Z Watykanu

Audiencja generalna

Stać się znakiem miłosierdzia

Pracujmy, aby nie stawiać żadnej przeszkody dla miłosiernego działania Ojca, ale prośmy o dar wielkiej wiary, by stać się znakiem i narzędziem miłosierdzia – powiedział Franciszek podczas audiencji generalnej 7 września br. W swojej katechezie Papież nawiązał do fragmentu Ewangelii według św. Mateusza, w którym uczniowie Jana Chrzciciela stawiają Jezusowi pytanie, czy jest oczekiwanym Mesjaszem.

Reklama

Ojciec Święty zauważył, że odpowiedź Pana Jezusa na pytanie uczniów Jana jest jasna: jest On konkretnym narzędziem miłosierdzia Ojca, który wszystkim wychodzi na spotkanie, by nieść pocieszenie i zbawienie. Dokonując cudów, czyni widzialnym i namacalnym działanie samego Boga. – Bóg nie posłał swego Syna na świat, aby ukarać grzeszników czy unicestwić złych. Jest do nich natomiast skierowane zaproszenie do nawrócenia, aby zobaczywszy znaki Bożej dobroci, mogli znaleźć drogę powrotu – powiedział Franciszek i zaznaczył, że sprawiedliwość, którą Jan Chrzciciel umieszczał w centrum swojego przepowiadania, u Jezusa ukazuje się przede wszystkim jako miłosierdzie. – Jezus ostrzega przed szczególnym niebezpieczeństwem: jeśli przeszkodą do tego, by uwierzyć, są przede wszystkim Jego czyny miłosierdzia, to znaczy, że mamy fałszywy obraz Mesjasza. Błogosławieni są natomiast ci, którzy w obliczu gestów i słów Jezusa oddają chwałę Ojcu, który jest w niebie – podkreślił Ojciec Święty i zauważył, że również dziś ludzie budują sobie fałszywe obrazy Boga, sprowadzają Go do własnych pragnień i przekonań.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

KAI

Zapowiedzi

Choinka z Bośni, szopka z Malty

Bośnia i Hercegowina przekaże w tym roku choinkę na Plac św. Piotra, zaś Malta – szopkę, która stanie w Watykanie – podał portal Il Sismografo.

Decyzję o przekazaniu wielkiej jodły do Watykanu podjęły najwyższe władze Bośni i Hercegowiny (BiH). Drzewo będzie darem wszystkich grup narodowościowych wchodzących w skład federacji. Jednocześnie zapowiedziano, że w najbliższych dniach w tej sprawie zostanie skierowany list do Watykanu, by uruchomić skomplikowaną procedurę dostarczenia choinki do Rzymu. W linii prostej odległość z BiH do Watykanu wynosi 600 km, ale drogą lądową ponad dwukrotnie więcej – 1300 km.

Szopka na tegoroczne Boże Narodzenie zostanie dostarczona przez Maltę, po raz pierwszy w historii tego katolickiego kraju. Uzgodnienia w tej sprawie podpisano już w listopadzie 2015 r. Można oczekiwać, że przy tej okazji w Wiecznym Mieście będzie miało miejsce wiele wydarzeń ukazujących piękno i bogactwo kultury maltańskiej.

Tradycję wystawiania na placu przed Bazyliką Watykańską choinki zapoczątkował św. Jan Paweł II w 1982 r. Wkrótce stało się zwyczajem, że świąteczne drzewo ofiarowywały różne regiony i państwa Europy. Podobnie zasługą Papieża Polaka jest wystawianie w okresie bożonarodzeniowym na Watykanie szopki. Oba symbole świąt Narodzenia Pańskiego stają tam obok siebie od 1985 r.

KAI

Ojciec Święty do Polaków

Prośmy o umocnienie w wierze

Reklama

Słowo serdecznego pozdrowienia kieruję do pielgrzymów polskich. Bracia i siostry, szczególnie teraz, w roku Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia, otwierajmy serca na dary Bożej dobroci, miłości i przebaczenia. Prośmy o umocnienie w wierze, by stawać się dla innych znakiem i narzędziem miłosierdzia. Z serca wam błogosławię. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

Audiencja generalna, 7 września 2016 r.

Modlitwa „Anioł Pański”

Bóg zawsze pragnie naszego dobra!

Podczas modlitwy „Anioł Pański” 11 września br. w Watykanie papież Franciszek powiedział, że „nie ma grzechu, w który popadliśmy, a z którego, dzięki Bożej łasce, nie możemy powstać; nie ma osoby straconej na zawsze, ponieważ Bóg nigdy nie przestaje pragnąć naszego dobra, nawet wtedy, gdy grzeszymy!”. Papież podkreślił, że Jezus ukazuje nam Boga o ramionach otwartych, który traktuje grzeszników z czułością i współczuciem, a Jego przebaczenie wymazuje przeszłość i odradza nas w miłości.

Bierzmowanie w Watykanie

Spełnienie prośby ciężko chorego chłopca

Ojciec Święty udzielił sakramentu bierzmowania 16-letniemu ciężko choremu Giuseppe Chiolo z Sycylii. Ceremonia odbyła się 10 września br. w Arco delle Campane, w bramie przy Placu św. Piotra na granicy włosko-watykańskiej strzeżonej przez szwajcarskich gwardzistów. Wzięli w niej udział rodzice, siostra oraz ciotka Giuseppe. Chłopiec przebywa na oddziale onkologicznym szpitala we Florencji. Do Watykanu przywiózł go „Ambulans miłosierdzia”. Chłopiec napisał do papieża Franciszka list i wkrótce dostał zaproszenie do Watykanu.

KAI

Z twittera papieża Franciszka

Jakże wielki dar uczynił nam Pan, ucząc nas przebaczać, abyśmy mogli doświadczać miłosierdzia Ojca!

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan