Terminem Grób Chrystusa określamy miejsce złożenia ciała Chrystusa po zdjęciu z krzyża, namaszczeniu i owinięciu w płótna. Według Pisma Świętego grób Chrystusa był wykuty w skale (zob. Mt 27, 60 i Łk 23, 53), był grobem nowym (zob. J 19, 41), należącym do Józefa z Arymatei i znajdującym się w ogrodzie w pobliżu miejsca ukrzyżowania. Składał się on z przedsionka i z właściwej komory grobowej, miał prawdopodobnie formę ławy otoczonej półokrągłym łukiem i znajdował się po prawej stronie groty grobowej. Do grobowca prowadziło niskie wejście (Łk 24, 12), zamykane wielkim okrągłym kamieniem. Zgodnie z żydowskim zwyczajem Jezus został ukrzyżowany i pochowany poza miastem, co potwierdzają świadectwa biblijne. Grób Chrystusa oraz Kalwarię włączono w obręb murów miejskich Jerozolimy w latach 41-44 za czasów panowania Heroda Agryppy I. Według świadectwa Euzebiusza z Cezarei cesarz Hadrian po II powstaniu żydowskim wzniósł na miejscu Golgoty świątynię Afrodyty, a cesarz Konstantyn Wielki wybudował w 326 r. nad grobem Chrystusa rotundę zmartwychwstania zwaną Anastasis. Ławę grobową otoczono ozdobną kratą, a nad nią wzniesiono ażurowe cymborium. Całość pokrywała kopuła wsparta na dwunastu kolumnach. Od wschodniej strony wybudowano pięcionawową bazylikę Martyrion. Według Cyryla Jerozolimskiego przy grobie Chrystusa znajdował się również kamień zamykający wejście oraz pozostałości ogrodu, w którym Jezus został pochowany.
Grób Pański wpisany jest w stacje Drogi Krzyżowej. Przy XIV stacji tego nabożeństwa rozważamy prawdę o złożeniu ciała zdjętego z krzyża do grobu. Wiemy, że grób, w którym złożono Chrystusa, jest grobem Jego klęski i grobem Jego zwycięstwa: grób śmierci jest grobem zmartwychwstania.
Na pamiątkę złożenia ciała Pana Jezusa do grobu, w kościołach katolickich urządza się corocznie pięknie przybrane groby Pańskie, w których wystawiany jest Najświętszy Sakrament, adorowany przez wiernych aż do liturgii paschalnej, a w niektórych kościołach aż do Mszy św. rezurekcyjnej. Zwyczaj urządzania grobu Pańskiego zanikł w wielu krajach. Jedynie w Polsce bardzo silnie zrósł się z religijnością i tradycją, że trudno byłoby sobie dziś wyobrazić polską świątynię bez grobu Pańskiego.
Zasadniczym celem urządzania w kościołach grobu Pana Jezusa jest możliwość adoracji Chrystusa Eucharystycznego i uwielbiania Go za to wszystko, czego dokonał na ziemi dla naszego zbawienia. Wszelkie ozdoby i dekoracje są wyrazem miłości względem Zbawiciela. On chce naszych czystych serc, chce miłości bliźniego, byśmy radośnie mogli wysławiać Jego triumf Zmartwychwstania.
Czytelnikom Niedzieli Podlaskiej prezentujemy zdjęcia grobów Pańskich, które w tym roku przygotowano w diecezji drohiczyńskiej na czas przeżywania największych tajemnic naszej wiary. Warto zauważyć, że dosyć często pojawiającym się motywem w tegorocznych dekoracjach grobów była idea Miłosierdzia Bożego i wezwanie do czynienia miłosierdzia. Po raz pierwszy prezentujemy też kilka zdjęć przedstawiających "ciemnice", które w naszych świątyniach w Wielkim Tygodniu symbolizują miejsce przetrzymywanie Pana Jezusa po Jego pojmaniu w Ogrójcu.