Dyrektor: ks. Leszek Woroniecki SAC
Adres: 71-740 Szczecin, ul Pokoju 77
Tel. 0-91/421-50-00, 428-25-25, fax 428-25-08

W naszej prezentacji instytucji o charakterze ogólnodiecezjalnym ponownie docieramy do dzielnicy Golęcino w Szczecinie. Tutaj, przy ul. Pokoju 77, z dala od miejskiego gwaru, znajduje się pięknie położony wśród zieleni duży budynek Hospicjum św. Jana Ewangelisty.
Szczecińskie hospicjum jest jednym z 45 tego typu kościelnych instytucji w Polsce (łącznie z prowadzonymi przez stowarzyszenia świeckie jest w kraju 108 pozarządowych hospicjów prowadzonych na zasadzie non profit). Hospicyjne zespoły powstają także w niektórych parafiach. To piękny przykład charytatywnej działalności Kościoła.
Hospicja zajmują się osobami chorymi terminalnie, u których leczenie nie może doprowadzić do uzdrowienia lub zatrzymania choroby, ponieważ ta nieuchronnie zmierza do śmierci. Leczenie ogranicza się do przedłużenia życia, uniknięcia bólu. Dział medycyny zajmującej się tego typu osobami nazywamy medycyną paliatywną.
Twórczynią nowoczesnej opieki paliatywnej i założycielką pierwszego w świecie hospicjum była zmarła w tym roku 14 lipca Dame Cicely Saunders. Podczas II wojny światowej Saunders, będąca pielęgniarką, spotkała pierwszych terminalnie chorych. Największy wpływ wywarł na nią polski Żyd Dawid Taśma ocalały z warszawskiego getta. Wielogodzinne rozmowy z umierającym Dawidem na temat wartości i sensu życia kierunkowały jej własne życie, które poświęciła umierającym. Pytała Dawida, czego oczekuje człowiek wiedzący o zbliżającej się śmierci od tych, którzy troszczą się o niego. Uzyskała odpowiedź: Pragnę kogoś, kto byłby osobą starającą się mnie zrozumieć.
Saunders zaczęła studiować medycynę. Zajęła się terapią bólu, który towarzyszy choremu w fazie terminalnej choroby nowotworowej i wpływa na jakość życia w tej fazie. Zwróciła też uwagę na rodziny pacjentów, którymi trzeba często pokierować w ostatnich dniach życia umierającego. Wzajemne wspieranie się i pomoc, jaką powinni darzyć się pacjent i rodzina, mogą mieć pozytywny wpływ dla obu stron.
Wypełniając testament Dawida, który zapisał 500 funtów na powstanie placówki bardziej odpowiadającej potrzebom ludzi umierających niż zatłoczony oddział szpitalny, Saunders stworzyła w 1967 r. w Londynie Hospicjum św. Krzysztofa. Nazwa „hospicjum” nawiązywała do pełnych troski, gościnności i bezinteresowności średniowiecznych hospitia zakonnych. Będąc wspólnotą opartą na chrześcijańskich wartościach, tworzyła niekonfesyjną i ekumeniczną, otwartą na pacjentów z każdej religii i kultury, nową placówkę. Stała się ona wzorem dla tysięcy podobnych ośrodków na całym świecie.
Dr Saunders zaproponowała nową filozofię opieki i całkiem inny sposób traktowania pacjentów. Uznała, że tradycyjna medycyna skupia się tylko na leczeniu i opanowaniu patologii. Takiej medycynie rzuciła wyzwanie, proponując holistyczne (całościowe - od greckiego holos = cały) podejście do chorego. Ujmowała to w następujący sposób: „Podstawową troską hospicjum jest natura człowieka, która powinna być widziana jako całość - ciało, duch i umysł uczestniczący w większej całości, jaką jest rodzina. Musimy być małą społecznością, jesteśmy reakcją na odpersonalizowaną współczesną medycynę. Będziemy się starać uczynić z naszego hospicjum św. Krzysztofa dom i pozwolić naszym pacjentom poczuć się członkami naszej rodziny”.
W takim duchu pracuje także szczecińskie Hospicjum św. Jana Ewangelisty.