Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego
Dz 1, 1-11; Mt 28,16-20

Owa pierwsza Księga, o której wspomina Łukasz to Ewangelia. Mimo, że nie był świadkiem tych wydarzeń, to jednak wsłuchany w słowa św. Pawła postanowił opisać „po swojemu” Dobrą Nowinę o Jezusie. Wedle tradycji zawartej w pismach historyków Kościoła i Ojców Kościoła, św. Łukasz pochodził z Antiochii Syryjskiej. Z zawodu był lekarzem. Około 50 r. n.e. miał przyjąć chrzest podczas drugiej podróży misyjnej św. Pawła Apostoła i zostać jego uczniem. Był razem z nim w Rzymie, Macedonii i Grecji. Zmarł w Beocji, mając 84 lata. Miejsce jego grobu nie jest znane. Za najbardziej prawdopodobne miejsce pochówku uważa się Efez lub Teby.
Życie każdego z nas jest czasem pisania księgi. Nie zawsze, a nawet rzadko jest to księga Dobrej Nowiny. Stąd rodzi się niejako pierwsze przesłanie dzisiejszej liturgii Słowa. Każdy, chcąc czy nie, daje jakieś świadectwo swojej relacji do Chrystusa. Łukasz zafascynował się postacią Nazarejczyka, a stało się to możliwe dzięki spotkaniu św. Pawła, który był tą pierwszą księgą, z której Łukasz czytał dzieje Jezusa i historię czasów Chrystusowej obecności na ziemi. Z kart Łukaszowej księgi patrzy na nas Chrystus pełen miłosierdzia i współczucia dla ludzi chorych. Stąd zwiemy tę księgę ewangelią miłosierdzia. Zdradza ona, że Łukasz był lekarzem wrażliwym na ludzkie cierpienie. A jako lekarz poznał go wiele, więc pisząc pod natchnieniem Ducha, skoncentrował się na wyakcentowaniu nadziei, którą niesie Chrystus ludziom opanowanym przez słabość ducha i ciała. Kilometry, setki kilometrów przebytych ze św. Pawłem zrodziły w Łukaszu potrzebę przekazania opowieści o wydarzeniach, cudach, szatańskich napaściach na ludzi pierwotnego Kościoła. Tak więc powstała pierwsza historia Kościoła, zwana Dziejami Apostolskimi.
W osobie bohatera I czytania ujawnia się w praktyce realizacja polecenia Jezusa wypowiedzianego w dniu Wniebowstąpienia do zgromadzonych Apostołów: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».
Ewangelizacja to nie tylko kult, dewocja, ale to także, a może dzisiaj szczególnie, potrzebna nauka wielkich dzieł Boga, których dokonuje On poprzez swoje sługi. Tej lekcji nie da się w sposób przekonujący przekazać inaczej, jak tylko w gronie rodzinnym, w klimacie zaufania i duchowej bliskości. Sługa Boży kard. Nguyen Van Tuyen z Wietnamu, przeżył w więzieniu komunistycznym 13 lat, z czego 9 w zupełnej izolacji. Jak zaświadczył o tym podczas rekolekcji głoszonych w czasie Wielkiego Postu Ojcu Świętemu i Kurii Rzymskiej, ratunkiem było dla niego powtarzanie całych passusów z Psalmów, Ewangelii, fragmentów Starego Testamentu. Tekstów tych uczono kleryków podczas seminaryjnych studiów. Profesorowie mieli świadomość, że w każdej chwili może zmienić się władza, system i za posiadanie Biblii będzie grozić kara śmierci. Dlatego ważnym było, aby wyznawcy Jezusa umieli istotne przesłania Dobrej Nowiny na pamięć. Potwierdził tę zasadę polski misjonarz pracujący w Demokratycznej Republice Konga: „Rzeczywiście towarzyszy nam świadomość, że w każdej chwili może nastąpić zmiana klimatu wokół religii chrześcijańskiej. Może przyjść prześladowanie. Dlatego w seminariach kładziemy wielki nacisk na pamięciowe opanowanie fragmentów Biblii, tekstów liturgicznych czy pieśni”. W naszej rzeczywistości taka sytuacja wydaje się niewyobrażalna i dlatego coraz częściej spotykamy się z bylejakością naszej wiedzy katechetycznej. Opowiadał w czasie wykładu ks. prof. Staniek, że dzieci klasy szóstej nie rozumieją, co znaczy słowo „niewiasta”. Wiele z nich odmawia codziennie pacierz, powtarza więc to słowo, ale nie rozumie, jaką ono zawiera treść. To ważna uwaga dla rodziców.
Zakończmy refleksją związaną z postacią Łukasza, który, jak wspomniano, nie poznał Jezusa, w czasie kiedy przebywał On na ziemi. Zatem nie musiał angażować się aż tak głęboko. A jednak pociągnęła go miłość do Chrystusa. W iluż naszych parafiach niedzielna liturgia Słowa „obsługiwana” jest przez małych chłopców, którzy czytając nie do końca rozumieją, co czytają, a w świątyni dorośli, wykształceni mężczyźni stoją z założonymi rękami i tylko czasem, jeśli są uważni, podśmiechują się z nieporadności dziecka. To niepokojący obraz mentalności polskiego katolika, mentalności, w której dominuje obojętność na losy Dobrej Nowiny, nie w skali wielkiego świata, ale nawet we własnej rodzinie, w domu rodzinnym.