Po opuszczeniu rodzinnych Wadowic ich drogi ponownie zeszły się po wojnie. Zaczęło się od kartek, które przyszły Papież zaczął wysyłać do więzienia, do którego Witold Karpiński trafił w 1951 r. za działalność akowską, z wyrokiem śmierci. Kara została później złagodzona. W. Karpiński opuścił więzienie w 1959 r. Kiedy spotkali się z Karolem Wojtyłą, ten był już biskupem pomocniczym. Pan Witold pamięta do dziś, jak w krakowskiej rezydencji biskupiej przy ul. Franciszkańskiej, siedząc na parapecie, opowiadał przyjacielowi o swoich przeżyciach wojennych i powojennych. - Karol bardzo chciał poznać moje losy, stąd nie zawsze reagował na ponaglania kolegów, aby wreszcie zasiadać do stołu - wspomina Karpiński. - Ta historia powtarzała się kilkakrotnie podczas kolejnych spotkań. Opowiedziałem mu całą prawdę, od początku do końca...
Witold Karpiński urodził się 17 lutego 1918 r. w Wadowicach, jako czwarte z ośmiorga dzieci Izydora i Heleny Karpińskich. Ojciec był dyrektorem wadowickiej szkoły powszechnej, matka nauczycielką. Po zdaniu matury wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy w Krakowie. Tam zastała go wojna. Powierzonych sobie żołnierzy, jako podchorąży, poprowadził na Tarnów, Jarosław, aż pod Lwów, cały czas potykając się z Niemcami. We Lwowie otrzymał rozkaz organizacji obrony dwóch miasteczek: Bóbrka i Przemyślany. Drugi rozkaz dotyczył złożenia broni napotkanym oddziałom sowieckim. Skierowano się na Rumunię. Podchorąży Karpiński i jego żołnierze zostali jednak otoczeni przez Rosjan, którzy na miejscu dokonali egzekucji na tych Polakach, którzy chcieli zachować broń. Pozostałych zapędzili do Stanisławowa, gdzie byli pilnowani przez uzbrojone miejscowe dziewczęta o śniadej cerze (wspaniale mówiły po polsku). Kolejnym etapem była Szepietówka. Tam dokonano podziału na żołnierzy i oficerów. W. Karpiński przyłączył się do swoich żołnierzy. Ci, którzy przeszli do bloków dla oficerów, zginęli w Katyniu, wśród nich był m.in. wykładowca z gimnazjum wadowickiego - Mirosław Moroz (uczył fizyki i chemii). Wkrótce Sowieci zaczęli zwalniać żołnierzy pochodzących z terenów zajętych przez ZSRR. Podstawą do wydania przepustek był wygląd rąk. Utrzymane w czystości, zadbane, nie wróżyły niczego dobrego. Oglądając ręce Witolda, orzeczono, że jest pomieszczykiem (obszarnikiem). Przepustki do krewnych mieszkających na Wileńszczyźnie nie otrzymał, ale się nie załamał. Wkrótce udało mu się przekupić jednego z pilnujących żołnierzy radzieckich. W zamian za dwa wojskowe pasy otrzymał upragniony kawałek papieru z pieczątką, broniący go skutecznie do czerwca 1941 r.
Rodzinę na Wileńszczyźnie zastał wystraszoną, niepewną jutra. Wkrótce zaczęły się aresztowania i wywózki w głąb Rosji. Kuzyn W. Karpińskiego, Mieczysław Karpiński, miał spore gospodarstwo i prowadził Agencję Pocztową, dlatego mógł go zatrudnić jako listonosza. Po wejściu Niemców Witold pracował jeszcze na poczcie, jednocześnie rozpoczął działalność w szeregach ZWZ, później AK. Zaprzysiężony w czerwcu 1941 r. w Święcianach, wyznaczony został do zorganizowania oddziału do obrony ludności polskiej. Był jego dowódcą (ps. „Korab”). Przeprowadzał także szkolenia, gromadził broń i amunicję, w którą zaopatrywał „Łupaszkę”, „Ronina” i oddziały Narocz. Kuzyn Mieczysław został łącznikiem między tymi oddziałami a Wilnem. Pewnego razu podczas ucieczki przed Niemcami dostał się pod pociąg. Wkrótce zmarł. Ponieważ rodzina Karpińskich była znana z działalności na rzecz biednych i stąd darzona wielką sympatią, pogrążeni w żałobie mieszkańcy Kluszczan przez noc usypali jedliną drogę prowadzącą z domu do kościoła i na cmentarz.
W maju 1942 r. Witold został przydzielony do 4. Brygady AK i brał udział we wszystkich walkach, także w realizacji planu „Burza”, do walk o Wilno włącznie (operacja „Ostra Brama”). Najbardziej dumny jest z rozbrojenia ok. 300 spadochroniarzy niemieckich w okolicach Wilna, z niespełna 10-osobowym plutonem 1. i 2. IV Brygady AK. Wieść o tym szybko dotarła do komendanta Okręgu Wileńskiego AK - płk. Aleksandra Krzyżanowskiego ps. „Wilk”. Podczas spotkania z akowcami pułkownik podszedł do niego i powiedział: „Dostaniesz za to najwyższe odznaczenie” (Krzyż Virtuti Militari).
Wraz z rozbrojeniem przez Sowietów rozpoczął się kolejny etap w życiu Witolda Karpińskiego. Zapędzono go wraz z innymi akowcami do Miednik. Tam oddzielono oficerów od żołnierzy. Później wywieziono do Kaługi, gdzie zgromadzono ok. 200 tys. Polaków, proponując im wstąpienie do armii radzieckiej i złożenie nazajutrz przysięgi. Ponieważ odmówili, w odwecie kazano wszystkim zmienić mundury na watówki i wywieziono za Ural. Ponad półtora roku W. Karpiński pracował przy wyrębie lasu. Po powrocie do kraju, po kilku latach, został aresztowany i osadzony w więzieniu na warszawskim Mokotowie. W celi śmierci (nr 24) przesiedział kilka miesięcy wraz z 24 polskimi partyzantami i trzema niemieckimi generałami. Po upadku stalinizmu najwyższą karę zamieniono na 15 lat więzienia. Wypuszczono po 8 latach. Kiedy wyszedł na wolność, matka już nie żyła (ojciec zmarł podczas wojny). Najstarszy brat Zbigniew był więźniem Oświęcimia, produkował także pociski V-1 i V-2 w jednej z niemieckich kopalń. Został uratowany przez Anglików. Obecnie mieszka w Wadowicach, podobnie jak jego najstarsza siostra Irena. Z ośmiorga rodzeństwa pozostało sześcioro.
Witold Karpiński chętnie wspomina czasy gimnazjalne. Karol Wojtyła utrwalił mu się w pamięci jako wspaniały kolega i przewodniczący Sodalicji Mariańskiej, do której należał. W ramach Sodalicji spotykali się dosyć często. Z referatem przeważnie występował późniejszy Ojciec Święty... Dużo rozmawiano, także śpiewano. Na potwierdzenie pan Witold zaśpiewał pięknym, czystym głosem: Błękitne rozwińmy sztandary...
Jego mama przyjaźniła się z p. Szczepańską, która uczyła Karola Wojtyłę języka francuskiego.
Przyjaźń kolegów z jednej klasy gimnazjum wadowickiego przetrwała wszystkie burze dziejowe. Niegdyś spotykali się bardzo często, najpierw w Krakowie, później w Watykanie. Z upływem czasu w coraz szczuplejszym gronie. Dzisiaj nieco rzadziej. - Jak nas widzi, zawsze jest w dobrym nastroju - podsumowuje dotychczasowe spotkania z Ojcem Świętym Witold Karpiński. Kiedy zachorował i nie mógł pojechać do Watykanu, Papież przesłał mu obraz Matki Bożej Częstochowskiej. Wizerunek znajduje się na poczesnym miejscu w jego pokoju. Zresztą pamiątek potwierdzających ich przyjaźń jest bardzo wiele. Liczne zdjęcia, korespondencja, m.in. kartka z datą 11 lipca 1977 r., zaczynająca się od słów: „Drogi Witoldzie”. Kończy ją podpis: „Karol”. Pan Karpiński ze wzruszeniem pisał życzenia dla Ojca Świętego z okazji 25-lecia Pontyfikatu. Nie może się doczekać kolejnego spotkania z Papieżem w towarzystwie kolegów. Będzie okazja do wspomnień, a tych nagromadziło się co niemiara...