Drodzy Bracia Kapłani,
Umiłowani Diecezjanie
- Bracia i Siostry

Obecny rok przynosi nam wielkie wydarzenia związane z bł. Janem Pawłem II, naszym wielkim Rodakiem. Napełnia nas wszystkich wielka radość i dziękczynienie za jego wyniesienie na ołtarze w Niedzielę Miłosierdzia Bożego oraz za jego pobyt w Rzeszowie przed 20 laty, kiedy to dokonał beatyfikacji patrona diecezji bp. Józefa Sebastiana Pelczara i poświęcił kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa, który rok później ustanowił katedrą nowej diecezji rzeszowskiej.
Jesteśmy świadomi, jak wielkiej łaski doświadczył cały świat, Polska, Podkarpacie i każdy z nas, „łaski, która była owocem całego życia Jana Pawła II, a szczególnie jego świadectwa w cierpieniu”. Chcemy więc w wymiarze diecezjalnym dokładnie w 20. rocznicę jego pobytu w Rzeszowie, 2 czerwca w godzinach popołudniowych, przy rzeszowskiej Katedrze, dziękować za dar Jana Pawła II oraz za dar jego beatyfikacji i pobytu w Rzeszowie.

Dziękczynienie za pobyt w Rzeszowie i beatyfikację Patrona Diecezji

20 lat temu, 2 czerwca 1991 r. w czasie IV Pielgrzymki do ojczyzny, której hasłem były słowa „Bogu dziękujcie, ducha nie gaście”, przy kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rzeszowie stanął Następca św. Piotra. Wielu z nas nosi w sercu i pamięci to wydarzenie. Zgromadziło się wówczas ponad 500 tys. wiernych, którzy z wielką wiarą uczestniczyli w Eucharystii, w czasie której Jan Paweł II beatyfikował bp. Józefa Sebastiana Pelczara, a później konsekrował kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Mówił wówczas Papież do nas wszystkich: „«Nie każdy, który Mi mówi: ‹Panie, Panie!›, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca» (Mt 7, 21). W dzisiejszym uroczystym dniu Kościół przemyski, a w szczególności miasto Rzeszów (...) raduje się w sposób szczególny, gdy wyniesienie na ołtarze bł. Józefa Sebastiana odnawia i umacnia we wszystkich tę nadzieję. Oto człowiek, który «spełniał wolę Boga» - nie tylko mówił: «Panie, Panie», ale spełniał wolę Ojca, tak jak tę wolę objawił nam Jezus Chrystus. Jak ukazał ją swoim własnym życiem i swą Ewangelią.
Święci i błogosławieni stanowią żywy argument na rzecz tej drogi, która wiedzie do królestwa niebieskiego. Są to ludzie - tacy jak każdy z nas - którzy tą drogą szli w ciągu swego ziemskiego życia i którzy doszli. Ludzie, którzy życie swoje budowali na skale, na opoce, jak to głosi psalm dzisiejszej liturgii: na skale, a nie na lotnym piasku (por. Ps 31[30], 3-4). Co jest tą skałą? Jest nią wola Ojca, która wyraża się w Starym i Nowym Przymierzu. Wyraża się w przykazaniach Dekalogu. Wyraża się w całej Ewangelii, zwłaszcza w Kazaniu na górze, w ośmiu błogosławieństwach.
Święci i błogosławieni to chrześcijanie w najpełniejszym tego słowa znaczeniu. Chrześcijanami nazywamy się my wszyscy, którzy jesteśmy ochrzczeni i wierzymy w Chrystusa Pana. Już w samej tej nazwie zawarte jest wzywanie Imienia Pańskiego. Drugie przykazanie Boże powiada: «Nie będziesz brał Imienia Pana Boga twego nadaremno». Zatem jeśli jesteś chrześcijaninem, niech to nie będzie wzywanie Imienia Pańskiego nadaremno. Bądź chrześcijaninem naprawdę, nie tylko z nazwy, nie bądź chrześcijaninem byle jakim. «Nie każdy, który Mi mówi: ‹Panie, Panie!› (...), lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca»” (Jan Paweł II, Homilia w Rzeszowie, 1991).
Gdy przeżywamy 20. rocznicę tego spotkania uświadamiamy sobie, jak wielkie znaczenie miały te słowa przez lata organizacji diecezji, działania parafii, ruchów i stowarzyszeń. Jak ogromną rolę odegrał przykład i wstawiennictwo św. Józefa Sebastiana Pelczara, który jest patronem i opiekunem wszystkich najważniejszych dzieł diecezji. Te słowa Jana Pawła II pozostają także dziś aktualnym wezwaniem dla nas wszystkich, byśmy byli chrześcijanami naprawdę, nie byle jakimi, byśmy nasze życie budowali na skale, na słowie Bożym, Dekalogu, Kazaniu na górze, przykazaniach i błogosławieństwach, ale przede wszystkim na Chrystusie. Św. Józef Sebastian Pelczar budował dom swego ziemskiego życia i powołania przede wszystkim na Chrystusie. Na nim budował swoje życie także bł. Jan Paweł II.
Chcemy o tym pamiętać i uczcić 20. rocznicę spotkania z Janem Pawłem II, a nade wszystko chcemy być wierni wezwaniu, „aby dom naszego życia - osób, rodzin, narodu i społeczeństwa - pozostawał „utwierdzony na skale” (por. Mt 7,25).

Dziękczynienie za beatyfikację Jana Pawła II

Obecny rok przyniósł nam największą radość przez fakt beatyfikacji Jana Pawła II. Oczekiwaliśmy na to wydarzenie z wielką niecierpliwością. Wielu z nas uczestniczyło w Rzymie, gdzie zgromadzili się liczni pielgrzymi ze wszystkich stron świata, a szczególnie wielu z Polski, w tym także z naszej Diecezji. Niedziela Miłosierdzia Bożego, 1 maja, została wybrana na dzień beatyfikacji Jana Pawła II, ponieważ on ustanowił święto Miłosierdzia, w wigilię tej niedzieli odszedł do domu Ojca, a także dlatego, że dzień ten rozpoczynał maj, miesiąc maryjny, tak drogi Papieżowi Polakowi, który zawsze mówił: Totus Tuus.
Z wielką wdzięcznością spoglądamy w kierunku Ojca Świętego Benedykta XVI, przez wiele lat najbliższego współpracownika naszego Papieża, który dokonał aktu beatyfikacji. Benedykt XVI podkreślił w homilii, że „Jan Paweł II jest błogosławiony ze względu na swą mocną i wielkoduszną wiarę apostolską, którą otrzymał w darze od Boga Ojca dla budowania Kościoła Chrystusowego”.
Przypomniał nam wszystkim, że Chrystus pozwolił Janowi Pawłowi II służyć wielkiej sprawie w ciągu wszystkich lat pontyfikatu. Wyraził to już podczas swej pierwszej uroczystej Mszy św. na Placu św. Piotra w niezapomnianych słowach: „Nie lękajcie się! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi!”. „Swoim świadectwem wiary, miłości i odwagi apostolskiej, pełnym ludzkiej wrażliwości, ten znakomity Syn narodu polskiego, pomógł chrześcijanom na całym świecie, by nie lękali się być chrześcijanami, należeć do Kościoła, głosić Ewangelię. Jednym słowem: pomógł nam nie lękać się prawdy, gdyż prawda jest gwarancją wolności. Jeszcze bardziej dosadnie: przywrócił nam siłę wiary w Chrystusa, gdyż jest on Redemptor hominis, odkupicielem człowieka, co stało się tematem jego pierwszej encykliki i nicią przewodnią pozostałych” (Benedykt XVI, Homilia beatyfikacyjna, Rzym 2011).
Warto podkreślić świadectwo osobiste Benedykta XVI o latach współpracy z Janem Pawłem II: „Zawsze uderzał mnie i budował przykład jego modlitwy: zanurzał się w spotkaniu z Bogiem, pomimo rozlicznych trudności jego posługiwania. A potem świadectwo jego cierpienia: Pan pozbawiał go stopniowo wszystkiego, lecz on pozostawał skałą, zgodnie z wolą Chrystusa. Jego głęboka pokora, zakorzeniona w intymnym zjednoczeniu z Chrystusem, pozwoliła mu dalej prowadzić Kościół i dawać światu jeszcze bardziej wymowne przesłanie, i to w czasie, gdy topniały jego siły fizyczne. W ten sposób doskonale zrealizował on powołanie każdego kapłana i biskupa: bycia jednym z Chrystusem, z Tym, którego codziennie przyjmuje i ofiaruje w Eucharystii. Błogosławiony jesteś umiłowany Papieżu Janie Pawle II, ponieważ uwierzyłeś. Prosimy, byś nadal umacniał z nieba wiarę ludu Bożego” (Benedykt XVI, Homilia beatyfikacyjna, Rzym 2011).

Nie lękajmy się być chrześcijanami naprawdę

Mamy świadomość, że beatyfikacja Jana Pawła II stawia przed nami wielkie zadanie bycia chrześcijanami naprawdę, a nie byle jakimi w rodzinach, na których szczególnie zależało Papieżowi, w trosce o dzieci, o wierność małżeńską, o dobre przeżywanie młodości. Wiemy, że Jan Paweł II ciągle jest dla nas wezwaniem do troski o Kościół, o naszą wiarę, o wiarę przyszłych pokoleń, o krzyż i Ewangelię obecną w kulturze, w życiu społecznym i politycznym.
Pamiętamy wołanie Jana Pawła II w trosce o ojczyznę, byśmy całe to duchowe dziedzictwo, któremu na imię Polska, raz jeszcze przyjęli z wiarą, nadzieją i miłością, i abyśmy nigdy nie zwątpili, i nie znużyli się, i nie zniechęcili, i byśmy nie podcinali sami tych korzeni, z których wyrastamy.
Wiemy, że dzieło Jana Pawła II, jego nauczanie, świadectwo życia wymaga ciągłego przypominania, zgłębiania i życia nim. Ufamy, że istniejący w Rzeszowie Instytut Jana Pawła II oraz Instytut Teologiczno-Pastoralny im. św. J. S. Pelczara będą jeszcze bardziej troszczyć się o gromadzenie i zgłębianie nauczania Jana Pawła II. A powstały na błoniach przy Katedrze Park Papieski, będzie na pokolenia czytelnym znakiem i świadectwem, że tutaj był kiedyś Papież. Radujemy się, że istnieje wiele szkół, które przybrały imię Jana Pawła II, że powstają pomniki, kościoły pod wezwaniem bł. Jana Pawła II. Radujemy się także, że Fundacja „Lumen et spes” wspierająca miasto w zagospodarowaniu Parku Papieskiego podjęła inicjatywę elementu rzeźbiarskiego, celem upamiętnienia wizyty Jana Pawła II w Rzeszowie. Najbardziej jednak cieszą nas żywe pomniki Jana Pawła II, którymi są rodziny wierne Chrystusowi, dzieci rodzące się w rodzinach, mimo trudnej sytuacji materialnej, Papieskie Dzieło Nowego Tysiąclecia, wspierające zdolną młodzież pochodzącą z ubogich rodzin przez stypendia, a także wiele innych dzieł i dobrych czynów, odejmowanych w łączności z naszym Wielkim Rodakiem (...).
Z serdecznym błogosławieństwem

† Kazimierz Górny, Biskup Rzeszowski

W uroczystość św. Stanisława Biskupa i Męczennika

Rzeszów, 9 maja 2011 r.