Święto Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny jest obowiązkowym wspomnieniem, więc powinniśmy je co najmniej zauważyć. Tymczasem umyka nam ono w nawale codziennych zajęć i niewielu z nas zatrzymuje się choćby na chwilę, by powiedzieć: „Skoro jest święto, to jest w nim coś ważnego”. Jesteśmy maryjnym narodem, w Matkę Najświętszą „wierzy nawet taki, który w nic nie wierzy” (Jan Lechoń). Święta poświęcone Matce Bożej mają u nas nawet ludowe określenia, maj jest pełen maryjnych śpiewów po brzegi, październik grzechoce różańcem... A to wspomnienie, choć obowiązkowe, mija jakby przez nas niezauważone.

Ktoś powie, że nic w tym dziwnego, skoro to święto pozostaje bez powagi apostolskiej Tradycji (na Zachodzie zostało ustanowione dopiero w XIV wieku), a także że jest ono kontrowersyjne, bo celebrujemy wydarzenie, które czerpie inspirację z apokryfów. Gdy do nich sięgamy, widzimy, jak dzieciństwo Matki Najświętszej wypełniają sceny bajkowe, i to w sposób uwłaczający rozumowi, naiwne. Nawet jeśli rzeczywiście w Izraelu był zwyczaj, że małych chłopców i dziewczynki oddawano na służbę w świątyni, to przecież nie powiemy, iż od dnia ofiarowania Maryję karmił anioł i że od tego czasu nie jadła już nic ziemskiego. Albo że na modlitwie i kontemplacji spędzała kilkanaście godzin dziennie, a resztę czasu poświęcała na tkanie bezcennych płócien. Ta Maryja jest nieprawdziwa. A przynajmniej ubrana w nie swoje szaty.