Wyjątkowy miesiąc i czas dla Kościoła

Papież ogłosił go z okazji 100. rocznicy publikacji przez papieża Benedykta XV listu apostolskiego „Maximum illud”.

Świadczyć o Chrystusie

Wielka to radość dla wszystkich katolików, ponieważ z treści płynie przesłanie, że każdy ochrzczony powinien żyć nauką Jezusa Chrystusa i przekazywać ją innym. W tegorocznym orędziu na Światowy Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny Papież napisał: „W chrzcie otrzymujemy pierwotne ojcostwo i prawdziwe macierzyństwo” oraz dodał myśl św. Cypriana z Kartaginy, który w swoim nauczaniu powiedział: „nie może mieć Boga za Ojca ten, co nie ma Kościoła za Matkę”. Z tych słów wynika, że jeśli jesteśmy w szczęśliwej rodzinie i kiedy mamy dobre wychowanie, wspaniałego ojca i troskliwą matkę, to nie możemy dobra nie przekazywać dalej, ze szczęściem i radością. Taka jest rola misji w Kościele. Powołani na misje jadą ze swoich wspólnot diecezjalnych, zakonnych i świeckich, aby służyć Kościołowi na całym świecie. Tak wielu jeszcze nie zna Chrystusa i Jego Ewangelii, a przecież każdy ma do tego prawo. Św. Jan Paweł II nauczał: „Nie możemy być spokojni, gdy pomyślimy o milionach naszych braci i sióstr, tak jak my odkupionych Krwią Chrystusa, którzy żyją nieświadomi Bożej miłości” (Redemptoris missio, 86).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ochrzczeni i posłani

Reklama

Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny w haśle „ochrzczeni i posłani” nawiązuje do myśli papieża Franciszka, które są w „Evangelii gaudium”. Papież łączy chrzest z powołaniem misyjnym: „każdy, kto otrzymał chrzest, włączony jest w Lud Boży i przez to wydarzenie staje się uczniem-misjonarzem (por. Mt 28, 19). Każdy chrześcijanin jest misjonarzem w takim stopniu, w jakim doświadczył miłości Bożej w swoim życiu. Mamy tę świadomość, że nie każdy wyjedzie na inny kontynent lub do kraju w Europie, gdzie panuje wielki głód Ewangelii, Boga, Kościoła. Z nauki papieża Franciszka i ze słów hasła płynie przesłanie, że mamy być uczniami-misjonarzami tu, gdzie mieszkamy, przebywamy. Mamy w swoich środowiskach świadczyć, że Jezus jest Panem i Zbawicielem. Jeden z kapłanów zaangażowany w sprawę misji powiedział: „Czy leczysz trędowatych w Indiach, czy kupujesz bułki w swoim sklepiku na rogu, a otrzymałeś chrzest w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, jesteś powołany do ewangelizacji”. To jest droga do świętości, gdyż wiara umacnia się tylko i wyłącznie wtedy, kiedy jest przekazywana i kiedy potrafimy się nią dzielić z drugim człowiekiem.

Różaniec spoiwem kontynentów

Duszpasterstwo i misje nie mogą być obojętne. Te dwa wymiary życia w Kościele muszą się przenikać i uzupełniać. Nasza diecezja 6 października mogła przeżyć we wspólnocie środowisk misyjnych małą chwilkę bycia razem. Wspólna Msza św. inaugurująca Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny, świadectwa świeckich osób, które były na „krótkich” misjach w Afryce oraz świadectwo księdza naszej diecezji o pobycie w Afryce przez 5 lat swojego życia kapłańskiego. Podczas darów ofiarnych dzieci z Koła Misyjnego niosły kolorowy różaniec misyjny, który został położony przy dekoracji na ten nadzwyczajny dzień. Każdy kolor symbolizuje jeden z kontynentów: zielony – nawiązuje do zieleni afrykańskich lasów tropikalnych, jest też kolorem nadziei. Czerwony – podkreśla kolor skóry Indian, rdzennych mieszkańców Ameryki. Biały – oznacza kolor skóry Europejczyków. Niebieski – symbolizuje wody chrztu i wody Oceanu Spokojnego, na którym rozsiane są liczne wyspy. Żółty – przypomina ludy Azji, najliczniejsze na świecie. Ich skórę porównuje się do koloru żółtego. Istotne też jest, że każdy kontynent ma swój wizerunek Matki Bożej i Jezusa. Kolorowy różaniec wskazuje nam, jak ważna jest modlitwa różańcowa, która łączy wszystkie kontynenty, a dzięki temu tworzymy jedną wspólnotę Kościoła na całym świecie.

Z diecezji na cały świat

Polscy misjonarze, to księża diecezjalni, zakonni, siostry zakonne i osoby świeckie. Według polskich danych statystycznych mamy 2004 osoby posługujące na misjach w 90 krajach na całym świecie. Ponad 300 księży diecezjalnych, ok. 1000 zakonników, 500 sióstr zakonnych, i co raduje 49 misjonarzy świeckich. Diecezja drohiczyńska dzieli się radością, bo nasi diecezjalni kapłani są włączeni w te liczby. Mamy 27 misjonarzy i swoją posługą misyjną ubogacają takie państwa jak: Brazylia – 1, Urugwaj – 1, Kamerun – 1, Kanada – 2, Niemcy – 1, Włochy – 8, Hiszpania – 2, Anglia – 1, Estonia – 1, Rosja – 3, Białoruś – 3, Francja – 3. Podobnie siostry zakonne pochodzące z naszej diecezji zasilają te cyfry. Każda diecezja ma swoich przedstawicieli w różnych krajach świata. Jest to wielkie bogactwo, ponieważ oni są tam i służą innym, a my tutaj wspieramy ich naszą modlitwą i wsparciem materialnym. Św. Jan Paweł II powiedział, że kryzys misji jest kryzysem wiary i jeśli nie nadamy naszej wierze wystarczającej i odpowiedniej wartości, to trudno będzie stać się jej świadkiem. Dlatego wiara i misje idą w parze, a misyjne nawróceniem jest nawrócenie do wiary i nikt z tego nie jest zwolniony.

„Chuligani” Jezusa Chrystusa

Posłany przez księdza biskupa, by służyć Kościołowi drohiczyńskiemu, aby szukać, scalać i tworzyć środowisko misyjne, pragnę podziękować wszystkim za zaangażowanie, poświęcony czas, trud, modlitwy oraz wsparcie w każdym tego słowa znaczeniu. Czasem możemy mieć odczucie, że ktoś nas nie widzi, nie docenia tego dzieła, nie nagradza, ale niech będzie w nas wiara, nadzieja i miłość, które są wręcz konieczne, aby realizować hasło „ochrzczeni i posłani”. Pamiętajmy, że jesteśmy uczniami-misjonarzami. Na jednej z pieszych pielgrzymek z Suwałk do Wilna młodzież salezjańska, kiedy schodziła z trasy na odpoczynek, wykrzyczała słowa: „Oficjalni chuligani Jezusa Chrystusa”. Nam i naszym środowiskom misyjnym, niech towarzyszy podobny entuzjazm i idąc dalej możemy krzyczeć: „Oficjalni Misjonarze Jezusa Chrystusa!”.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan