Czy odejdzie Struzik

Ostatnie sondaże wskazują, że wyniki wyborów do sejmiku na Mazowszu mogą być nadzwyczaj ciekawe. Choć jeszcze wiele może się zmienić, oznaczałyby koniec 17-letnich rządów w samorządzie wojewódzkim marszałka Adama Struzika z PSL. Zapowiada się, że jego następcą mógłby być ktoś z PiS, co marszałkowi musi spędzać sen z powiek. Jednak nawet minimalna zmiana poparcia może zniweczyć nadzieje PiS na odbicie województwa.

Pod takim hasłem, „odbicia...” odbywają się wybory do samorządów wojewódzkich w całej Polsce. Sondaże wskazują, że PiS może zdobyć większość co najmniej w województwach wielkopolskim, małopolskim i świętokrzyskim, podkarpackim, lubelskim, łódzkim oraz właśnie w mazowieckim; w niektórych przypadkach – także w naszym – konieczne może być stworzenie koalicji z kimś innym.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Najważniejszy obwarzanek

W 7 okręgach, na które podzielono województwo mazowieckie, o 51 miejsc w sejmiku w wyborach 21 października będzie się ubiegać 753 kandydatów. Mają średnio nieco poniżej pięćdziesiątki, w większości są mężczyznami. Chętnych jest sporo, partie i ich liderzy nie mogą odpuścić tych wyborów. To one dzielą środki europejskie, to wyniki w tych wyborach pokazują ogólnopolskie tendencje.

Reklama

Na razie na Mazowszu najpopularniejsze jest PiS, dla którego poparcie sięga 38 proc. Kolejne miejsca zajmuje Koalicja Obywatelska (PO plus dwa dodatki, razem 26 proc.), PSL (13 proc.), SLD (8 proc.). PiS zdobyłoby 26 miejsc, KO – 14, PSL – 9, a SLD – 2. PiS jest najpopularniejszą partią w czterech z siedmiu okręgów – radomskim, siedleckim, tzw. obwarzanku podwarszawskim (najważniejszym na Mazowszu, można tu zdobyć 11 mandatów), oraz w prawobrzeżnej Warszawie. KO wygrywa w dwóch okręgach na lewym brzegu Wisły, a w okręgu płockim – „księstwie” Struzika – prowadzi PSL.

Strzał w dziesiątkę

Sądząc po kandydatach, najpoważniej do list podeszło PiS. Na liście numer 10 – który wylosowano dla tej partii – jest najwięcej znanych, a na pewno kojarzących się osób. Na pierwszych miejscach list znaleźli się m.in. wiceszefowie resortów infrastruktury – Andrzej Bittel i obrony narodowej Tomasz Zdzikot, i rolnictwa Rafał Romanowski, a także przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Witold Kołodziejski.

„Jedynkami” będą też Radosław Fogiel, pełniący obecnie funkcję radnego mazowieckiego, oraz szef Europejskich Młodych Konserwatystów i prezydent Siedlec Wojciech Kudelski. Swoich sił na listach PiS spróbują także znana aktorka i dziennikarka Dominika Figurska, były trener Andrzeja Gołoty i Tomasza Adamka, a ostatnio ekspert i komentator telewizyjny – Andrzej Gmitruk i saksofonista jazzowy Piotr Milwiw-Baron, nie od dziś wspierający prawą stronę.

Lufa dla ludowców

Żadnych koalicji z PiS – zastrzegają liderzy PSL. Jeśli noga w wyborach im się powinie, jak wskazują sondaże, przejdą – już ostrzegają – do głębokiej mazowieckiej opozycji. Sądząc po listach ludowców, którym przypisano „dwójkę” – to bardzo możliwe. Gwiazdami list, oprócz „księcia” Struzika, są działacze wyciągnięci gdzieś z pawlacza – Michał Strąk, Ryszard Miazek i niezmordowana niegdyś łyżwiarka Erwina Ryś-Ferens.

Reklama

Listy kandydatów PO, która przyjęła kształt KO, też głowy nie urywają. Nawet obecność „wiceksięcia”, czyli wicemarszałka Wiesława Raboszuka, który zapowiada, że chce się zająć budową dróg lokalnych oraz transportem publicznym; jakby nie mógł się nimi zajmować przed… nimi! Furory nie zrobi burmistrz Ursusa Urszula Kierzkowska, która zaznacza, że mieszkańcy Mazowsza zasługują na czyste powietrze, dlatego chce zlikwidować smog. Natomiast absolutnym antybohaterem jest Maciej Lasek, osławiony były szef niesławnej Państwowej Komisji Badania Wypadków Lotniczych, która przepchnęła rosyjską wersję przebiegu katastrofy smoleńskiej.

Listy, liściki

Z innych kandydatów warto wspomnieć o kandydujących z niszowych list – choć z wylosowanym szczęśliwie numerem 1 – Komitetu Wyborczego Wyborców Bezpartyjni Wyborcy – Andrzeju Rosiewiczu, przesympatycznym artyście estradowym, oraz byłym pośle Prawicy Rzeczpospolitej Marianie Piłce z Trąbek. Także o Włodzimierzu Olewniku (lista Ruchu Kukiz ’15), przedsiębiorcy mięsnym, ojcu Krzysztofa, porwanego i zamordowanego przez wciąż nieznanych sprawców.

Krzysztof Filipek, dawniej prominentny poseł Samoobrony, kandyduje z SLD. Ta ostatnia lista zawiera zresztą wielu nieco zakurzonych kandydatów. Są wśród nich Katarzyna Piekarska, kiedyś Unia Demokratyczna, Danuta Waniek, Agnieszka Wołk-Łaniewska, dziennikarka osławionego ruskiego „Sputnika”, i sam lider SLD Włodzimierz Czarzasty.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan