Z Jasnej Góry

Pielgrzymka Narodowa Węgrów

Polak, Węgier – dwa bratanki

W dniach 23-24 czerwca br. odbywała się 5. Pielgrzymka Narodowa Węgrów. Obecni byli: kard. Péter Erdő – prymas Węgier, arcybiskup ostrzyhomsko-budapeszteński i konfrater Zakonu Paulinów; László Kövér – marszałek węgierskiego parlamentu; Soltész Miklós – poseł do parlamentu; bp József Tamás z Siedmiogrodu; bp János Székely – biskup pomocniczy archidiecezji ostrzyhomsko-budapeszteńskiej. Celem pielgrzymki jest wskazanie, że Polskę i Węgry łączy wiele, a przede wszystkim: wiara katolicka, historia i dzieje Zakonu Paulinów, który powstał na Węgrzech i stamtąd przywędrował do Polski. – Ta pielgrzymka to dla nas przede wszystkim wielkie wzmocnienie, bo doświadczamy tu mocnej wiary Polaków i przychodzimy niejako do jej źródła, a poza tym to miejsce łączy się z wolnością – przecież tutaj, przed tym Obrazem, modlił się król Jan Sobieski, który uwolnił Europę od wrogów, zagrażających chrześcijaństwu. Poza tym jest też dla nas bardzo ważne, byśmy byli w dobrym kontakcie z tymi, z którymi możemy pogłębiać naszą wiarę, a przez te więzi nieść ją do niewierzących – powiedział kard. Erdő.

– Bardzo ważne jest dla nas modlić się z Polakami. Zawsze w historii szanowaliśmy naród polski, a szczególnie jego wiarę – wyznał o. Botond Bátor, paulin z Węgier, jeden ze współorganizatorów pielgrzymki.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Do pielgrzymów w języku węgierskim mówił przeor Jasnej Góry o. Marian Waligóra: – Z wielką radością witam Was na Jasnej Górze, w miejscu szczególnym na mapie kulturalnej i religijnej Polski. Zapraszam wszystkich do odkrywania tajemnic Jasnej Góry i do duchowej odnowy.

W tym roku pielgrzymi ofiarowali w darze Jasnej Górze ornat z wizerunkiem Matki Bożej Jasnogórskiej i napisem: „Dziękujemy” po polsku i węgiersku.

Podwórkowe Kółka Różańcowe Dzieci

Różańcowe dzieci na Jasnej Górze

Pielgrzymka Podwórkowych Kółek Różańcowych Dzieci miała miejsce na Jasnej Górze 21 czerwca br. – Pragniemy podziękować Maryi za wspólnotę Podwórkowych Kółek Różańcowych Dzieci, która w tym roku będzie obchodziła już 18. rocznicę powstania. Będziemy więc świętować pełnoletność naszej wspólnoty i dziękować Maryi za wszystkich, którzy w tym czasie dołączyli do PKRD, którzy podjęli zobowiązanie do codziennego odmawiania Różańca – powiedziała Magdalena Buczek, założycielka PKRD. Radosne świętowanie wypełniła muzyka zespołu „Armia Dzieci” oraz koncert bp. Antoniego Długosza z Częstochowy, który także przewodniczył Mszy św. Obecni byli: o. Tadeusz Rydzyk, dyrektor Radia Maryja, i o. Dariusz Paszyński, wikariusz Prowincjała Warszawskiej Prowincji Redemptorystów.

Straż Honorowa Najświętszego Serca Pana Jezusa

Jubileuszowa – 30. Pielgrzymka Arcybractwa Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa odbyła się 20 czerwca br. jako dziękczynienie za 250 lat od ustanowienia święta Najświętszego Serca Pana Jezusa – dla diecezji Królestwa Polskiego ustanowił je papież Klemens XIII 6 lutego 1765 r. Mszy św. przewodniczył bp Stanisław Salaterski z Tarnowa, delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. Arcybractwa. Obecny był ks. Walerian Swoboda SCJ, dyrektor krajowy Arcybractwa.

Krótko

Reklama

• W dniach 19-20 czerwca z udziałem kliku tysięcy osób odbywała się 20. Pielgrzymka Akcji Katolickiej, która przygotowuje się do swojego 2. krajowego kongresu, zaplanowanego na wrzesień br. w Krakowie.

• 20 czerwca jubileusz 50-lecia kapłaństwa obchodził bp Antoni Długosz, biskup pomocniczy archidiecezji częstochowskiej.

• W dniach 20-21 czerwca odbywała się 34. Pielgrzymka Apostolstwa Trzeźwości pod przewodnictwem bp. Tadeusza Bronakowskiego, przewodniczącego Zespołu Konferencji Episkopatu Polski ds. Apostolstwa Trzeźwości.

• 21 czerwca do Konfederacji Przyjaciół Jasnej Góry została przyjęta s. Maksymiliana Wojnar, prezentka, sekretarz Rady Szkół Katolickich w Polsce. To wyraz uznania za jej świadectwo kultu i czci Matki Najświętszej, szczególnie poprzez organizowanie Konferencji i Forum Szkół Katolickich na Jasnej Górze.

• W dniach 23-24 czerwca odbywała się 22. Pielgrzymka Kombatantów Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego. Mszy św. przewodniczył ks. kmdr Janusz Bąk, delegat biskupa polowego WP Józefa Guzdka ds. kombatantów, weteranów i osób represjonowanych.

Zapowiedzi

• 11-12 lipca – 24. Pielgrzymka Rodziny Radia Maryja

• 12 lipca – 16. Pielgrzymka Kawalerii Konnej

www.jasnagora.com

Jasnogórski telefon zaufania (34) 365-22-55 czynny codziennie od 20.00 do 24.00

Radio Jasna Góra UKF FM 100,6 MHz

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan