Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo Służebnic Ubogich Chorych powstało w Paryżu w 1633 r. Założycielami byli: kapłan św. Wincenty a Paulo oraz św. Ludwika de Marillac, wychowawczyni, formatorka pierwszych sióstr. Z biegiem czasu szarytki były obecne w wielu miejscach Francji. Czyniły one swoją posługę w domach ubogich, wśród rannych na polach bitew, więźniów i galerników, zakładały przytułki i ochronki dla dzieci. W Polsce założyły pierwszą placówkę jeszcze za życia założyciela zgromadzenia na prośbę Marii Ludwiki Gonzagi, żony króla Jana Kazimierza, która znała osobiście księdza i wspierała materialnie dzieła dla ubogich w Paryżu.
W Sandomierzu działalność dobroczynna prowadzona była już od XIII wieku. Zapoczątkowana została przez Zgromadzenie Kanoników Regularnych Ducha de Saxia, dla których kasztelan Żegota ufundował w 1222 r. kościół, klasztor i szpital pod wezwaniem Ducha Świętego. Szpital był nie tylko schronieniem dla chorych, ale również przytułkiem dla ubogich i ochronką dla porzuconych i osieroconych dzieci. Gdy zakonników przeniesiono do Krakowa w 1814 r., cały ten kompleks budynków przekazany został Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia w 1819 r., które podjęły dzieła Zakonu Duchaków. Przy materialnym wsparciu duchowieństwa, społeczności, rządu siostry wyremontowały i rozbudowały szpital w okresie, gdy przełożoną ich była s. Ewa Jabłońska, która w szpitalu pracowała przez trzydzieści lat. Ofiarność, poświęcenie sióstr dla najbardziej potrzebujących docenił nawet rząd carski, odznaczając pierwsze cztery przełożone orderami państwowymi. Z wielkim oddaniem niosły szarytki ludziom pomoc w czasie wojny. Administrowały szpitalem do końca 1944 r., a kiedy w 1945 r. nowe władze państwowe przyjęły go, czyniąc szpitalem wojewódzkim, siostry pracowały w nim jako wykwalifikowane pielęgniarki. Choć w 1963 r., na skutek sytuacji politycznej zostały zwolnione z pracy w szpitalu, odwiedzały chorych i samotnych w ich domach, a ich dom również był otwarty dla wszystkich. We wdzięcznej pamięci osób starszego pokolenia przetrwała szczególnie pamięć o niezwykle dzielnej i ofiarnej s. Kazimierze Zawadzkiej. Do pracy w nowym szpitalu powróciły siostry dopiero w 1986 r.
Aktualnie w dawnym kompleksie szpitalno-klasztornym Świętego Ducha działa Ośrodek Rehabilitacyjno-Dydaktyczny „Radość Życia”, prowadzony przez Caritas Diecezji Sandomierskiej. Kontynuują też dzieło miłosierdzia Siostry Szarytki, w które mają tu nadal swój dom zakonny. S. Katarzyna Biarda opiekuje się chorymi w ich domach jako pielęgniarka środowiskowo-rodzinna ze Stacji Opieki Caritas. - W środowisku wykonujemy wszystkie zlecone przez lekarza zabiegi pielęgnacyjne, ale towarzyszymy też w pewnym sensie rodzinom, które nierzadko zaskoczone są chorobą kogoś bliskiego, nie umieją sobie z tym poradzić, potrzebują wsparcia duchowego, a czasami także materialnego. Sami chorzy cieszą się, że nie są wyrwani z domu, że przebywają środowisku rodzinnym, dzięki temu siostra przychodzi do nich do domu. Ma to korzystny wpływ na samopoczucie cierpiących chorych - mówi s. Katarzyna Biarda. S. Ewa Lipińska jest zakrystianką w kościele Świętego Ducha, dba o wystrój i wygląd estetyczny kościoła, przygotowuje ołtarz do sprawowania liturgii Mszy św. Jednocześnie ma okazję nawiązywać kontakt ze środowiskiem, ponieważ niejednokrotnie, przyjmując intencje mszalne, ma możliwość porozmawiania z wiernymi i przybliżania im miłości Boga. S. Anna Sosnowska pracuje na oddziale paliatywno-hospicyjnym w sandomierskim szpitalu, gdzie przebywają ludzie z chorobami nowotworowymi, nierokujący wyzdrowienia. Oprócz typowej posługi, jak wykonywanie zabiegów, podawanie leków, towarzyszy chorym w ostatnich chwilach ich życia, przygotowując ich na odejście do Pana. Ponadto od marca 2009 r. siostry opiekują się oknem życia. Pojmują to jako nowe zadanie na Rok Jubileuszowy Zgromadzenia, tj. 350 lat narodzin dla Nieba jego założycieli.
Pomóż w rozwoju naszego portalu