Na terenie Palestyny szacuje się, że około 7 proc. społeczeństwa to osoby niepełnosprawne. Jednak dane te mogą być zaniżone. – Ministerstwo zanotowało w 2011 roku 113 tys. osób niepełnosprawnych, a Palestyński Centralny Urząd Statystyczny odnotował liczbę dwa razy wyższą. Wiele rodzin nie rejestruje swoich niepełnosprawnych członków rodziny, obawiając się stygmatyzacji społecznej, dyskryminacji i wykluczenia. Ponadto nie może liczyć na pomoc państwa, które przyznaje bardzo niskie zasiłki, tym samym przyczyniając się do marginalizacji tej grupy społecznej. Skala problemu jest nieporównywalnie większa wśród kobiet, które cierpią z powodu podwójnej dyskryminacji, także tej motywowanej kulturowo -tłumaczy Sylwia Cieślar Hazboun, młodszy specjalista ds. projektów zagranicznych z Caritas Polska.

Magdalena Kowalewska

Projekt „Wsparcie integracji społecznej osób niepełnosprawnych w regionie Betlejem” ma na celu pokazanie, że osoby z niepełnosprawnością powinny być pełnoprawnymi członkami społeczeństwa, którzy mają prawo do pracy, edukacji, dostępu do kultury. W Palestynie przepisy prawne gwarantują osobom niepełnosprawnym dostęp do wszystkich usług społecznych, jednak w praktyce nie jest to realizowane z powodów społeczno-kulturowych, politycznych i ekonomicznych.

Przełamywanie barier

Chrześcijanie w Palestynie to niecały procent społeczeństwa. Większość mieszkańców terenów palestyńskich to muzułmanie. I to właśnie w tych rodzinach jest najwięcej niepełnosprawnych osób. Wynika to często z zawieranych między najbliższym kuzynostwem małżeństw, które niejednokrotnie są przyczyną występowania niepełnosprawności w tych rodzinach. Gdy rodzi się niepełnosprawne dziecko zamiast troszczyć się o udzielanie mu kompleksowej rehabilitacji i pomocy, wielu z rodziców postrzega niepełnosprawność jako karę, szczególnie dla matki, a nie jako konsekwencję zawarcia małżeństwa z najbliższym, często chorym kuzynem.

Rodzin nie stać na rehabilitację dla dzieci, a wielu rodziców niepełnosprawne dzieci traktuje jako osoby w ogóle nie mające szans na normalne życie i celowo nie starają się zapewnić im rehabilitacji i medycznej opieki. Jednak jak pokazuje chociażby przykład wiosek Um Salamuna oraz Wadi Al Nees, w których nie brakuje z powodu niepełnosprawności wykluczonych społecznie muzułmańskich dzieci, niemożliwe dla matek niepełnosprawnych dzieci staje się możliwe. Dzięki realizowanemu projektowi dostrzegają sens przyprowadzania swoich pociech na zajęcia rehabilitacyjno-edukacyjne oraz inaczej zaczynają postrzegać niepełnosprawność.Jednym z głównych celów działań pomocowych w ramach projektu przy współpracy Caritas Polska i Caritas Jerozolima jest właśnie zmiana mentalności mieszkańców Palestyny w postrzeganiu osób niepełnosprawnych. Chodzi o pogłębianie wiedzy i podnoszenie świadomości społecznej. A wszystko to ma służyć przełamywaniu barier wobec niepełnosprawnych oraz zmniejszaniu ich wykluczenia ze społeczeństwa. Z pomocą przychodzi Caritas Polska i Caritas Jerozolima. – Współpraca z Caritas Polska układa się bardzo dobrze, to nasz partner, który jest zaangażowany w ten projekt. Prowadzimy wspólnie różne ekspertyzy, rozmawiamy o problemach i wymieniamy się doświadczeniem, współpracujemy z naszymi wolontariuszami – opowiada „Niedzieli” Harout Bedrossian z Caritas Jerozolima.

Nadzieja na lepsze jutro

Dzięki prowadzonej rehabilitacji w ramach wspomnianego projektu pomocą objętych jest 30 rodzin, w tym 34 dzieci. Matki przychodzą z niepełnosprawnymi dziećmi do punktów rehabilitacyjnych dwa razy w tygodniu. W Wadi Al Nees pracuje fizjoterapeutka oraz pracownik socjalny. Wita nas Lana Zaugbei, menadżerka chrześcijańskiej organizacji dla niepełnosprawnych „Jemima”, współpracującej z Caritas Jerozolima. Tłumaczy, że najbliższa klinika medyczna mieści się w Betlejem, a transport z tej wioski do miasta jest bardzo kosztowny. Poza tym niepełnosprawne dzieci wymagają w przemieszczeniu ich do szpitala specjalnych pojazdów, dlatego świadczenie pomocy na miejscu ma tak ważne znaczenie. W niewielkim pomieszczeniu znajduje się kącik zabaw oraz miejsce, w którym rehabilitowane są dzieci. Fizjoterapeutka ćwiczy z małą Elen. Dziewczynka przychodzi tutaj od września. Śmieje się, bawi, zaczyna stawiać pierwsze kroki. Rodzina nie pracowała nad jej rozwojem, dziewczynka była wycofana, bała się uczyć chodzić. Po czterech miesiącach stała się innym dzieckiem. Jej mama nie dowierza, że wystarczyło kilka tygodni pracy z Elen, aby stała się radosnym, pełnym życia dzieckiem.