„Kiedy zdarza mi się nie być za wschodnią granicą przez kilka miesięcy, czuję potrzebę spakowania się, wykupienia biletu, brakuje mi specyficznego zapachu Wschodu, odmiennych twarzy i szerokich dusz. Takiej gościnności jak tam nie znalazłem nigdzie. A im kto biedniejszy, tym hojniej chce cię obdarować” - pisze Adam Chlebowicz we wstępie do swojej książki Wielkie Księstwo Pana Boga i okolice.
To wydanie powstało z miłości do Wschodu. Z zachwytu wileńskim barokiem, Zatoką Ryską w Jurmali, gotyckim Tallinem, kanałami Petersburga, szarą Białorusią, pagórkowatą Ukrainą, mieszczańskim Lwowem, szerokim Chreszczatikiem, winnicami oraz sadami Mołdawii i bajkalskiego omula, przestrzenią Kazachstanu, werandami Tbilisi. Książka tytułem nawiązuje do dwóch zagadnień, które autor analizował za wschodnią granicą: dziedzictwa Wielkiego Księstwa Litewskiego oraz życia religijnego współczesnych mieszkańców tych ziem. Jest zbiorem 15 reportaży, 9 wywiadów objaśniających zjawiska dotyczące Wschodu oraz 4 tekstów historycznych. Autor prowadzi czytelnika kolejno przez tereny geograficzne Księstwa Litewskiego, jego najbliższych sąsiadów oraz dalsze okolice, które nie wiążą się z dziedzictwem wielkich książąt, ale łączone bywają z nim przez pochodzenie, język i kulturę. Wędrówka wiedzie przez jantarowy szlak nad Bałtykiem, Polesie, Mołdawię, itd. Jednak stosunkowo niewiele miejsca autor poświęca dwóm miastom: Wilnu i Lwowowi, chociaż bywał tu częściej niż gdzie indziej. Jak twierdzi, to celowy zabieg, aby uniknąć patosu i sentymentalnych zestawień, których nie brakuje w naszej literaturze. Wilno przedstawione jest więc jako dynamiczna siła współczesnej Litwy zaś Lwów jako skarbiec bajek i legend.
Autor dedykuje książkę m.in. swoim wschodnim przodkom. Jak pisze, zapiski, które się w niej znalazły mają na celu utrwalenie odchodzącego świata. Bowiem zmienia się on na naszych oczach. Inny był Petersburg, Wilno, Ryga, Kijów przed 12-15 laty. Nie zmienił się właściwie tylko Mińsk, niewiele Grodno, może też Troki czy Mościska.
„Wielkie Księstwo Pana Boga i okolice”, Adam Chlebowicz, Wydawnictwo Diecezji Pelplińskiej „Bernardinum”, Pelplin 2004, ss. 320
„Projektowana nowa regulacja określana jest mianem związku partnerskiego i dotyczyć ma po pierwsze związków, które od dawna określane są w polskiej nomenklaturze prawnej mianem konkubinatu, jako mającego cechy stałości, opartego na współżyciu stron związku kobiety i mężczyzny. Jednak, po drugie, instytucja związku partnerskiego stanowić ma jednocześnie ramy prawne dla związków dwóch osób tej samej płci” - piszą członkowie Rady Społecznej przy Arcybiskupie Poznańskim w oświadczeniu w sprawie regulacji związków partnerskich.
Według nauczania Kościoła katolickiego, małżeństwo nie jest tylko ludzką instytucją, lecz wyrazem woli Bożej i ma swój początek w akcie stworzenia człowieka. Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę - jako „męża” i „mężatkę” (tłum. Cylkow; Lepiej oddają to określenia mężczyzny i kobiety w innych językach: np. czeskim: muž i žena czy rosyjskim: mużczina i żenszczina.) - jedno ze względu na drugie (Rdz. 1,27). „Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją, i będą dwoje jednym ciałem”. Jedność ciał oznacza intencję prokreacji dla stworzenia rodziny, a także wspólnotę ducha i złączenie osobistych losów. W kulturze judeochrześcijańskiej komplementarność płci i płodność należą więc do samej natury instytucji małżeństwa. Dlatego małżeństwo nie jest dostępne dla osób tej samej płci. Chrystus wyniósł małżeństwo między ochrzczonymi do godności sakramentu. Zaakcentował też jeszcze bardziej oryginalny zamysł Boży, podkreślając nierozerwalność małżeństwa: „Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19,6).
W Irlandii 1 lutego rozpoczyna się wiosna i obchodzony jest "Lá Fhéile Bríde" - Dzień Św. Brygidy. Dla miejscowych katolików była to zawsze znacząca data, ponieważ ta żyjąca na przełomie V i VI w. święta jest współpatronką tego kraju wraz ze świętymi Patrykiem i Kolumbą. Od 2023 jest to święto państwowe w Republice Irlandii, nazwane przez rząd „Dniem św. Brygidy / Imbolc” (ten drugi człon nazwy oznaczał święto pogańskie, związane z nadejściem wiosny). Dzień ten zaczął być wykorzystywany do uczczenia św. Brygidy, ale wyobrażanej jako bogini przedchrześcijańska.
W oświadczeniu z 30 stycznia minister kultury Patrick O’Donovan zachęcał rodaków do udziału w serii wydarzeń związanych z tym świętem, pomijając jednocześnie jakiekolwiek odniesienia do katolicyzmu lub w ogóle chrześcijaństwa.
„Projektowana nowa regulacja określana jest mianem związku partnerskiego i dotyczyć ma po pierwsze związków, które od dawna określane są w polskiej nomenklaturze prawnej mianem konkubinatu, jako mającego cechy stałości, opartego na współżyciu stron związku kobiety i mężczyzny. Jednak, po drugie, instytucja związku partnerskiego stanowić ma jednocześnie ramy prawne dla związków dwóch osób tej samej płci” - piszą członkowie Rady Społecznej przy Arcybiskupie Poznańskim w oświadczeniu w sprawie regulacji związków partnerskich.
Według nauczania Kościoła katolickiego, małżeństwo nie jest tylko ludzką instytucją, lecz wyrazem woli Bożej i ma swój początek w akcie stworzenia człowieka. Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę - jako „męża” i „mężatkę” (tłum. Cylkow; Lepiej oddają to określenia mężczyzny i kobiety w innych językach: np. czeskim: muž i žena czy rosyjskim: mużczina i żenszczina.) - jedno ze względu na drugie (Rdz. 1,27). „Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, a połączy się z żoną swoją, i będą dwoje jednym ciałem”. Jedność ciał oznacza intencję prokreacji dla stworzenia rodziny, a także wspólnotę ducha i złączenie osobistych losów. W kulturze judeochrześcijańskiej komplementarność płci i płodność należą więc do samej natury instytucji małżeństwa. Dlatego małżeństwo nie jest dostępne dla osób tej samej płci. Chrystus wyniósł małżeństwo między ochrzczonymi do godności sakramentu. Zaakcentował też jeszcze bardziej oryginalny zamysł Boży, podkreślając nierozerwalność małżeństwa: „Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19,6).
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
