Co przychodzi ci na myśl, gdy słyszysz o wyjazdach na misje? Widzisz afrykańską sawannę, roześmianą Matkę Teresę z Kalkuty, braci zakonnych wiozących na taczkach cegły do powstającego domu rekolekcyjnego, siostry uczące cierpliwie angielskiego w szkole czy biedę potrzebujących ludzi i płacz dzieci? A może myślisz: „To interesujące, chyba coś dla mnie…”? Prócz długoterminowych wyjazdów na misje istnieje również możliwość kilkutygodniowego lub kilkumiesięcznego wolontariatu w Europie Wschodniej, Południowej, w Azji, Afryce, Ameryce Południowej, na Bliskim Wschodzie… Przygotowania do wyjazdów już trwają.

Zrobić krok

Krótkoterminowe wyjazdy organizują polskie zakony i zgromadzenia, wśród nich: oblaci, pallotyni, salwatorianie, salezjanie, werbiści, a spotkania wspólnot misyjnych odbywają się regularnie na terenie całej Polski. Zaproszenie do udziału w misjach jest skierowane do osób pełnoletnich, które chcą wyjechać w okresie wakacyjnym. Minimalny czas misji to dwa tygodnie. Wolontariaty zobowiązują jednak przyszłego misjonarza do wcześniejszej, co najmniej rocznej formacji. O tym, jak zrobić ten krok i przyłączyć się do wolontariatu misyjnego, mówi Małgorzata Dadej, koordynator Międzynarodowego Wolontariatu Don Bosco w Salezjańskim Ośrodku Misyjnym w Warszawie: – Najważniejsze: przyjechać do ośrodka misyjnego, aby poznać swoją motywację. Spotkania wolontariatu są okazją do rozmów z misjonarzami, wolontariuszami; do sprawdzenia, czy tego właśnie szukamy, czy misja polegająca w szczególności na pracy z dziećmi i młodzieżą, charakterystyczna dla charyzmatu salezjańskiego, to coś dla nas.

Dojrzewanie

Chęć wyjazdu i osobista deklaracja umacniają się w ciągu formacji, czyli kształtowania wolontariusza jako człowieka, chrześcijanina i przyszłego misjonarza. Trwa co najmniej rok. Głębsze poznanie siebie, sprawdzenie autentyczności swoich misyjnych motywacji, pogłębienie relacji z Jezusem, drugim człowiekiem i poznawanie siebie – to cele formacyjne. – Wyjazd na wolontariat misyjny – niezależnie od tego, czy w jego trakcie wykonuje się prace porządkowe, czy głosi się Ewangelię na ulicach – winien być motywowany przede wszystkim wymiarem duchowym: „Chcę dzielić się z innymi szczęściem, którym dla mnie jest Jezus Chrystus” – zaznacza o. Marcin Szafors OMI z Oblackiego Wolontariatu Misyjnego NINIWA.

W ciągu roku przygotowań, rozpoczynającego się we wrześniu lub październiku, organizowane są spotkania lokalne i ogólnopolskie, wypełnione wspólną i osobistą modlitwą, konferencjami, rozmowami… – Pierwsze pół roku formacji to kształtowanie w młodym człowieku świadomości misyjnej, czyli świadomości dawania świadectwa o Ewangelii tu, gdzie jest. Drugie pół roku to bezpośrednie przygotowanie do wyjazdu na konkretną placówkę – mówi ks. Kamil Leszczyński SDS z Wolontariatu Misyjnego SALVATOR. Prócz formacji duchowej mają też miejsce warsztaty tematyczne, np. psychologiczne czy medyczne. Przygotowanie językowe (np. języka czeskiego, rosyjskiego) realizowane jest albo we własnym zakresie, albo organizowane jest przez wolontariat. Wybór miejsca misyjnego może zależeć od wolontariusza. Trzeba być jednak otwartym na służbę w placówkach, które zostaną zaproponowane. – Ważniejsza jest pomoc misji w tym miejscu, w którym jest potrzeba – mówi Katarzyna Mierzejewska z Salezjańskiego Wolontariatu Misyjnego „Młodzi Światu”. Przyszły misjonarz zawsze jednak wie wcześniej, dokąd wyjedzie. Koszty podróży lub pobytu zależą od miejsca misji i warunków ustalanych przez wolontariat. Choć mogą być one bardzo wysokie (np. do krajów afrykańskich), to udaje się je pokryć dzięki zgromadzonym przez wolontariusza środkom w czasie roku formacyjnego (zarobionym czy pozyskanym od sponsorów, organizacji rządowych i pozarządowych). O. Mirosław Piątkowski SVD z Werbistowskiego Wolontariatu Misyjnego APOLLOS podaje na to przykłady: – Są młodzi wolontariusze, którzy chcąc wyjechać na 6 tygodni do Zambii (do pomocy przy budowie przedszkola), jechali do Anglii, by na to zarobić. Wolontariuszka, która wyjechała do Irkucka, na jednym ze spotkań z przyjaciółmi misji opowiadała tak przekonująco o wolontariacie, swoich planach i potrzebach, że po spotkaniu jedna z osób zaoferowała, że zapłaci za jej bilet (2 tys. zł)!

Owoce

Co zostaje po wolontariacie, gdy wraca się do domu? Może więcej dostrzega się, docenia? Np. skromny, ale bezpieczny dom, swoją nieidealną, ale kochaną rodzinę, perspektywy pracy i lepszej przyszłości, wygodne łóżko, chrupkie pieczywo z ulubioną wędliną na śniadanie… Z drugiej strony powrót do miejsca nauki, pracy i codziennego życia nie musi oznaczać końca misji. – Wyjazd na wolontariat to etap misji, którą kontynuuje się po powrocie do domu. Wolontariusz powinien mówić o swoich doświadczeniach zdobytych podczas wyjazdu, o ludziach, których spotkał, którym pomagał. Wielu wolontariuszy stwierdziło, że dostało na misji więcej, niż dało – mówi o. Jerzy Limanówka SAC z Pallotyńskiego Wolontariatu Misyjnego. Wspólnota, jaką tworzyło się w czasie roku formacyjnego, może trwać dalej, a służba ludziom spotkanym na misji, nie musi kończyć się wraz z powrotem do Polski. W kraju można organizować kwesty na rzecz misji, wspierać działalność wolontariatów misyjnych przez własne zaangażowanie, można też zachęcać innych do zainteresowania się tematem misji. Czy misja dotyczy jednak tylko tych, którzy żyją daleko od nas – w biedzie, chorobie, wojnie? A może pomoc rodzeństwu w lekcjach, odwiedzenie kogoś w szpitalu, cierpliwe wysłuchanie czyjejś trudnej historii, to też misja?

Październik to dobry czas na poruszenie tematu wolontariatu misyjnego skierowanego do nas, młodych. Przygotowania do kolejnych wyjazdów wakacyjnych już się rozpoczęły. Może między innymi dla ciebie? Daty spotkań listopadowych znajdują się na stronach internetowych wolontariatów :)