Znajdź coś dla siebie!

Centrum DDM stawia na to, co sprawdzone i lubiane. Pod koniec września (22-24) odbędzie się kolejna Akademia Dojrzewania. To rekolekcje z warsztatami, na których można lepiej poznać i zrozumieć samego siebie, swoje emocje, przyjrzeć się relacjom (ze sobą, z Bogiem i z drugim człowiekiem). To też okazja do odkrycia swoich talentów i mocnych stron, a także do zastanowienia się nad tym, jak wykorzystać je zarówno teraz, jak i w przyszłości. Pomagają w tym specjaliści zapraszani na część warsztatową. Druga w tym semestrze AD odbędzie się w dniach 15-17 grudnia i będzie połączona z rekolekcjami adwentowymi). – Jeżeli coś działało przez ostatnie dwa lata, myślę, że warto to kontynuować. Ale to nie jest tak, że nie szukamy niczego nowego. Cały czas obserwujemy, jak nasze różne wydarzenia i rekolekcje są odbierane i bierzemy to pod uwagę w planowaniu i organizacji dalszych spraw – mówi ks. Łukasz Malec, diecezjalny duszpasterz młodzieży. – Zresztą to, co robimy, jest właśnie czymś nowym: rekolekcje formacyjne ważniejsze niż eventy! Współpraca z młodzieżą ważniejsza niż robienie odgórnie czegoś dla nich. Młodzież angażuje się w przygotowywanie i prowadzenie rekolekcji i to się liczy.

Co jeszcze?

Reklama

O ile Akademia Dojrzewania jest koedukacyjna, tej jesieni nie zabraknie również propozycji Centrum DDM skierowanych osobno do chłopaków i dziewczyn. Aż trzy razy odbędą się Bohaterowie Boga (6-8 października, 3-5 listopada i 8-10 grudnia). To rekolekcje dla chłopaków ze szkoły średniej i studentów, którzy chcą odkrywać swoją życiową drogę, nie tylko w kontekście powołania do kapłaństwa, ale również do małżeństwa czy życia w pojedynkę. Stworzone w tym roku rekolekcje Córki Króla (propozycja dla dziewczyn) także są nastawione na odkrywanie siebie i swojego powołania, jednak tu nacisk kładziony jest mocno na kobiece spojrzenie na świat. Z tego powodu rekolekcje prowadzą siostry zakonne. Rekolekcje odbędą się w dniach 10-12 listopada.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Osobną propozycją – tylko dla studentów – są rekolekcje adwentowe w dniach 8-10 grudnia. – Zapraszamy studentów z całej diecezji – mówi ks. Piotr Bartoszek, duszpasterz akademicki. – Studenci, nawet jeśli są zaangażowani w różne wspólnoty czy ruchy w Kościele, to jednak potrzebują też formacji skierowanej konkretnie do swojej grupy wiekowej. Podczas studiów wiele się zmienia w życiu, więc tym bardziej warto postawić na rozwój duchowy i relację z Panem Bogiem, znaleźć przestrzeń, w której można się sobie na spokojnie przyjrzeć.

Większość rekolekcji organizowanych przez Centrum DDM będzie miała miejsce w Domu Młodych w Rokitnie.

Nie przespać młodości

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży również planuje pracowitą jesień, nie tylko dla swoich członków, ale dla wszystkich zainteresowanych. Już 17 września w Zielonej Górze w Domu Rekolekcyjnym „Emaus” odbędzie się Wieczór ze św. Stanisławem, a w jego ramach adoracja Najświętszego Sakramentu oraz spotkanie integracyjne. 30 września KSM już po raz jedenasty zaprasza na Diecezjalny Młodzieżowy Turniej Siatkówki (nie wszyscy to wiedzą, ale jedną z dziesięciu zasad, które przyświecają członkom KSM, jest dbanie o sprawność fizyczną). Lubiącym podróżować może spodobać się wyjazd integracyjno-formacyjny do Warszawy (7-8 października). W dniach 17-19 listopada odbędzie się zjazd diecezjalny połączony z obchodami wspomnienia bł. Karoliny Kózkówny. Gościem specjalnym będzie bp Adam Bab, członek Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży. 2 grudnia KSM zaprasza na imprezę andrzejkową, a w dniach 8-10 grudnia – na rekolekcje adwentowe. 16 grudnia odbędzie się wyjazd świąteczny. – KSM zrzesza zaangażowanych młodych, którzy chcą swoją młodość przeżyć, a nie przespać! – mówi Basia Krumholc. – Zachęcamy wszystkich, którzy chcą rozwijać się na różnych płaszczyznach, chcą poznać nowych przyjaciół, chcą świetnie spędzać czas we wspólnocie. U nas można rozwinąć się duchowo, ale też realizować i odkrywać pasje, poszerzać horyzonty i uczyć się nowych rzeczy.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan