Małgorzata Godzisz: - Misje są zadaniem specjalnym czy przywilejem wszystkich?

O. Jacek Wróblewski, misjonarz: - Wydaje mi się, że nie jest to ani jakieś zadanie specjalne, przeznaczone dla komandosów ani przywilej dla kogoś szczególnie utalentowanego. Mówi się, że misja jest najważniejszym dziełem Kościoła, zatem jest to coś, co powinno być troską każdego chrześcijanina. To wynika z samego nakazu Pana Jezusa, który mówił do swoich Apostołów: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię” (Mk 16, 15).

- Ojcowie są zwiastunami Dobrej Nowiny. Jak zaczęła się ta niezwykła przygoda?

O. J.W.: - W moim przypadku, a z tego, co widzę, to i w przypadku wielu moich współbraci, nie ma czegoś takiego, że był to jeden konkretny dzień. Wydaje mi się, że jest to odczytywanie głosu Bożego poprzez różne wydarzenia w życiu. Może byłoby łatwiej i szybciej, gdybym usłyszał głos z nieba i Pan Bóg by mi powiedział: Jacek chcę, żebyś był misjonarzem w Afryce. Ale tak nie było, to był raczej proces dojrzewania do tej decyzji.

O. Otto Katto Asimwe, misjonarz z Ugandy: - Mnie również trudno mówić o konkretnym momencie, był to raczej proces. Na pewno na decyzję o zostaniu misjonarzem wpłynęło kilka faktów: wychowanie w rodzinie katolickiej, gdzie ojciec sam był zaangażowanym katolikiem, katechistą, czy spotkanie z innymi misjonarzami. To wszystko spowodowało, że ta decyzja rodziła się we mnie.

- Trzeba pomagać Kościołowi w potrzebie, również Kościołowi na misjach. Jak ta pomoc wygląda w tych miejscach, w których posługują Ojcowie?

O. O.K.A.: - Jeśli chodzi o potrzeby, jakie są na przykład w Ugandzie i pomoc, jaka może być zaoferowana tamtejszemu Kościołowi, to chodzi o ludzi, personel, misjonarzy, o tych, którzy będą mogli tam przyjechać, zostać, pracować i być pośród lokalnej ludności. Ona potrzebuje ich obecności i bycia razem. Oczywiście, niezbędna jest pomoc materialna, ale ta jest tylko dodatkiem do człowieka.

- Jednym z ważnych zadań, przed jakimi stają misje w Ugandzie, jest niesienie pomocy chłopcom ulicy. Wielu moich znajomych zajmuje się tym poprzez Fundację „Usłyszeć Afrykę”. W jaki sposób można jeszcze pomóc tym dzieciom tutaj w Polsce?

O. O.K.A.: - Kiedy mówimy o pomocy, to nawet my, pomagający tutaj, w Polsce, powinniśmy sobie uświadomić jaki jest cel tej pomocy. Jej efektem powinno być to, że ludzie, którzy znajdują się w dramatycznych sytuacjach, w pewnym momencie wezmą swoje życie w swoje własne ręce. Skoro mowa o tej pomocy to, jeżeli jest taka możliwość, trzeba pojechać na miejsce, zorientować się jak wygląda sytuacja tych ludzi, czy ta pomoc, która jest oferowana dociera do nich rzeczywiście i czy jest to pomoc efektywna. Co najważniejsze, zrozumieć jakiego rodzaju pomocy ci chłopcy ulicy tak naprawdę potrzebują. Nieraz nie chodzi o ściśle materialną pomoc. Bardzo dobrze by było, gdyby ci pomagający w Polsce, w jakiś sposób mogli nawiązać bezpośredni kontakt z tymi, którym chcą pomóc.

- Zatrzymam się przez chwilę nad duchowością Ojców Białych. W czym ona się wyraża? Jakie są zadania Ojców na misjach?

O. J.W.: - To, czym się zajmujemy, zależy od miejsca, w którym pracujemy, od kontekstów, które realizujemy w naszej misji. Generalnie można powiedzieć, że do zadań naszej pracy misyjnej należy wciąż ewangelizacja, a szczególnie formacja ludzi ochrzczonych. Kościół w Afryce jest Kościołem rozwijającym się, który ma w tej chwili swoje własne powołania i hierarchię kościelną. Widzimy jednak, że są też takie miejsca, gdzie rzeczywiście Kościół nie jest obecny. Trzeba pamiętać, że jest to Kościół dynamiczny, młody. Ma mniej niż sto lat, a zatem ludzie są wciąż przywiązani do swoich tradycji i wierzeń. Innym aspektem naszej pracy jest dialog z islamem. Zgromadzenie Ojców Białych powstało na ziemi islamu w Algierii. To bardzo ważna dziedzina naszej pracy misyjnej i jesteśmy obecni we wszystkich krajach muzułmańskich. Ja osobiście też pracowałem w kraju, gdzie dominującą religią jest islam. Wydaje mi się, że w obecnej dobie, kiedy widzimy, że kwestia religii jest przyczynkiem napięć, a nawet wojen, jest ważne, by umieć odnaleźć drogi prowadzenia dialogu z tą religią i jej wyznawcami. Inny cel naszej działalności misyjnej to działalność natury społecznej i charytatywnej. To jest właśnie to, o czym o. Otto mówił, żeby obserwować i dostrzegać, jakie są konkretne potrzeby, w jaki sposób najlepiej pomóc ludziom, którzy żyją w biedzie oraz borykają się z różnymi problemami. Pomagać im szanując ich godność, a także mobilizując ich samych do tego, żeby oni sami byli sobie w stanie pomóc i zaradzać codziennym problemom. Jeśli chodzi o duchowość, opieramy się o duchowość ignacjańską, która polega na tym, żeby odnajdywać Pana Boga wszędzie i żeby robić wszystko na chwałę Bożą.

- I na koniec, chciałabym, żeby Ojcowie dokończyli zdanie: - misje są dla mnie…

O. J.W.: - Misje są dla mnie sposobem dojścia do Jezusa, pozostania z Nim i zaniesienia Go innym.

O. O.K.A.: - Jest to pokorna służba, na podobieństwo służby Jezusa Chrystusa.

O. Jacek Wróblewski - pracował na misjach w Nigrze. Obecnie rektor i przełożony Misjonarzy Afryki Ojców Białych w Polsce.
O. Otto Katto Asimwe - pochodzi z Ugandy, od 10 lat jest kapłanem Zgromadzenia Misjonarzy Afryki Ojców Białych, od 2009 r. formator w domu zgromadzenia w Lublinie.
Więcej informacji na stronie: www.ojcowiebiali.org