Granice wspólnego życia mężczyzny i kobiety z jednej strony wyznaczają Przykazania, w szczególności szóste i dziewiąte, z drugiej zaś granice te określają oni sami. Gdy zamieszkują wspólnie kobieta i mężczyzna, aby tworzyć wspólnotę muszą określić pewne reguły. Jeśli są to chrześcijanie, reguły ich postępowania i wzajemnych relacji określa wola Boga, który oczekuje od nich, iż zachowają Jego naukę. Jeśli tej nauki nie zachowują, łamią zasady określone przez Boga. Tworzą wspólnotę, ale jest to wspólnota egoistyczna, oparta na ich, i wyłącznie ich zasadach.
Nauka Jezusa jest dana dla naszego pożytku, a nie z Bożego kaprysu czy potrzeby narzucania człowiekowi czegoś wbrew jego wolnej woli. Wybór należy do każdego z nas. Jeśli więc ktoś chce być wierny Bogu, musi przyjąć Jego dobre rady. Jeśli dwoje ludzi chce żyć razem nie zapraszając do własnej wspólnoty Boga poprzez skorzystanie z sakramentu małżeństwa, jest to ich decyzja i w pełni ponoszą jej konsekwencje. Ale wtedy ich decyzja kłóci się z tym co sami wyznają, jeśli uważają się za katolików. Kiedy żyją w sprzeczności z tym, co wyznają, gdzieś w tym jest fałsz, kłamstwo a w konsekwencji zło. Wspólne zamieszkiwanie kobiety i mężczyzny bez małżeństwa jest czymś nienormalnym. Bo z jednej strony rodzą zagrożenia dla ich więzi z Bogiem (chociażby na wystawianie się na pokusy złamania szóstego przykazania), a z drugiej - wskazują na jakieś ograniczenia związane z ich osobistą więzią wynikającą ze wspólnego zamieszkiwania. Jeśli mężczyzna i kobieta mieszkają razem, a nie są małżeństwem, to coś stoi na przeszkodzie, aby tym małżeństwem się stali. Nie ma więc tutaj pełnej więzi, ale jest to więź polegająca na zasadzie „jesteśmy razem, bo razem mieszkamy”. Lubimy się, szanujemy, ba… kochamy, ale nie na tyle, aby zostać małżeństwem. Zgadzamy się mieszkać razem, ale nie na zawsze. Nic nas nie wiąże, poza naszymi słownymi deklaracjami. Taka jest rzeczywistość i chociaż mogę usłyszeć w odpowiedzi, że ludzie mogą tak żyć całe życie aż do śmierci, zaś wiele sakramentalnych małżeństw do tego czasu może się wielokrotnie rozpaść, to wbrew pozorom są to dwie różne kwestie.
W przypadku wspólnego zamieszkiwania bez ślubu, ludzie chcą uniknąć konsekwencji. W przypadku rozwodu, konsekwencje rozpadu małżeństwa muszą wziąć na siebie. Zawsze jest jakaś przyczyna, która powoduje, że ludzie mieszkają razem bez ślubu. I zawsze jest umotywowana w sposób, który może być zaakceptowany przez nich samych i przez otoczenie. Ale pozostaje wrażenie niedosytu i dla postronnych obserwatorów, i dla nich samych.
Za każdym razem, kiedy spotykam się z takimi parami, pytam, dlaczego nie chcą wziąć ślubu, by zamieszkać razem, jeśli się kochają? Wtedy słyszę m.in., że ślub psuje żywiołowość i żywotność związku, albo, że jeśli „coś nie wyjdzie”, to będą mogli się rozstać i nie będą związani przysięgą małżeńską. To jest sprzeczność totalna, bo to od nich samych, a nie od dokumentu czy wpisu w dowodzie osobistym zależy, czy ich związek będzie żywy. W tym wszystkim widzę również nielogiczność: jeśli ktoś zakłada, że może „coś nie wyjść”, to im to po prostu nie wyjdzie, niezależnie, czy będą, czy nie będą małżeństwem. I upadają argumenty, dla których kontrargumentem jest wyłącznie to, iż jeśli dwoje ludzi łączy miłość, to miłość nie stawia warunków, przeszkód, barier, że miłość wybacza wszystko, nie szuka poklasku i pochwały, jest wzajemnym związaniem na zawsze, bo kochać naprawdę można tylko jednego człowieka i to raz na zawsze, bo taka jest natura miłości.
Kościół stojąc na straży Bożego Objawienia, jeśli stawia jakieś bariery dwojgu ludziom, którzy chcą zamieszkać razem bez ślubu, nie czyni tego z własnego widzimisię, ale dlatego, że wolą Jezusa ma dbać o swoją owczarnię, by była szczęśliwa i razem doszła do wiecznego szczęścia w niebie. Kościół mówi wyraźnie „nie” związkom niesakramentalnym dlatego, że Bóg sam mówi, iż małżeństwo to powołanie, które ma służyć dobru tych ludzi, dobru ich dzieci i najbliższych.
Przypomnę jeszcze raz to co Kościół od wieków głosi: To nie Kościół daje ślub, ale to narzeczeni dają sobie ślub, zaś Kościół wyłącznie to potwierdza, nadając ich przyrzeczeniu rangę powagi i udzielając im na dalsze życie Bożego błogosławieństwa, które później może być źródłem łaski umacniającym ich miłość. Ale to od nich samych zależy, czy ich miłość będzie wieczna, czy zgaśnie przy pierwszym lepszym kryzysie. To ludzie wyrażają swoją wolę wobec Boga i zapraszają Go do swego związku, a nie odwrotnie. To od człowieka zależy, czy to co go łączy z drugim, to miłość czy pożądanie. Czy jest to oddanie na zawsze, czy przelotny związek. Bóg daje człowiekowi dar, jakim jest małżeństwo. Jeśli ktoś ten dar odrzuca, to jest to jego sprawa i sam odpowiada za wszystko, co będzie dalej robił. I wtedy może wyłącznie liczyć na siebie. Jeśli katolicy, chrześcijanie, postanawiają zamieszkać razem bez ślubu, muszą żyć jak brat z siostrą, jeśli chcą potwierdzać w ten sposób, iż dla nich najważniejszy jest Bóg.