Obecna dzielnica Wałbrzycha Stary Zdrój była dawniej znanym i modnym uzdrowiskiem, należącym do rodziny von Mutius. Przybywali tu liczni kuracjusze, aby zażywać wód leczniczych pobieranych z pięciu źródeł. W II połowie XIX w. szkody górnicze spowodowały odcięcie źródeł i uzdrowisko zamknięto. Rozpoczął się okres rozwoju przemysłu i związany z tym napływ ludności. Przy głównej drodze biegnącej przez wieś w stronę Jedliny Zdroju zbudowano dwa kościoły: ewangelicki (dzisiejszy katolicki pw. Zmartwychwstania Pańskiego) i katolicki pw. św. Barbary.
Budowę kościoła pw. św. Barbary w Wałbrzychu rozpoczęło w 1869 r. pięć katolickich rodzin - pod przewodnictwem dyrektora szkoły. W 1871r. powstała trójnawowa świątynia w stylu neogotyckim. Jest to budowla murowana, tynkowana na biało. Front budynku złożony jest z centralnie ustawionej wieży, do której po obu stronach przysklepione są półokrągłe absydy. Pomiędzy nimi znajduje się wejście główne do kościoła. Z trzech stron strzelistej wieży umieszczono tarcze zegara. Zewnętrzne ściany boczne kościoła, ozdobione fryzem, podparte są przyporami, ustawionymi między ostrołukowymi oknami.
Wokół bocznych naw biegnie empora otwierająca się na prezbiterium. Na jego tylnej ścianie wisi piękny, drewniany krzyż z figurą ukrzyżowanego Chrystusa. Po prawej stronie krzyża, w oknie, umieszczono witraż przedstawiający patronkę kościoła - św. Barbarę. W 1980 r. kościół był restaurowany, a w 1990 r. odnowiono jego wnętrze.
Nad kruchtą, w środkowej części empory, umieszczono organy. Zbudowane były w roku 1931 przez Firmę W. Sauer Jnh. Dr Oscar Walcker z Frankfurtu nad Odrą (OPUS 1446). Neogotycki prospekt utrzymany w kolorze szarym komponuje się z jasnym wnętrzem świątyni. Każda z części prospektu przedzielona jest płaskim filarem i zakończona wimpergą. Piękną dekoracją prospektu są złote kwiatony umieszczone na zwieńczeniach szczytów i filarów. Wolno stojący kontuar (stół gry) zawiera dwa manuały i pedał. Każdy manuał o skali 1C - 5G (C - g3) posiada 56 klawiszy, a pedał o skali 1C - 3F (C - f1) 30 drewnianych klawiszy. Instrument posiada 27 głosów, w tym 4 językowe.
Głos językowy jest to zespół piszczałek, w którego skład wchodzą piszczałki językowe. Głównym elementem takiej piszczałki jest metalowy języczek, od którego długości, szerokości i grubości zależy wysokość dźwięku. Pełni on również rolę stroika. Głosy językowe mają barwę dźwięku zbliżoną do barwy instrumentów dętych (trąbka, fagot, puzon, obój i in.). W dolnych rejestrach brzmią głośniej niż w wyższych.
Zespół brzmieniowy manuału I:
Bordun 16´, Prinzipal 8´, Gemshorn 8´, Quintatön 8´, Gambe 8´, Octave 4´, Nachthorn 4´, Super-Octave 2´, Mixtur 4 fach, Quinte 2 2/3, Trompete 8´.
Zespół brzmieniowy manuału II:
Horn-Prinzipal 8´, Gedackt 8´, Aeoline 8´, Vox Coelestis 8´, Prestant 4´, Waldflöte 2´, Sifflöte 1´, Terz 1 3/5, Cymbel 3 fach, Krumhorn 8´, Geigend Regal 4´.
Zespół brzmieniowy pedału:
Subbas 16´, Violon 16´, Prinzipal-Bass 8´, Choral-Bass 4´, Posaune 16´.
W instrumencie znajdują się urządzenia dodatkowe, tj. połączenia - I/Ped, II/Ped. II/I, dwie wolne kombinacje (fr. Comb. I i fr. Comb. II) i Tutti, których registry znajdują się przy manuałach oraz ponad klawiaturą pedałową. Pozostałe urządzenia dodatkowe, tj. połączenia - Sub. II/I, Super II/I, Super II oraz Piano, Tremolo II i wyłączniki do poszczególnych głosów językowych: Posaune 16´, Krumhorn 8´, Trompete 8´, Geigend Regal 4´ posiadają registry tylko przy klawiaturze manuałów. Wałek crescendo i jego włącznik "Walze ab" oraz pedał do żaluzji manuału II (Jalonsieschweler II) umieszczone są nad klawiaturą pedałową.

Jest to instrument o trakturze pneumatycznej, z wiatrownicami stożkowymi i dwoma miechami magazynowymi (fałdowe), o elektrycznym napędzie.
W 1994 r. został przeprowadzony gruntowny remont instrumentu przez Firmę Organmistrzowską Stanisława Broszko i Bolesława Broszko z Tomisławia koło Bolesławca.
Jest to jeden z dwóch instrumentów zbudowanych w Wałbrzychu przez firmę W. Sauer Jnh. Dr. Oscar Walcker z Frankfurtu nad Odrą różniący się doborem głosów i urządzeniami dodatkowymi oraz sposobem ich włączania od innych instrumentów budowanych na tym terenie przez znane firmy organmistrzowskie.

Dziękujemy ks. prał. Ludwikowi Hawrylewiczowi za udostępnienie organów oraz wszelkich danych dotyczących historii kościoła.