Dzień kanonizacji

Kanonizacja Marii De Mattias wchodzi z mocą w życie Zgromadzenia. Otrząsa nas z naszej codzienności, niekiedy męczącej i zwyczajnej, abyśmy już teraz przyodziały świąteczne szaty w radosnym świętowaniu, które rozpaliło serca i sprawiło, że wyłaniają się bardzo odważne plany. 19 maja br. podczas specjalnej audiencji do sióstr i pielgrzymów przybyłych na kanonizację Ojciec Święty powiedział: "Kanonizacja Marii De Mattias jest sprzyjającą okazją do pogłębienia jej lekcji życia, do zaczerpnięcia z jej przykładu odpowiednich orientacji dla własnej egzystencji. Myślę przede wszystkim o was, drogie Siostry Adoratorki Krwi Chrystusa, które cieszycie się, oglądając w chwale waszą Założycielkę, i o wszystkich was wiernych, oddanych jej, którzy tworzycie jej duchową rodzinę".
Maria De Mattias została zaproponowana Kościołowi jako wzór świętości dla każdego ochrzczonego. Zwrócił na to uwagę Papież w dalszej części swojego przemówienia: "Orędzie Marii De Mattias odnosi się do wszystkich chrześcijan, bowiem ukazuje ono podstawowy i istotny cel: «Patrzmy na Jezusa» (Hbr 12,2) we wszystkich okolicznościach życia, nigdy nie zapominając o tym, że On odkupił nas za cenę swojej krwi. «Oddał ją za wszystkich» - powtarzała Święta. Moim życzeniem jest, aby wielu poszło za przykładem nowej Świętej. Podczas całego swego życia usiłowała ona głosić czynem przykazanie chrześcijańskiej miłości, naprawiając to, co było rozdarte, zapobiegając trudnym sytuacjom i przeciwnościom życia społecznego tamtych czasów. Łatwo jest zauważyć, jak bardzo aktualne dzisiaj jest tego rodzaju przesłanie".
My, Adoratorki, byłyśmy pewne jej świętości, ale oficjalne ogłoszenie jej przez Kościół rozbudziło w nas entuzjazm i dodało odwagi, "byśmy wypełniały naszą konsekrację chrztu przez życie w adoracji, które przynagla nas do pełnienia służby apostolskiej" (KŻ, 1). Takie też słowa zachęty skierował Jan Paweł II do wszystkich uczestników tej celebracji podczas homilii na Placu św. Piotra: "«Przykazanie Jego zaś jest takie, abyście wierzyli i miłowali się wzajemnie» (1J 3,23). Jan Apostoł wzywa do przyjęcia nieskończonej miłości Boga, który dał Syna swego jednorodzonego dla odkupienia świata (por. J 3,16). Miłość ta została najdoskonalej wyrażona w chwili, kiedy Chrystus wylał swoją krew, jako nieskończoną cenę na okup całej ludzkości. Przez misterium krzyża była całkowicie pochłonięta Maria De Mattias, która założyła Instytut Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa pod sztandarem Boskiej Krwi. Miłość do Jezusa ukrzyżowanego przekłada się u niej na żarliwe umiłowanie dusz i na pokorne oddanie dla braci, dla «drogiego bliźniego» - jak lubiła powtarzać. «Bądźmy animatorami - wołała - w chętnym podejmowaniu cierpienia z miłości ku Jezusowi, który z tak wielką miłością oddał krew swoją za nas. Nie żałujmy trudu dla zdobywania dusz dla nieba». Posłanie to św. Maria De Mattias powtarza dzisiaj swoim synom i córkom duchowym, wzywając wszystkich do naśladowania, aż do ofiary z życia".

Historia jednej miłości

Maria urodziła się i została ochrzczona 4 lutego 1805 r. w Vallecorsa (Italia), w prowincji Frosinone. Wzrastała w rodzinie, gdzie nauczyła się modlitwy i troski o innych. Rodzina jej była bogata i powszechnie szanowana, wyróżniała się głęboką wiarą w Boga. Dzięki rozmowom z ojcem poznawała i pogłębiała wiarę, a przez czytanie Pisma Świętego dowiadywała się o wydarzeniach i postaciach biblijnych. W ten sposób odkrywała w sobie szczególne powołanie do naśladowania Chrystusa Ukrzyżowanego. Działo się to w latach 1810-1825, kiedy w rodzinnych okolicach szerzył się bandytyzm i bezprawie. W duszy Marii dokonywała się konfrontacja pomiędzy krwią ludzką przelewaną z nienawiści i zemsty, a krwią Chrystusa, która została przelana z miłości, dla zbawienia wszystkich ludzi.
W wieku 16-17 lat zaczęła szukać sensu życia i odczuła potrzebę bezgranicznej miłości. Dzięki rozmowom z ojcem, przed którym odkrywała swoją duszę, a także dzięki oddaniu się Matce Bożej, Bóg pozwolił Marii doświadczyć piękna swojej miłości, która ukazała się w pełni w Chrystusie Ukrzyżowanym. Doświadczenie to było źródłem, mocą i motywacją, która poprowadziła ją na rozległe drogi Italii, aby wszystkim dać poznać czułą Miłość Ojca Niebieskiego lub też, jak sama mówiła, Jezusa miłość ukrzyżowaną.
Dziewczyna była wrażliwa na ludzkie krzywdy i widziała potrzebę reformy społecznej. Była przekonana, że taka reforma musi zrodzić się w sercu człowieka, a ono przemieni się wtedy, kiedy człowiek zrozumie, że jest cenny w oczach Boga i jest przedmiotem Jego miłości. Wiedziała, że Jezus oddał swoją krew dla zbawienia każdego z nas. Było to jej osobiste doświadczenie, dlatego starała się, aby wszystkich, małych i wielkich, prostych i uczonych, prowadzić do odkrycia tego, co przed nią zostało odsłonięte i co spowodowało przemianę jej serca.
Przełomowym momentem w jej życiu był rok 1822, kiedy do Vallecorsa przybył św. Kasper del Bufalo, by głosić misje ludowe. Właśnie wtedy mogła zauważyć, jak ludzie zaczęli się zmieniać pod wpływem głoszonych nauk. Wówczas w jej sercu zrodziło się pragnienie czynienia tego, co czynił ten wielki misjonarz. Inspirowana przez św. Kaspra del Bufalo, założyciela Misjonarzy Przenajdroższej Krwi i kierowana przez ks. Giovanniego Merlini, Maria stopniowo zaczęła odkrywać, że Bóg udzielił jej łaski założenia nowego Zgromadzenia niewiast apostolskich. Maria De Mattias odpowiedziała na wezwanie Boże. 4 marca 1834 r. założyła w Acuto Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa. Jego misja polega na współpracy w zbawczym dziele Jezusa Chrystusa, która ma polegać na posłudze apostolskiej rozwijanej głównie wśród biednych i potrzebujących. Maria założyła również szkołę dla dziewcząt. Gromadziła też matki i młodzież, by katechizować, rozkochać w Jezusie i nauczyć żyć po chrześcijańsku. Mężczyźni, do których zgodnie z ówczesnymi zwyczajami nie mogła przemawiać, sami przychodzili, aby słuchać jej nawet z ukrycia. Po zachodzie słońca gromadzili się przy niej prości pasterze, aby uczyć się od niej miłości do Boga. Przychodzili również liczni mieszkańcy Acuto i okolic, aby uczestniczyć w nabożeństwach i słuchać "swojej nauczycielki".
Z nieśmiałej i skupionej na sobie dziewczyny Maria stała się kaznodziejką pociągającą dzieci, młodzież, dorosłych, ludzi prostych i wykształconych, świeckich i księży. Owocem jej pracy było założenie 70 wspólnot na terenie Italii i poza jej granicami, gdzie siostry nauczały i ewangelizowały dziewczęta i dorosłych, organizowały dni skupienia, udzielały pomocy duchowej niewiastom oraz kierowały stowarzyszeniami świeckich. Otworzyła trzy wspólnoty w Niemczech i jedną w Anglii. Ojciec Święty Pius IX wezwał ją do Rzymu i zlecił jej prowadzenie Hospicjum San Luigi oraz szkołę w Civitavecchia. Życie Marii przepełnione było pragnieniem sprawiania przyjemności Bogu w radosnym zaangażowania się w pomoc drogiemu bliźniemu. Z wielką gorliwością oddawała się formowaniu rozwijającego się Instytutu, prowadziła siostry do świętości, kształtowała nowych członków i nie oszczędzała się w bezpośredniej służbie ludowi Bożemu.
Po długiej chorobie Maria De Mattias zmarła w Rzymie 20 sierpnia 1866 r. Na życzenie papieża Piusa IX została pochowana na rzymskim cmentarzu Verano. Pius IX wybrał dla niej grób. Śmiertelne szczątki Marii spoczywały na tym cmentarzu do 13 sierpnia 1906 r. Tego dnia nastąpiła pierwsza identyfikacja zwłok i ciało zostało przeniesione do kościoła Przenajdroższej Krwi przy obecnym domu prowincjalnym Adoratorek Krwi Chrystusa (wówczas był to dom generalny Zgromadzenia). Ciało Matki było złożone w kościele przy głównym ołtarzu, gdzie pozostało do 4 lipca 1950 r. Następnie zostało przeniesione do innego kościoła, także pod wezwaniem Przenajdroższej Krwi, przyległego do nowego domu generalnego zgromadzenia, w pobliżu Porta Metronia. Tutaj, po ostatniej identyfikacji zwłok, ciało Założycielki złożono do szklanej urny i wystawiono do czci wiernych. Po śmierci Marii szerzyła się opinia o jej świętości, dlatego po 30 latach rozpoczął się proces beatyfikacyjny. 1 października 1950 r. papież Pius XII dokonał uroczystej beatyfikacji. Podczas wizytacji parafii rzymskich w grudniu 1980 r. Jan Paweł II modlił się przy urnie bł. Marii De Mattias. Po tym wydarzeniu rozpoczęto proces kanonizacyjny, który został zamknięty 20 grudnia 2002 r. Na konsystorzu 7 marca 2003 r. Papież Jan Paweł II wyznaczył 18 maja br. jako datę kanonizacji.

Adoratorki Krwi Chrystusa dzisiaj

Po śmierci Marii De Mattias przez czterdzieści lat Zgromadzeniem kierowały siostry, które były formowane przez samą Założycielkę. Wydarzeniem szczególnie radosnym było ostateczne zatwierdzenie Zgromadzenia, którego dokonał papież Pius IX 28 stycznia 1878 r. Dzisiejszym Adoratorkom Krwi Chrystusa przyświeca taki sam cel, jaki realizowała ich Założycielka: czynić wszystko, aby żadna kropla krwi Chrystusa nie była przelana daremnie. Siostry starają się czynić wszystko, aby szerzyć cześć zbawczej krwi Jezusa i pomagać dzisiejszemu człowiekowi do skorzystania z tej zbawczej ceny. Siostry Adoratorki pracują dzisiaj w 27 krajach na wszystkich kontynentach. Prowadzą szeroką działalność misyjną wśród mieszkańców Afryki, Azji, Ameryki Łacińskiej, na Wyspach Oceanii oraz w krajach byłego Związku Radzieckiego. Powroty emigrantów do Ojczyzny, jakie miały miejsce po II wojnie światowej, umożliwiły Adoratorkom pochodzenia polskiego z Jugosławii założenie w 1946 r. nowej fundacji w Polsce, w Bolesławcu. Fundacja ta została erygowana w 1965 r., jako prowincja polska. W roku 1974 siedzibę zarządu prowincjalnego przeniesiono do Wrocławia. Rozwinęły się nowe struktury wspólnotowe i zarządzenia, pogłębiło się życie wiary. Instytut założony przez Marię De Mattias, idąc za jej wzorem, zawsze charakteryzował się dynamizmem apostolskim, społecznym i kulturalnym. Obecnie siostry kontynuują pracę w szkołach i na polu wychowawczym. Są bardzo aktywne na misjach, w pracy w szpitalach i na polu społecznym (dzieci, rodziny, starcy). Pomagają osobom uzależnionym od narkotyków oraz chorym na AIDS. Przy Zgromadzeniu istnieje ruch osób świeckich pod nazwą Stowarzyszenie Krwi Chrystusa (SKC). Członkowie tego ruchu przechodzą formację duchową, aby nie tylko żyć duchowością krwi Chrystusa, ale także przez nią kształtować środowisko. Kanonizacja Marii De Mattias jak ziarno w dobrej glebie wyda na pewno dobre plony. Duchowy zapał sióstr i współpraca laikatu odnawiają ducha, przyodziewają świątecznie obraz Zgromadzenia wszędzie, gdzie są Adoratorki Krwi Chrystusa.