Dopiero od połowy XX wieku istnieją diecezjalne domy rekolekcyjne, wcześniej dni skupienia organizowały jedynie zakony

Domy rekolekcyjne w Magdalence

Ośrodek Rekolekcyjny w Magdalence pod Warszawą był jednym z pierwszych domów rekolekcyjnych utworzonych przez kurię. Inicjatywę jego utworzenia wysunął w 1973 r. Prymas Wyszyński. Rozpoczęto dostosowywanie baraków od dawna stojących w okolicy Magdalenki. W latach okupacji hitlerowskiej przeznaczone one były na magazyny zbożowe, okresowo również na areszt dla ludzi z okolic Okęcia, Raszyna, Piaseczna i Lesznowoli. W 1945 r. zostały przeniesione z okolicy szosy krakowskiej na nowe miejsce, opodal kościoła w Magdalence.
Początkowo znalazły w nich schronienie żołnierki, kobiety z II Armii WP, które wracały spod Berlina, w latach następnych były w nich pomieszczenia dla osób, które korzystały z pomocy słynnego zielarza - ks. Henryka Słojewskiego, proboszcza w Magdalence. Na polecenie kard. Wyszyńskiego, a następnie Prymasa Józefa Glempa, dokonano przebudowy i generalnego remontu tych baraków. Prace wykonywano pomimo niezadowolenia ówczesnych władz. Remont przeprowadzili górale z Krzeptówek. W efekcie powstał nowy Ośrodek Rekolekcyjny, składający się z domów rekolekcyjnych „Emaus” i „Betania”, które są przeznaczone dla młodzieżowych wspólnot i grup związanych z działalnością Wydziału Duszpasterstwa Kurii Metropolitalnej Warszawskiej oraz dom „Wieczernik”, przeznaczony dla wspólnot Ruchu Odnowy w Duchu Świętym. W domu „Emaus” znajduje się kaplica, we wszystkich są sale konferencyjne i stołówki. Domy rozmieszczone są w pobliżu kościoła pw. św. Marii Magdaleny. Budowali je i organizowali: ks. Bogusław Bijak, dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Kurii Metropolitalnej Warszawskiej, oraz kolejni proboszczowie: ks. Ludwik Antolak, ks. Mieczysław Nowak i ks. Andrzej Grefkowicz.
Na przestrzeni ponad 30 lat z domów rekolekcyjnych korzystały różne wspólnoty i grupy duszpasterskie, przede wszystkim księża, klerycy, lektorzy liturgiczni, grupy oazowe i neokatechumenalne, duszpasterskie wspólnoty rolników, lekarze i pielęgniarki, organiści oraz młodzież studencka. Ośrodek gościł także grupy duszpasterskie z zagranicy: Anglików, Francuzów, Belgów, Holendrów, Szwedów, Norwegów, a także ze Wschodu - Białorusinów, Rosjan i Ukraińców. Często przyjeżdżali tu biskupi oraz obaj prymasi - Wyszyński i Glemp. W 1977 r. był w nim nawet ówczesny arcybiskup krakowski kard. Karol Wojtyła, który rok później został papieżem.
Obecnie Ośrodek służy archidiecezji, przyjmuje również młodzież z innych diecezji, a nawet świata.

Dom Rekolekcyjno-Formacyjny na Bielanach

Dom Rekolekcyjno-Formacyjny na Bielanach został utworzony z części pomieszczeń seminarium duchownego, przy ul. Dewajtis 3 w Warszawie, po przeniesieniu uczelni na Krakowskie Przedmieście. Erygował go kard. Józef Glemp 5 października 2001 r. Dom otrzymał osobowość prawną. Jego pierwszym dyrektorem i jednocześnie dyrektorem administracyjnym całego gmachu poseminaryjnego został ks. Bohdan Leszczewicz. Przeprowadził on remont budynku i przystosował pomieszczenia do potrzeb grup rekolekcyjnych oraz innych instytucji mających w nim swoją siedzibę.
Obecnie ośrodek przyjmuje grupy zarówno z Polski, jak i z zagranicy. Dysponując bazą noclegową na ponad 170 łóżek, oferuje kompleksową obsługę rekolekcji, wycieczek, konferencji i zjazdów naukowych. W Domu znajdują się: kaplica, w której ołtarz i rzeźby pochodzą z ambony katedry warszawskiej, oratorium, refektarz dla ok. 300 osób, sala widowiskowa dla 350 osób, sale wykładowe i hala sportowa.

Ośrodek przy Łazienkowskiej

Budowę kościoła pw. Matki Bożej Jasnogórskiej, przy ul. Łazienkowskiej 14 w Warszawie, rozpoczęto w 1907 r. wg projektu inż. Hugo Kudery, nawiązującego do stylistyki rzymskich bazylik. Do 1939 r. budowę świątyni ukończono, trwało jedynie wyposażanie wnętrza kościoła. Dramatyczne wydarzenia wojenne, a zwłaszcza okres powstania warszawskiego, zamieniły kościół w ruinę. Po II wojnie światowej władze państwowe nigdy nie wydały zgody na odbudowę kościoła, bowiem zmierzały do całkowitej jego likwidacji. Jednak nieugięta postawa warszawskiego duchowieństwa pozwoliła zachować szczątki zburzonej świątyni. W 1980 r. kard. Stefan Wyszyński powierzył kościół przy ul. Łazienkowskiej Ruchowi Apostolskiemu „Rodzina Rodzin” w celu prowadzenia duszpasterstwa rodzin. Opiekę nad kościołem objęli pallotyni.
W latach 1980-93 nastąpił okres intensywnej odbudowy zrujnowanego kościoła oraz rozbudowy duszpasterskiego ośrodka „Rodziny Rodzin”. Dzieło, prowadzone pod kierownictwem ks. Ryszarda Marciniaka, od początku zyskało dużą życzliwość i pomoc ze strony Prymasa Józefa Glempa. Dzięki wsparciu finansowemu archidiecezji warszawskiej oraz ogromnemu poświęceniu i pracy członków Ruchu Apostolskiego „Rodzina Rodzin”, kościół pw. Matki Bożej Jasnogórskiej został odbudowany, zaś wokół świątyni usytuowano kompleks budynków, mających służyć życiu liturgicznemu i działalności duszpasterskiej. Jednak ze względu na zmieniającą się w Polsce sytuację społeczną oraz z powodu trudności finansowych rozbudowa została zahamowana w 1993 r., zaś kościół pozostawiono w stanie surowym.
W 2000 r. kard. Glemp zdecydował o usytuowaniu w budynku przy ul. Łazienkowskiej Katolickiego Radia „Józef”, natomiast w 2004 r. wystosował zaproszenie do Monastycznych Wspólnot Jerozolimskich z propozycją zorganizowania w tym obiekcie fundacji monastycznej. Ksiądz Prymas pragnie, aby przy pomocy Wspólnot Jerozolimskich kościół pw. Matki Bożej Jasnogórskiej został przygotowany do sprawowania liturgii i udostępniony wiernym. Aktualnie obiekt przy ul. Łazienkowskiej 14 stanowi siedzibę duszpasterskiego ośrodka „Rodziny Rodzin” i Katolickiego Radia „Józef”, jest też miejscem spotkań i dni rekolekcyjnych, organizowanych przez poszczególne wspólnoty religijne.

Artykuł stanowi fragment Księgi Jubileuszowej Archidiecezji Warszawskiej 1981-2006. 25 lat posługi pasterskiej Księdza Kardynała Józefa Glempa, która wkrótce ukaże się w księgarniach.