Dom zakonny w Szczecinie-Podjuchach kryje w sobie bogactwo doświadczeń Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej. Tutaj służy swoim apostolatem pięć sióstr: dwie są katechetkami w pobliskich szkołach podstawowych, jedna zajmuje się parafialnym zespołem Caritas, czwarta – najstarsza, emerytowana – wspiera dom swoją modlitwą i pracą dla wspólnoty. Piąta – s. Joanna Mieczkowska, przełożona – serdecznie podejmuje mnie w zakonnym domu. Z jej twarzy emanuje spokój i wdzięczność za otrzymane od Boga powołanie.

– Pochodzę z patriotycznej, wielodzietnej rodziny spod Zambrowa, z diecezji łomżyńskiej – mówi s. Joanna. – Zostałam wychowana w duchu polskiej pobożności. Do kościoła mieliśmy dość daleko, ale nasza codzienność wiejska była umacniana modlitwą i udziałem w miejscowych okresowych nabożeństwach. Rodzice byli naszymi świeckimi kapłanami, prowadzącymi nas w nieznaną przyszłość – wspomina.

BOGDAN NOWAK: – W jaki sposób ujawniło się Siostry powołanie do życia zakonnego?

S. JOANNA MIECZKOWSKA MCHR: – Będąc uczennicą technikum, uczestniczyłam w rekolekcjach, które prowadził nieżyjący już dziś ks. Zbigniew Szwarc. Uwrażliwił mnie na duchowe cierpienia Polaków na całym świecie, którzy potrzebują nie tylko pomocy duszpasterzy, ale również posługi sióstr zakonnych. Wskazał też na dramatyczny apel założyciela Misjonarek Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej, o. Ignacego Posadzego: „Idźcie i miłością swą rozpalajcie świat”. Pamiętając, że mój tata walczył w czasie wojny jako żołnierz Armii Krajowej o wolność naszej Ojczyzny, zrozumiałam, że powinnam wyjechać do polskich emigrantów, rozsianych po świecie, by ich wspierać wiarą w Chrystusa, kulturą naszych wieszczów i wszystkim, co Polskę stanowi. Później inny ksiądz – chrystusowiec z sąsiedniej parafii – opowiadając z wielką pasją o Polonii brazylijskiej, jeszcze bardziej utwierdził mnie w wyborze życiowej drogi. Po otrzymaniu adresu młodej wówczas wspólnoty zakonnej Sióstr Misjonarek, nawiązałam kontakt z Domem Głównym w Morasku i od sierpnia 1973 r. zaczęło się realizować moje powołanie zakonne.

– Jest zatem Siostra już 41 lat w Zgromadzeniu Misjonarek Chrystusa Króla...

– Owszem, najpierw jednak odbyłam całą wieloletnią formację zakonną potwierdzającą, że Bóg faktycznie powołał mnie do tego rodzaju służby wśród bliźnich, z dala od rodziny, bliskich i Ojczyzny. 19 marca 1981 r. złożyłam śluby wieczyste. Jeszcze przed wieczystą profesją pracowałam przez trzy lata jako katechetka w Sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie. Kolejną placówką były Pyrzyce i ponownie szczecińskie sanktuarium. W 1985 r. przełożona generalna wysłała mnie do Niemiec, gdzie przez 21 lat służyłam Polonii w Polskiej Misji Katolickiej prowadzonej przez Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej. Po powrocie z Niemiec, od roku 2006, posługuję w zakrystii w Szczecinie-Podjuchach.

– Spełniło się w ten sposób marzenie Siostry, by zawsze świadczyć o Chrystusie i Polsce naszym emigrantom...

– Na pewno tak, bowiem na obszarze mojej misji w Bochum i Essen byłam dla polskich rodzin „wszystkim dla wszystkich”, jak mówił o sobie św. Paweł. Wykonywałam różnorodne zajęcia: pracowałam w biurze parafialnym, katechizowałam dzieci i dorosłych, przygotowując do przyjęcia sakramentów, w razie potrzeby pomagałam w udzielaniu Komunii św. Troszczyłam się również o właściwą oprawę Mszy św. (codziennie w tygodniu była celebrowana w innej miejscowości). Dobrze wspominam swój pobyt w Niemczech, tym bardziej, że za granicą posługa sióstr zakonnych spotyka się z większym szacunkiem otoczenia niż na rodzinnej ziemi.

– Od lat spada liczba powołań zakonnych?

– Trudno się temu dziwić, skoro współczesny świat nie wychowuje młodych do bezinteresownej służby na rzecz bliźniego. Promuje się tylko konsumpcyjny styl życia, nastawiony wyłącznie na branie, na wszelką łatwiznę życiową. Negatywny wpływ na postawę moralną młodych ludzi ma także wszechobecna telewizja, kolorowe czasopisma i Internet, zachęcające do beztroskiego i pustego duchowo życia. Do tego bolesnego obrazu dołącza się kryzys rodziny w najróżniejszych przejawach: rozwody, małodzietność, brak czasu na rozmowy z dziećmi. Dawne wielopokoleniowe rodziny żyły zapewne na niższym poziomie materialnym, ale były bogatsze duchowo i otwarte na potrzeby innych.
W Domu Głównym naszego Zgromadzenia trwa całodzienna Adoracja Najświętszego Sakramentu, w czasie której prosimy Chrystusa Króla o nowe, święte i liczne powołania do służby wśród Polonii. Modlitwa w tej intencji płynie również z każdej polskiej i zagranicznej placówki zakonnej. Bóg nas wysłuchuje, bo kilkanaście dziewcząt w Morasku przygotowuje się poprzez postulat i nowicjat do misyjnej posługi wśród Polonii, która potrzebuje nowych sióstr. Warto podkreślić, że dopiero, gdy się jest z dala od Ojczyzny, naszych świątyń, księży i sióstr zakonnych, zaczyna doceniać się, jak wielkim skarbem duchowym dla każdego z nas jest bliskość kościoła, w którym codziennie mamy dostęp do sakramentów, a przede wszystkim możliwość uczestniczenia w Najświętszej Ofierze.

– Młodsze siostry zapewne wyjadą do pracy wśród Polonii…

– Nasze Zgromadzenie, liczące około 200 sióstr, jest nastawione na służbę polonijną. W tej chwili połowa misjonarek pracuje wśród rodaków na całym świecie, pozostałe w Polsce. Każda siostra, przychodząc do Zgromadzenia, wyraża gotowość do pracy wśród Polonii, ale oczywiście, nie wszystkie wyjeżdżają. Niedawno siostra, która przed kilkoma laty pracowała w Podjuchach, została skierowana do pracy misyjnej w Kanadzie.
Wszyscy służymy tej 9-tysięcznej parafii – kończy spotkanie s. Joanna. – Nad każdym człowiekiem czuwa nasz Pan, choć nie każdy o tym pamięta. A przecież – jak mówi Pismo Święte – nic się nie dzieje w naszym życiu bez Jego woli.