Przez 40 dni Zmartwychwstały Chrystus
ukazywał się tym, którzy jeszcze za Jego ziemskiego życia
pokochali Go i w Niego uwierzyli
idąc drogą Jego życia
z bagażem zadań, które zlecał im do wypełnienia.
Gdy więc zazdrosny Lud Starego Przymierza
przyczynił się do Jego śmierci
i zamknął Go - jak sądzili niektórzy - na „wieki” w grobie,
w obawie o własny los ukryli się Jego uczniowie
w Wieczerniku własnego lęku bez nadziei na lepsze jutro.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Tymczasem On Pan i ich Nauczyciel,
którego tak szybko pogrzebali w swoich myślach
stanął pośród nich ze znakami swojej męki
rozwiewając wszelkie wątpliwości
co do faktu Jego realnej obecności.
Reklama
Nawet niewierny Tomasz,
gdy przyszedł powtórnie do grona apostołów
stanął w postawie wiary wyznając,
że jest On jego Panem i Bogiem.
Podobnie dał się poznać dwóm uczniom swoim
w Emaus przy łamaniu chleba
wcześniej - podczas długiej drogi - wyjaśniając im Pisma,
które odnosiły się do Niego.
Tak dał się poznać również niewieście Magdalenie,
która opłakiwała Go przy pustym grobie.
Rzekł jej tam, by udała się do Jego uczniów
i oznajmiła im: «Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego
oraz do Boga mego i Boga waszego» (J 20,17).
«Wy jesteście świadkami tego» - słowa Chrystusa,
wypowiedziane wobec uczniów -
«o nawróceniu i odpuszczeniu grzechów
wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy» (Łk 24,47),
stanowią tło dla tego wydarzenia,
które przerasta nasze ludzkie wyobrażenie
niebiańskiej rzeczywistości
kontemplowanej przez uczniów w okolicy Betanii.
Tu przyprowadził ich Zmartwychwstały Pan,
by w ostatnim tutaj na ziemi geście
pobłogosławić ich samych oraz dzieła,
które będą tworzyć dla chwały Bożej.
«A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi
i został uniesiony do nieba.
Oni zaś oddali Mu pokłon
i z wielką radością wrócili do Jerozolimy,
gdzie stale przebywali w świątyni,
wielbiąc i błogosławiąc Boga» (Łk 24,51-53).
