Odpowiedź na wezwanie

Matka Boża ukazała się 12 grudnia 1531 r. Indianinowi, dziś wyniesionemu do chwały ołtarzy, św. Juanowi Diego. Przemówiła z matczyną miłością, a na płaszczu mężczyzny pozostawiła swój wizerunek. Obraz dostojnej kobiety w królewskich szatach, brzemiennej, depczącej głowę węża.

Ów płaszcz św. Juana Diego wisi dziś w sanktuarium wzniesionym przy wzgórzu Tepeyac w Meksyku, obok miejsca objawień. Pielgrzymkę do bazyliki odbył w 2004 r. ks. Józef Zyzak, ówczesny proboszcz parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Nowej Jastrząbce. Celem podróży kapłana było przywiezienie kopii cudownego obrazu Matki Bożej z Guadalupe, dotkniętej do tilmy świętego Indianina, oraz kamienia węgielnego z miejsca objawień. Na terenie parafii powstawała bowiem nowa świątynia, mająca być wkrótce erygowana przez tarnowskiego biskupa...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Idąc za natchnieniem

Ksiądz Zyzak w realizacji planów budowniczych szedł pod prąd. Za patronkę przyjął nieznaną na tych ziemiach Maryję z Guadalupe i przy wsparciu parafian, ludzi dobrej woli oraz przy znacznej pomocy komitetu budowy pod przewodnictwem Bernadety Starzec – zbudował oryginalny kościół, który swoim kolorytem i architekturą przypomina świątynie Ameryki Łacińskiej.

Reklama

– Zastanawiałem się, jaki tytuł nadać kościołowi. Może Matki Bożej Nieustającej Pomocy, może Fatimskiej albo Częstochowskiej? – myślałem. Aż w gazecie katolickiej trafiłem na obrazek Matki Bożej z Guadalupe. Nic mi on nie mówił, ale Maryja już wiedziała, co nastąpi dalej – wyznaje ks. Józef.

W Meksyku duchowny zakupił kopię słynnego obrazu. – Pracownicy zakrystii, po zamknięciu sanktuarium, wyciągnęli drabinę i wdrapali się na wysokość gabloty z tilmą św. Juana Diego. Jeden z mężczyzn przyłożył kopię do oryginału, a ja wraz z przyjacielem o. Wenturino staliśmy obok i wszystko filmowaliśmy – wspomina ks. Zyzak.

Po powrocie do Polski wizerunek Matki Bożej z Guadalupe zawisnął w głównym ołtarzu nowego filialnego kościoła.

Pierwsze łaski

– Na początku mieliśmy taki czas na zapoznanie się z Matką Bożą, patronką kościoła. Dowiadywaliśmy się, skąd ten obraz, jakie ma znaczenie. Organista wprowadził piękną pieśń o Matce Bożej z Guadalupe, a nauczycielka w przedszkolu ułożyła jeszcze inną piosenkę o Maryi z Meksyku... I tak powoli Maryja zadomawiała się u nas – wspomina Ewa Kozdroń.

Na nabożeństwo pierwszych sobót miesiąca z kazaniami o objawieniach maryjnych zaczęli przyjeżdżać mieszkańcy nie tylko Jastrząbki, ale także Żukowic, Starych Żukowic, Podlesia, Luszowic, a nawet Tarnowa, Dębicy oraz Mielca.

Reklama

– Któregoś razu z Tarnowa szła do nas piesza pielgrzymka, kilkanaście osób wędrowało z prośbą o potomstwo. Jedną parę Bóg obdarował dzieckiem, a kolejną... trojaczkami – wspomina z uśmiechem ks. Zyzak. Obecny proboszcz, ks. Stanisław Łatka, potwierdza, że inni pielgrzymi również otrzymali upragniony dar potomstwa: – To jest faktem. Młoda mama jest przekonana, że dziecko zostało wyproszone za wstawiennictwem Matki Bożej z Guadalupe.

Maryja z objawień z XVI wieku nazywana jest patronką życia poczętego. Szczególnym znakiem macierzyństwa Maryi na Jej wizerunku jest czarna szarfa na biodrach oraz lekko zaokrąglony brzuch. W tym miejscu na szacie pojawia się także czteropłatkowy kwiat jaśminu – kwinkunks, czyli aztecki symbol życia. Ze względu na te okoliczności mierzący się z niepłodnością małżonkowie odwiedzają kościół w Nowej Jastrząbce i tam proszą Boga o wielki dar nowego istnienia.

To nie koniec

Parafia nieustannie się rozwija. Inspiracje i pomysły dotyczące rozbudowania miejsca ks. Łatka czerpał z samego serca meksykańskiego kultu – wzgórza Tepeyac. – Podczas mojego pobytu w Guadalupe zrodziło się pragnienie, żeby nie tylko w kościele było widać, że to jest dom Matki Bożej z Guadalupe, ale aby cała sceneria przypominała, kto nam patronuje – mówi proboszcz.

– To wszystko się składało. Przy bazylice też są figury i dróżki maryjne. Dlatego u nas na początku stanęła scena objawień, autorstwa Jakuba Wozowicza, a także pomnik św. Jana Pawła II.

Papieża, który za życia pielgrzymował do Matki obu Ameryk. Niedługo będziemy jeszcze chcieli dodać figurę przypominającą moment, w którym św. Juan Diego udaje się do biskupa i odsłania dotkniętą przez Boską rękę tilmę – wyjaśnia kapłan.

Reklama

– Mówiąc o maryjnych objawieniach z Guadalupe, pamiętajmy o największym cudzie, jaki się dokonał zaraz po nich. Miliony Indian się wtedy nawracały. To było wymowne. My tego nie zauważamy na tym płótnie, ale dla Hiszpanów i Indian symbole zawarte na wizerunku pozwoliły im przyjąć prawdę o Bogu, Stwórcy i Zbawicielu – zaznacza ks. Łatka.

Nauką dla nas, na dzisiejsze czasy, może być zaproszenie m.in. do całkowitej ochrony życia poczętego. Praktyką – miłość do Maryi, realizowana przez szacunek do siebie, drugiego człowieka, miłosierdzie, przebaczenie i służbę.

Świętowanie

12 grudnia parafianie i sympatycy kościoła przeżywać będą coroczny odpust ku czci swojej patronki. Warto zauważyć, że tego dnia meksykańską bazylikę odwiedza tradycyjnie ok. 8 mln pielgrzymów.

– Trudno się temu dziwić. Ten obraz powstał nieludzką ręką, samo to daje do myślenia i może pogłębiać wiarę. Ludzie mają związek z Matką Bożą przez cud, jakiego dokonał Bóg pięć wieków temu – mówi proboszcz parafii i zachęca do odwiedzenia kościoła Matki Bożej z Guadalupe w Nowej Jastrząbce – szczególnie w pierwsze soboty miesiąca.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan