Pośród Bożych darów, jakimi nieustannie obsypywany jest przez miłującego Boga każdy człowiek, jest nieoceniony dar - łaska możliwości chwalenia Boga. Konsekwencją tego jest możliwość radowania się Jego niezasłużoną bliskością i wspólnotą z Nim, nadającą życiu każdego człowieka upragnione poczucie sensu i pokonującą ograniczoność i przemijalność czasu i doczesności. Możliwość ta - na skrzydłach jakże cenionej przez człowieka, chociaż nie zawsze zdrowo i w duchu prawdy pojmowanej wolności - unosi go ku szczęśliwej wieczności, której żadne oko nie jest w stanie ogarnąć, ani żaden język wysłowić i żadne ludzkie serce do końca poczuć, co Bóg w swej hojności i miłosiernej miłości przygotował tym, którzy Go miłują.
Ideę architektoniczną nowej świątyni nadał architekt mgr inż. Paweł Dygoń z Nowego Sącza, zaś jej realny kształt wielorako - materialnie i duchowo w ciągu symbolicznych 7 lat, pod wodzą Pasterza parafii i czujnym okiem Pasterza diecezji rzeszowskiej - nadawała cała parafialna lipińska wspólnota wierzących. Nic dziwnego, że widok świątyni - wotum jubileuszowego w sercach wszystkich wznieca dziś wielką i nadziemską radość, która szuka strof Te Deum laudamus, przeplatających się z Magnificat, naszej Pani, Królowej i Matki - wyrażających wdzięczność i pobudzających do wielkodusznej wzajemności za łaskę świątyni. Wzajemność ta winna przydawać dorodnego kształtu udanym i szczęśliwym małżeństwom, rodzinom, wspólnotom świeckim - gminnej, narodowej i parafialnej oraz olśniewać zdrowym poczuciem osobistej godności ludzkiej i chrześcijańskiej każdego mężczyznę i kobietę, dziecko i człowieka młodego wkraczającego w życie z Bożym entuzjazmem. Wszakże to dar świątyni ma nam przypominać o zamieszkiwaniu Pana pośrodku swego ludu - zamieszkiwaniu, którego korzeniem jest płynąca z żywej wiary świadomość: „Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was” (1 Kor 3, 16).

Tu choroby ustają,
Gdy się Tobie oddają.
Cna Lekarko,
Z nieba Arko - Panno Maryjo.

Sprawdziła się prawda tych słów przed 25 laty, gdy wydarzenie koronacji figury Najświętszej Maryi Panny dokonywało się na tle gorącej atmosfery robotniczych zmagań i przedsięwzięć solidarnościowych robotników polskich - zwłaszcza symbolicznej Stoczni Gdańskiej, walczących ofiarnie, godziwie i z najwyższą determinacją o wyzwolenie z trapiących Ojczyznę wielorakich chorób - moralnych, gospodarczych i społecznych. Bogatsi o ćwierćwiekowe doświadczenie życiowe, religijne i ojczyźniane - jednostkowe i społeczne, przeżywając srebrny jubileusz koronacji i konsekrację nowej świątyni tronu Bożego i Maryi, dajemy się znów i mimo wszystko porwać nadziei. Nadziei na to, że nadal różnorakie osobiste i ojczyźniane „choroby będą ustawać”, gdy będziemy je Bogu oddawać, składając je na nowo konsekrowanym w Roku Eucharystii ołtarzu, przez Niepokalane ręce Bożej Matki, która „nigdy samej siebie nie szczędziła, gdy naród nasz bywał upokorzony, ale przeciwstawiła się naszej zagładzie, postępując prawą drogą przed Bogiem naszym”. (por. Jdt 13,20).