „dziękczynienie za dar kanonizacji”, które przybiera różnorakie formy – począwszy od uroczystych celebracji dziękczynnych, poprzez naukowe sympozja i koncerty, a skończywszy na pomysłowych wystawach i pokazywanych filmach o nowym Świętym.

Obecne pokolenie zostało zaszczycone faktem, że mogło żyć w czasach, gdy Kościołem kierował największy z Polaków Jan Paweł II. Z dumą mówi się, że był „najgenialniejszym człowiekiem naszych czasów” i „najodważniejszym świadkiem Chrystusa”. Kościół łódzki miał radość goszczenia Piotra Naszych Czasów w dniu 13 czerwca 1987 r. i wciąż jest przekonany, że było to najważniejsze wydarzenie w jego historii. Janowi Pawłowi II świat zawdzięcza również historyczne zmiany, jakie nastąpiły w Polsce, a później w innych krajach Europy po 1989 r.

Okoliczności te powinny skłaniać do wyrażenia szczególnej wdzięczności. Należy więc oprócz modlitw i wspomnień (np. z osobistych spotkań z Janem Pawłem II) podjąć przede wszystkim trzy konkretne zadania:

• poznawać nauczanie Papieża (jego encykliki, adhortacje i listy apostolskie, a także napisane książki, zwłaszcza adresowane do rodaków, jak np. „Pamięć i tożsamość”). Przy czym tą wiedzą o Papieżu należy się dzielić z innymi;

• realizować duchowy testament Jana Pawła II, który jest bezcennym dziedzictwem otrzymanym od tego Papieża. W sposób szczególny należy potraktować naukę, którą pozostawił Archidiecezji Łódzkiej podczas niezapomnianej wizyty w Łodzi;

• w imię prawdy, którą św. Jan Paweł II tak wysoko cenił i bronił jej, należy chronić przed pomniejszaniem zasług, jakie Święty Papież poniósł w pokonaniu totalitaryzmu komunistycznego. Dziś zasług tych nie docenia się w pełni, a nawet całkowicie wymazuje z pamięci.

2. Wskazania duszpasterskie Papieża Franciszka po wizycie „ad limina Apostolorum”

Na zakończenie wizyty „ad limina Apostolorum” papież Franciszek wystosował do obecnych w Watykanie biskupów polskich specjalne przesłanie. W jego treści znalazły się konkretne zadania i uwagi skierowane pod adresem polskich duszpasterzy.

• Stwierdzając, że są oznaki pewnego osłabienia w życiu religijnym Polaków, Papież zalecił podjęcie trzech działań: 1. rozeznanie zjawiska, 2. znalezienie jego przyczyn i 3. podjęcie właściwych rozwiązań (środków zaradczych).

• Papież Franciszek w swojej wypowiedzi położył Polakom na serce cztery ważne zadania. Są to: 1. Sprawa powołań kapłańskich, zakonnych i misyjnych, 2. Stała troska (a nie dorywcza czy okazjonalna) o ubogich, bezdomnych, opuszczonych i wykluczonych, 3. Otoczenie w parafii serdeczną opieką rodzin w szczególności niepełnych i wielodzietnych, 4. Zaktywizowanie duszpasterstwa parafialnego, angażując w nie dzieci, młodzież i dorosłych.

• Ojciec Święty postuluje, aby położyć większy nacisk na takie ukształtowanie wiary, w którym doświadcza się radości bycia kochanym i zdolnym do kochania. Należy też uczynić wszystko, żeby wychodzić nieustannie naprzeciw wyzwaniom współczesności i szukać nawet „na peryferiach” ludzi, którzy czekają na Ewangelię.

3. Rodzina wobec nowych zagrożeń

Zagrożenia, które dziś dotykają rodzinę polską, czynią ją coraz słabszą i mniej zdolną do stawiania czoła wobec doznawanych ataków i trudności.

• Uleganie mentalności antykoncepcyjnej wciąż się pogłębia i obejmuje coraz szersze kręgi. Jak wskazują badania, prawie 50 proc. młodych małżeństw pada ofiarą tej mentalności, to z kolei prowadzi do znacznego spadku demograficznego. Z raportu demograficznego ONZ wynika, że w 2013 r. Polska znajdowała się na 211 miejscu pod względem przyrostu naturalnego. Należy przestrzegać wiernych przed propagandowym eufemizmem „ujemny przyrost naturalny”, za którym kryje się widmo wymierającego narodu.

• Obserwuje się jednocześnie stały wzrost liczby rozwodów. Zjawisko to jest widoczne najbardziej w wielkich miastach i w metropoliach przemysłowych, również w Łodzi. Liczba rozwodów wśród młodych małżeństw dochodzi do 50 proc. Tymczasem z opublikowanych danych Głównego Urzędu Statystycznego za rok 2013 wynika m.in., że praktyki religijne Polaków przekładają się na ich konkretne zachowania. W opublikowanym komentarzu podkreślono wyraźną prawidłowość: oto praktykowana religijność chroni rodziny przed rozpadem, a dzieci przed domem dziecka.

• Ponadto, od dziesięciu lat rodzina polska poddawana jest ze strony różnych organizacji agresywnej propagandzie narzucającej wychowanie w duchu ideologii gender, modę na związki partnerskie oraz na związki osób tej samej płci z prawem do adopcji dzieci. Narzuca się także propagowanie metody in vitro z kłamliwą motywacją, że leczy bezpłodność, przy jednoczesnym lekceważeniem naprotechnologii, która takie możliwości lecznicze wykazuje. Ostatnio w Polsce odzywają się głosy postulujące legalizację kazirodztwa. Specjaliści twierdzą, że dążenia te są jedną z konsekwencji genderyzmu.

• Dają znać o sobie wielorakie kanały agresywnych wpływów na współczesną rodzinę w Polsce. Jednym z nich staje się szkoła. Wprowadzony z nowym rokiem szkolnym elementarz niepokoi specjalistów, wielu rodziców i światłych nauczycieli. Są głosy, że podręcznik ten prowadzi do rozbicia osobowości dziecka i uczynienia go podatnym na manipulację ideologiczną. W ten sposób wręcz przemyca się elementy genderyzmu. Pisząc np. o parze, przekazuje się jej definicję: „Dwie osoby to jedna para”. Jest też pytanie, „na ile sposobów dzieci mogą się dobrać w pary?”. A na rysunku są dwie dziewczynki i dwóch chłopców. Jest wyraźnie preferowana odpowiedź.

• Wyzwaniem dla Kościoła łódzkiego są różne postaci biedy, co widać przede wszystkim w środowiskach wielkomiejskich. Skrajne formy tego zjawiska dają znać o sobie w Łodzi w postaci siedemnastu tzw. enklaw biedy, które związane są często z różnymi postaciami patologii społecznych, takich jak alkoholizm, narkomania i przestępczość (także nieletnich). Wzrasta też liczba tzw. rodzin patologicznych, gdzie miejsce ojca zajmuje konkubent nazywany eufemistycznie partnerem. Do tego dochodzi jeszcze zjawisko niepełnosprawności dzieci i dorosłych.

W tym miejscu należy przypomnieć, że obowiązuje w Archidiecezji Łódzkiej Instrukcja o wynagrodzeniu księży katechetów i kapelanów, która w punktach 1 i 2 mówi o obowiązku przeznaczania przez księży katechetów dziesięciu procent pensji na cele charytatywne, szczególnie na dożywianie dzieci w szkołach i dofinansowanie pobytu dzieci z ubogich rodzin na koloniach.

Nigdy w historii rodzina polska nie była tak zagrożona jak obecnie. Przed duszpasterzem i katechetą stoi dziś moralny obowiązek spieszenia jej z pomocą.

Sługa Boży Prymas Tysiąclecia kardynał Stefan Wyszyński przypominał często Polakom, że naród to „rodzina rodzin”: „Jakie będą rodziny, taki będzie i naród. Gdy rodziny będą zwarte, wierne, nierozerwalne – narodu nikt nie zniszczy”.

• W orędziu III Nadzwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, poświęconego „Wyzwaniom duszpasterskim wobec rodziny w kontekście nowej ewangelizacji” podkreślono m.in., że dziś życie rodziny kształtuje się pod wpływem takich negatywnych zjawisk, jak osłabienie wiary i innych wartości, indywidualizm, coraz uboższe relacje międzyludzkie, uleganie sferze pożądań z jednoczesnym ignorowaniem rozumnej refleksji. To wszystko staje się wielką próbą dla wierności i miłości małżeńskiej. W tej sytuacji, zdaniem Ojców Synodu, chrześcijańscy małżonkowie są powołani, aby stawać się również dla młodych par nauczycielami w wierze i miłości. Pomocną powinna być świadomość słów Pana: „więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu” (Dz 20,35). Duchowe i moralne siły rodziny potęguje jej udział w niedzielnej Eucharystii.

4. Pilne problemy katechezy

Katecheza jest jednym z głównym składników nowej ewangelizacji. Tymczasem pozycja katechezy w szkole publicznej znalazła się w szczególnie trudnej sytuacji.

• Oto dydaktyka w szkole tak jest praktycznie pomyślana, że dla ucznia alternatywą jego udziału w katechezie nie jest np. etyka czy jakaś praca, lecz godzina wolna od zajęć. Uczeń więc chętnie rezygnuje z katechezy, żeby mieć „wolną godzinę”. Katecheza zatem znalazła się w obliczu niespotykanej dotąd „konkurencji”. Dlatego katecheta stoi przed ważnym wyzwaniem. Powinien być zawsze tak przygotowany, żeby jego katecheza była interesująca i intrygowała uczniów, aby rozciekawieni podjętymi tematami chętnie czekali na kolejne spotkanie. Jeżeli uczniowie gremialnie opuszczają katechezę oznacza to, że zawodzi katecheta.

Zwykła obserwacja dowodzi, że dobry katecheta jako świadek Chrystusa jest człowiekiem oczytanym, myślącym i potrafi nawiązać serdeczny kontakt z młodzieżą. W przemówieniu do nauczycieli, wychowawców szkolnych i katechetów Jan Paweł II podkreślił, że „prawdziwie mądry jest ten człowiek, który zawsze chce się czegoś nauczyć” (Łowicz, 1999).

• Katecheza dorosłych jest nieobecna w wielu parafiach wielkomiejskich. Należy ją zainicjować i prowadzić na poziomie oczekiwań i aspiracji jej uczestników. Chodzi o katechezę dorosłych, która przez parafian nie jest podejmowana „obowiązkowo” np. z okazji ślubu czy chrztu dziecka. Uczestnicy takiej katechezy są liczącym się zaczynem we wspólnocie parafii. W domach dorosłych katechizowanych tworzy się atmosfera sprzyjająca rozwojowi życia religijnego. W ramach prowadzonej katechezy szkolnej i parafialnej powinno się uwzględnić problematykę patriotyzmu, tym bardziej że w kulturze religijnej Polaków wartości chrześcijańskie i patriotyczne zawsze szły w parze i uzupełniały się.

5. Parafia wobec nowych wyzwań

Parafia jest strukturą zorganizowaną na zasadzie naczyń połączonych. Dlatego źle funkcjonujące jedno ogniwo wywiera negatywny wpływ na całość wspólnoty.

• Wśród zadań, które należą do najważniejszych i bardzo pilnych, jest troska wspólnoty parafialnej o systematyczny udział jej członków w niedzielnej Mszy św. Z obliczeń wynika, że w 2012 r. pod względem uczestnictwa we Mszy św. Archidiecezja Łódzka znajdowała się na czwartym miejscu od końca. Obserwuje się (np. z okazji wizytacji kanonicznej) spadek frekwencji na Mszy św., ostatnio również w parafiach wiejskich. W związku z tym należy podjąć we wszystkich parafiach „apostolstwo niedzielnej Mszy św.”. W diecezjach na południu Polski działalność taka przynosi oczekiwane rezultaty. Powinny być również zanoszone systematyczne modlitwy w intencji tych parafian, którzy przestali uczęszczać na niedzielną Mszę św.

• Z obserwacji wiadomo, że różne stowarzyszenia i zespoły parafialne mogą przynieść wiele pożytku całej wspólnocie, gdy działają w sposób aktywny i dla duchowego dobra parafii. Z obliczeń dokonanych w 2012 r. wynika, że w Archidiecezji Łódzkiej rada duszpasterska była w 40,5 proc. parafii. Obecnie stan liczebny rad duszpasterskich w archidiecezji wzrósł. Należy również pamiętać o obowiązku powołania w każdej parafii rady ekonomicznej.

Nadal poważnym mankamentem w działalności parafii, szczególnie pozamiejskich, jest brak funkcjonujących tam stowarzyszeń katolickich, takich, jak Akcja Katolicka, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, czy Stowarzyszenie Rodzin Katolickich.

• Wśród najważniejszych wyzwań, jakie stoją przed parafią w Archidiecezji Łódzkiej, jest stała troska o rozwój powołań kapłańskich, zakonnych i misyjnych. Spadek liczby kandydatów wstępujących do Wyższego Seminarium Duchownego w Łodzi powinien pogłębić zaangażowanie duszpasterzy i katechetów w ich pracy wśród katechizowanych uczniów i ministrantów. Przy czym sama postawa kapłańska duszpasterzy spełnia w dziedzinie powołań rolę zasadniczą.

6. Kalendarz pracy duszpasterskiej w Archidiecezji Łódzkiej w roku 2014/2015

Jednym z ważnych narzędzi posługi kapłanów w parafii jest kalendarz pracy duszpasterskiej w Archidiecezji Łódzkiej. Opracowywany każdego roku stanowi pewnego rodzaju uzupełnienie „Programu duszpasterskiego”. Kalendarz ukazuje całościowo obraz posługi duszpasterskiej w Kościele łódzkim, zwracając uwagę na jej bieżące priorytety.

1. W najbliższym czasie rangę szczególnego priorytetu w Archidiecezji Łódzkiej będą mieć informacje i wskazania na temat duchowego przygotowania do Światowych Dni Młodzieży w 2016 r. Oto najważniejsze z nich:

• nie powinno się zagubić głównego celu, jaki powinien przyświecać temu przygotowaniu. Jest nim pogłębienie świadomości Kościoła Powszechnego oraz poczucia odpowiedzialności za jego obecność w diecezji, parafii, wspólnocie młodzieżowej;

• peregrynacja relikwii św. Jana Pawła II we wszystkich dekanatach przewidziana jest od 27 września 2014 r. do 15 maja 2016 r.;

• w ramach przygotowań należy zaangażować jak najwięcej młodzieży w przestrzeni szkół i parafii. Z tym wiąże się powołanie we wszystkich parafiach centrów ŚDM;

• ważnym czynnikiem w przygotowaniach będzie stworzenie odpowiedniej atmosfery, na którą złożą się: gorąca modlitwa w intencji Światowych Dni Młodzieży oraz postawa serdecznej życzliwości wobec siebie nawzajem i w stosunku do gości przybyłych z zagranicy. Szczególnie cenną atmosferę będą współtworzyć modlitwy o liczne i trwałe owoce ŚDM, a wśród nich modlitwa oficjalna, która będzie odmawiana podczas katechezy szkolnej i nabożeństw parafialnych.

2. Światowe Dni Młodzieży w Archidiecezji Łódzkiej przewidziane są w dniach 19-25 lipca 2016 r. Będą miały dwojaki charakter: a. jako spotkania otwarte dla młodzieży w poszczególnych rejonach Archidiecezji, oraz b. poprzez udział w Festiwalu Młodych w Atlas Arenie organizowanym wespół ze wspólnotą Chemin neuf.

• Archidiecezja Łódzka zadeklarowała się przyjąć ok. 15 tys. młodych ludzi z różnych krajów świata. Dotychczas nadeszły zgłoszenia z 40 krajów.

• W dniach 3-17 października 2015 r. znaki Światowych Dni Młodzieży tj. Krzyż ŚDM i Ikona Matki Bożej „Salus Populi Romani” nawiedzają Archidiecezję Łódzką.

• Niniejszy program duszpasterski z hasłem „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” stanowi łącznie z programem Krajowego Duszpasterstwa Młodzieży podstawowy materiał formacyjny w parafiach na rok 2014/2015.

3. Z myślą o przygotowaniach do Światowych Dni Młodzieży młodzi ludzie będą uczestniczyć w spotkaniach dotychczas organizowanych w archidiecezji oraz w specjalnych spotkaniach, które odbędą się ze względu na ŚDM. Będą to:

• w Niedzielę Palmową 29 marca 2015 r. Marsz dla Jezusa;

• rekolekcje akademickie w Archidiecezji Łódzkiej w Adwencie 2014 r. i w Wielkim Poście 2015 r.;

• spotkania diecezjalne, jak Marsz dla Jana Pawła II, Noc Świętych, pielgrzymka maturzystów na Jasną Górę, wieczór uwielbienia za dar Eucharystii;

• poniedziałkowe spotkania w Archidiecezjalnym Centrum ŚDM oraz w Ośrodku Duszpasterstwa Akademickiego „Piątka” (dla młodzieży szkół ponadgimnazjalnych, studentów i młodzieży pracującej). Spotkania poniedziałkowe podejmą formację duchową i intelektualną.

4. W Łasku 8 listopada 2015 r. odbędą się obchody 500. rocznicy przybycia Obrazu Matki Bożej Łaskiej. Poprzedzone zostaną trwającym dziewięć miesięcy przygotowaniem. Udział w nich przyczyni się również do pogłębionego przeżywania Światowych Dni Młodzieży.

Wszystkim, a w sposób szczególny duszpasterzom, katechetom i wiernym świeckim, którzy w duchu odpowiedzialności włączą się aktywnie w realizację nowego programu duszpasterskiego, dając osobiste świadectwo wiary w Ewangelię, z serca błogosławię

Łódź, 22 października 2014 r.