Trwamy w nurcie uroczystości związanych z przeżywaniem 1050. rocznicy Chrztu Polski. W bieżącym numerze zamieszczamy relacje z dwóch konferencji poświęconych tematyce chrztu. Na przestrzeni ostatnich miesięcy wielokrotnie wspominana jest postać św. Wojciecha. W diecezji toruńskiej kult św. Wojciecha jest wciąż żywy, o czym świadczyć może wprowadzenie relikwii tego świętego do parafii, której patronuje w Jabłonowie. To tam, na jabłonowskim wzgórzu, w 997 r., wysłannicy króla zatrzymali się z ciałem bp. Wojciecha. Obok św. Wojciecha do trzech głównych patronów Polski należą Najświętsza Maryja Panna Królowa Polski, o której szczególnie pamiętamy podczas nabożeństw majowych, oraz św. Stanisław, biskup i męczennik, którego uroczystość w tym roku obchodzimy 9 maja.
Pamiętanie o wydarzeniach sprzed lat jest dbaniem o korzenie, poczucie posiadania własnego miejsca na ziemi. Te korzenie są nasze i nikt ich nam nie zabierze – chyba, że sami się ich wyrzekniemy. Kim jednak wówczas będziemy? Jak długo będziemy bez korzeni, które karmią, poją i umożliwiają życie?
Bóg przyszedł do człowieka jako Dziecię. Niebo spotkało się z Ziemią. Narodziny Pana Jezusa zmieniły bieg historii. Odtąd zaczęto odliczać nowy czas. Tajemnice Bożego Narodzenia odkrywamy na łamach świątecznej „Niedzieli”. Bóg narodził się i wychował w Świętej Rodzinie, dlatego święta Bożego Narodzenia są tak rodzinne, pełne miłości Boskiej i ludzkiej. Od każdego z nas zależy, czy inni doznają wtedy szczególnej czułości. Ks. Krzysztof Pawlina, który cyklem tekstów adwentowych przygotowywał nas do Świąt, zwraca uwagę, że codzienne zabieganie oddala nas od ludzi, którzy mogą przez to czuć się nieważni, niepotrzebni, opuszczeni, a w konsekwencji – prawie nieżywi. Świąteczne zatrzymanie się daje szansę zauważenia drugiego człowieka, również tego z najbliższej rodziny, z którym w pośpiechu na co dzień tylko się mijamy. A przyjaźń, miłość – to bliskość. Wystarczy usiąść przy kimś i razem pobyć, porozmawiać albo tylko pomilczeć.
Niegdyś, w wielu polskich domach na wsi, oprócz białych, pojawiały się na stołach wigilijnych… opłatki — były i są one przeznaczone wyłącznie dla zwierząt i niepoświęcone.
Dawniej wierzono, że w Wigilię Bożego Narodzenia, zwierzęta domowe i gospodarskie mają zdolność przemawiania po północy ludzkim głosem, ale tylko pod warunkiem, że były dobrze traktowane przez cały rok. Tradycją na wsi było, że po kolacji wigilijnej lub w Nowy Rok, gospodarze często z dziećmi szli do zagrody i dawali po kawałku kolorowego opłatka wszystkim zwierzętom. Nasi przodkowie wierzyli, że takie zachowanie ochroni zwierzęta domowe przed chorobami. Miało zapewnić im przychylność i zdrowie na kolejny rok.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1734956640.jpg)
