W związku z przejściem na emeryturę ks. prał. Józefa Dziducha, proboszcza parafii pw. Matki Bożej Różańcowej i kustosza sanktuarium Matki Bożej Latyczowskiej Patronki Nowej Ewangelizacji, w kościele przy ul. Bursztynowej w Lublinie odbyły się uroczystości. 28 lipca za 43 lata kapłańskiej posługi ks. Dziducha dziękowali: abp Stanisław Budzik, kapłani i wierni oraz przedstawiciele różnego szczebla władz.
Historia życia
Ks. Józef Dziduch pochodzi z parafii pw. św. Marii Magdaleny w Biłgoraju. Tam przeżywał dzieciństwo i młodość; tam usłyszał w sercu głos powołania, który zaprowadził go do seminarium duchownego w Lublinie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1976 r. z rąk bp. Bolesława Pylaka. Najpierw został skierowany do pracy w parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kraczewicach, gdzie uczestniczył w budowie kościoła dla mieszkańców Poniatowej. Następnie, po krótkim czasie pracy w parafii pw. św. Agnieszki w Lublinie, został wysłany do Wólki Lubelskiej, gdzie wybudował kościół pw. Trójcy Przenajświętszej i tworzył parafię. Po 15 latach spędzonych w podlubelskiej wspólnocie przyjął obowiązki proboszcza parafii i budowniczego kościoła pw. Matki Bożej Różańcowej. Do 2003 r. był dyrektorem Lubelskiej Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę.
Bóg stawia na naszej drodze życia dobrych i szlachetnych ludzi. Dziś dziękujemy Mu za kapłaństwo i posługę ks. Józefa Dziducha, który zgodnie z prawem diecezjalnym przekazuje następcy swoje obowiązki. Ale to nie jest pożegnanie, bo pozostaje pośród nas i nadal będzie dobrym duchem tej świątyni, parafii i miasta; nadal będziemy mogli korzystać z jego bogatego doświadczenia i gorliwości kapłańskiej – mówił abp Stanisław Budzik. Metropolita w imieniu biskupów lubelskich podziękował ks. Józefowi za 43 lata pracy w diecezji, za budowę kościołów i tworzenie wspólnot parafialnych, za talenty organizatorskie i pobożność maryjną, której ukoronowaniem było przyjęcie do świątyni i serca łaskami słynącego obrazu Matki Bożej Latyczowskiej. – Dziękuję za wielkie rzeczy, jakie Bóg uczynił przez twoje życie. Życzę, abyś nadal był prawdziwym znakiem obecności Chrystusa Dobrego Pasterza, gorliwym apostołem nabożeństwa do Matki Najświętszej, świadkiem miłosierdzia i życzliwości dla każdego człowieka – mówił Ksiądz Arcybiskup.
Trwałe ślady
Za lata ofiarnej służby swojemu proboszczowi dziękowali parafianie. Z naręczami kwiatów w długiej kolejce wdzięczności ustawili się przedstawiciele Rady Duszpasterskiej i licznych wspólnot działających na terenie parafii, m.in. Apostolatu Bożego Miłosierdzia, Akcji Katolickiej, Apostolatu Cudownego Medalika, Domowego Kościoła, kół Żywego Różańca, kręgu biblijnego, Legionu Maryi, Odnowy w Duchu Świętym, neokatechumenatu, Ruchu Rodzin Nazaretańskich, Ruchu Michała Archanioła, Złotej Róży, stowarzyszenia AA, chóru Pueri Cantores Lublinenses i Liturgicznej Służby Ołtarza. Przywołując znaną myśl bp. Jana Chrapka: „Idź przez życie tak, aby ślady twoich stóp przetrwały cię”, wierni podkreślali, że ślady stóp swojego proboszcza dostrzegają wszędzie, od wybudowanej świątyni po wielką wspólnotę serc utworzoną przez wiernego Bogu i Matce Najświętszej kapłana, całym sobą zaangażowanego w życie lokalnej społeczności.
Znaki wdzięczności
Duszpasterskie zaangażowanie i poświęcenie ks. prał. Józefa Dziducha zostało dostrzeżone przez prezydenta RP Andrzeja Dudę, który uhonorował go Złotym Krzyżem Zasługi. – Mam zaszczyt wręczyć Księdzu Prałatowi to jedno z najwyższych odznaczeń państwowych nadawanych przez prezydenta RP; to przede wszystkim docenienie działalności – mówił Sylwester Tułajew, sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, który dokonał dekoracji. Ks. Dziduch otrzymał także podziękowania od prezydenta Lublina Krzysztofa Żuka i wojewody lubelskiego Przemysława Czarnka. Wojewoda zwrócił uwagę na „wierną i wytrwałą służbę Bogu, Kościołowi i powierzonym bliźnim, przynoszącą plon stokrotny posługę kapłańską i duszpasterską, świadectwo wiary, troski o człowieka i solidarności społecznej, odważne i odpowiedzialne głoszenie Dobrej Nowiny, ukazywanie konieczności kierowania się wiarą i nauką Kościoła w codziennym życiu i we wszystkich podejmowanych działaniach, tworzenie klimatu braterstwa i troski o ojczyznę”. – Na polskich proboszczach spoczywa siła Kościoła w naszej ojczyźnie. Ks. Józefowi, jako proboszczowi o wielkiej sile, chcę dziś podziękować – mówił Przemysław Czarnek. – Warto powtarzać, szczególnie w czasach, które łatwe dla Kościoła w Polsce nie są, że nikt na świecie nie ma takich kapłanów jak Polacy – podkreślał wojewoda.
Blisko Matki
Wzruszony emeryt wraz z abp. Stanisławem Budzkiem i gronem kapłanów sprawował dziękczynną Mszę św. – Razem z wami chcę podziękować Bogu za to, co stało się przez te wszystkie lata naszym udziałem, dzięki mojej skromnej osobie. Za dar życia, rodziców i rodzeństwo, kapłaństwo, bezustanne błogosławieństwo w wypełnianiu zadanej mi misji. Przez 21 lat Bóg pozwolił mi być z wami proboszczem, budowniczym i duszpasterzem. Jeśli mogłem jeszcze coś dobrego uczynić, ale was zawiodłem, przepraszam – mówił ks. Józef Dziduch. Dzieląc się ze zgromadzonymi historią życia, podkreślał, że najważniejsza była i jest mu Maryja. – W tym duchu rozwijała się moja pobożność od czasów pielgrzymki do Częstochowy, aż po sanktuarium Matki Bożej Latyczowskiej – podkreślał. Lata zasłużonego odpoczynku zacny kapłan spędzi blisko Maryi, której opiece powierzył całe swoje życie.
Światowy Dzień Chorego ustanowił Ojciec Święty Jan Paweł II, w liście z 13 maja 1992 r. do ówczesnego przewodniczącego Papieskiej Rady Duszpasterstwa Pracowników Służby Zdrowia, kard. Fiorenzo Angeliniego,
ustalając jednocześnie datę na 11 lutego - święto Matki Bożej z Lourdes.
Po raz pierwszy Dzień ten obchodzono w następnym roku (1993) w Lourdes i częściowo w Rzymie, a uroczystościom przewodniczył w Rzymie osobiście Ojciec Święty. W 1994 r. główne obchody odbyły się w
naszym narodowym sanktuarium na Jasnej Górze - przewodniczył im kard. Angelini. Odtąd miejscem centralnych obchodów Dnia jest zawsze jakieś znane sanktuarium maryjne w różnych krajach.
Odbywały się one kolejno w Jamusukro (Wybrzeże Kości Słoniowej, 1995), Guadalupe (Meksyk, 1996), Fatimie (1997), Loreto (1998), Harissie (Liban, 1999), Rzymie (2000, połączone z Jubileuszem Chorych),
Sydney (2001) i w narodowym sanktuarium katolików indyjskich w Vailankamy (2002). W bieżącym roku centralne obchody już XI Światowego Dnia Chorego odbędą się w Waszyngtonie, gdzie końcowym punktem trzydniowych
uroczystości będzie Msza św. w narodowym sanktuarium maryjnym Stanów Zjednoczonych - stołecznej bazylice Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.
Powiązanie Światowego Dnia Chorego z liturgicznym wspomnieniem Najświętszej Maryi Panny z Lourdes ma swój szczególny wydźwięk. Kto przybywa do tego miejsca - obojętnie czy jako pielgrzym czy jako
turysta - staje przed Grotą, w której 11 lutego 1858 r. Maryja ukazała się po raz pierwszy skromnej dziewczynie Bernadetcie Soubirous.
Co prawda Grota dziś już wygląda inaczej niż w dniach objawień, ale każdy, kto przed nią staje, musi unieść wzrok, aby zobaczyć figurę Maryi, ustawioną w miejscu dokonanych objawień. Trzeba "unieść
wzrok", aby widzieć wyżej, by szukać tego, co "pochodzi z góry", wszystkiego, co prawdziwe, szlachetne, sprawiedliwe, czyste i godne miłości. O tej Grocie Bernadetta mówiła: "To było moje niebo".
To tutaj, usłyszała też słowa z ust Maryi - których sama jeszcze nie rozumiała - że przychodzi ona na ziemię jako "Niepokalane Poczęcie". Było to potwierdzeniem tej prawdy, którą Kościół czcił od
wieków, a cztery lata wcześniej, w 1854 r. ogłosił światu przez Piusa IX dogmat o Niepokalanym Poczęciu. Bóg uzdolnił Maryję w sposób szczególny, aby przez Nią mógł przyjść na ziemię Zbawiciel - Syn Boży.
Tak więc z jednej strony Lourdes uczy nas "unosić wzrok ku górze", z drugiej zaś, uczy nas także dostrzegania tego, co "na dole", uczy spotkania z cierpieniem. Każdego roku do tego sanktuarium przybywa
około 5 mln pielgrzymów. Z tego około 80 tys. to ludzie chorzy. Nie są sami. Przy nich łatwo możemy spotkać mężczyzn wyposażonych w specjalne "szelki" i kobiety w białych czepkach, którzy pomagają chorym
w poruszaniu się, przenoszą ich z miejsca pobytu na wspólną modlitwę, pomagają w zwyczajnych sprawach, które od pełnosprawnych nie wymagają większego wysiłku, dla tych chorych zaś są czasami wielkim trudem.
To wolontariusze, którzy należą do Biura Wolontariatu (powołane do życia w 1885 r.) i w ten sposób tworzą dziś ponad 200 tys. rzeszę mężczyzn i kobiet, w różnym wieku, mówiących różnymi językami i reprezentujących
wszystkie rasy i narody. W Lourdes przybywający chorzy kierowani są szczególnie do dwóch miejsc: szpitala Accueil Saint Frai - który może pomieścić 400 łóżek terapeutycznych i szpitala Accueil Notre Dame
z 904 łożkami.
Dzięki pomocy wolontariuszy mogą wraz z innymi uczestniczyć w codziennej Mszy św., nabożeństwie i procesji różańcowej, w nabożeństwie dla chorych, mogą przemierzyć szlak św. Bernadetty, modlić się
przy Grocie, skorzystać z kąpieli w specjalnie przygotowanych basenach.
To spotkanie pielgrzymów i turystów z osobami chorymi - w różnych stadiach i odmianach choroby - a także odwrotnie, chorych z osobami zdrowymi, pozostawia trwały ślad u wszystkich. I jest to jedno
z najczęściej wywożonych wspomnień, zaraz po osobistych przeżyciach duchowych związanych z nawiedzeniem tego miejsca objawień.
Samo Lourdes jest dobrze przygotowane na przyjęcie przybywających tu pielgrzymów. Miasto liczące ponad 15 tys. mieszkańców ma prawie 300 hoteli i miejsc noclegowych, umożliwiających przyjmowanie przybywających
z różnych stron świata ludzi.
Zazwyczaj pierwsze kroki kierowane są do wspomnianej już Groty objawień, przy której najczęściej wykonywane są trzy gesty: dotknięcie skały, zapalenie świecy, obmycie się i skosztowanie wody ze źródła.
Człowiekowi potrzeba oparcia, czegoś trwałego, dotknięcie skały to symbol naszego oparcia się na Bogu, oparcia na wierze. Zapalona świeca, która często towarzyszy pielgrzymom, to zarazem znak naszego
wewnętrznego pielgrzymowania i przedłużenie naszych modlitw podejmowanych w tym miejscu. Obmycie zaś wodą, któremu najczęściej towarzyszy modlitwa z prośbą o oczyszczenie duszy i ciała, często prowadzi
także pielgrzymów do sakramentalnej spowiedzi.
Każdego dnia pielgrzymi mogą wziąć udział we Mszy św. odprawianej najczęściej w ojczystym języku, mogą zatrzymać na modlitwie w wielu miejscach. Oprócz Groty, jest tu tzw. bazylika górna pw. Najświętszej
Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, krypta z relikwią św. Bernadetty, bazylika Matki Bożej Różańcowej, podziemna bazylika św. Piusa X (mogąca pomieścić ponad 20 tys. osób), kościół św. Bernadetty, kaplica
adoracji, a także kaplica spowiedzi. Można odprawić nabożeństwo Drogi Krzyżowej, wziąć udział w procesji eucharystycznej (godz. 17.00), procesji maryjnej (godz. 21.00), wspólnie odmawianym Różańcu przy
Grocie (godz. 15.30) a także odwiedzić któreś z muzeów, szczególnie zaś przejść szlakiem św. Bernadetty.
Nieprzypadkowo wybrał więc Ojciec Święty to miejsce i ten czas w życiu liturgicznym Kościoła, ustanawiając Światowy Dzień Chorego. Kieruje tym samym nasze myśli ku niebu i naszemu codziennemu życiu,
szczególnie życiu dotkniętemu przez krzyż codziennego cierpienia i choroby. Niech więc ten dzień będzie dla chorych dniem umocnienia Bożą łaską przez spotkanie z Chrystusem w sakramencie pokuty, Eucharystii,
a także ustanowionym przez Niego sakramencie chorych. A dla zdrowych jest to okazja, aby swoją modlitwą wspierać ludzi chorych, a także pomóc w dotarciu w tym dniu do kościoła wszędzie tam, gdzie będzie
w parafiach odprawiana Msza św. w intencji chorych. Można też w rozmowie z ludźmi chorymi, którym już trudno się poruszać, zachęcić do przyjęcia kapłana z Najświętszym Sakramentem.
Wielki Piątek zostawia nas nagle samych na środku drogi... Zapada cisza
Agnieszka Bugała
Agnieszka Bugała
Te godziny, które dzieliły świat od śmierci do zmartwychwstania musiały być czasem niepojętego napięcia...
Święte Triduum to dni wielkiej Obecności i... Nieobecności Jezusa.
Tajemnica Wielkiego Czwartku – z ustanowieniem Eucharystii i kapłaństwa – wciąga nas w przepastną ciszę Ciemnicy.
Wielki Piątek, po straszliwej Męce Pana, zostawia nas nagle samych na środku drogi. Zapada cisza, która gęstnieje. Mrok, w którym nie ma Światła.
Wielka Sobota – serce nabrzmiewa od strachu, oczekiwanie zadaje ból fizyczny. Wróci? Przyjdzie? Czy dobrze to wszystko zrozumieliśmy?
Święte Triduum – dni, których nie można przegapić. Dni, które trzeba nasączyć modlitwą i trwaniem przy Jezusie.
Liturgia Męki Pańskiej. Na krzyżu zajaśniała potęga miłości Chrystusa
2025-04-18 22:23
(buk)
Paweł Wysoki
W Wielki Piątek Liturgii Męki Pańskiej w archikatedrze lubelskiej przewodniczył bp Adam Bab. W homilii podkreślił, że Chrystus, wywyższony na krzyżu, zdobywa serca ogromem swojej miłości.
Przywołując fragment z Ewangelii wg św. Jana: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16) powiedział, że mimo ludzkiej niewierności, Bóg pozostał wierny swojej pierwotnej miłości. – Z tej miłości powstał świat i z tej miłości został stworzony człowiek, a Chrystus przyniósł grzesznemu światu dobrą nowinę: miłość Boga nie ustała. Syn Boży stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia. Chociaż przeszedł przez świat dobrze czyniąc, został ukrzyżowany. Pozwolił dać się zabić, ale nie pozwolił się uśmiercić; uczynił ze swojej śmierci ofiarę, aby ci, którzy mu śmierć zadają, zostali ocaleni ze swojego grzechu – nauczał. – Na krzyżu zajaśniała potęga miłości Chrystusa – podkreślił.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
