To czas nasilenia terroru wobec przeciwników nowej władzy i szybkiego rozwoju tzw. drugiej konspiracji, która wcześniej walczyła z nazistami, a teraz – z komunistami.

Geneza podziemia antykomunistycznego w latach 1944-45 wiąże się ściśle z sytuacją militarno-polityczną określoną przez ofensywę Armii Czerwonej na froncie wschodnim. Strategiczne plany Stalina zmierzały do stworzenia w Europie Środkowo-Wschodniej własnej strefy wpływów przez podporządkowanie sobie „wyzwolonych” przez Armię Czerwoną, de facto: podbitych, krajów przy pomocy miejscowych komunistów. Istotnym czynnikiem sprzyjającym planom Stalina była uległa polityka aliantów zachodnich.