Takie obrazy można było ujrzeć na warszawskich Bielanach, gdzie zebrały się wspólnoty „Wiara i Światło”. Przybyli tam przedstawicieli wspólnot francuskich oraz regionu Polski centralno-wschodniej. Wysłuchali katechez, odwiedzili stołeczne sanktuaria, zwiedzali zabytki.
- Człowiek upośledzony nie tylko wymaga opieki, ale sam może bardzo wiele dać innym - mówił Metropolita Warszawski podczas Mszy św. z okazji 40-lecia Ruchu.
Wspólnoty „Wiara i Światło” skupiają osoby niepełnosprawne umysłowo, ich przyjaciół i rodziców. Pierwsze wspólnoty „Wiara i Światło” narodziły się we Francji, podczas międzynarodowej pielgrzymki do Lourdes, zorganizowanej na Wielkanoc 1971 r. przez Jeana Vanier i Marie-Hélène Mathieu, jako odpowiedź na odrzucenie, jakiego wówczas w Kościele doznawali ludzie z upośledzeniem umysłowym.
Każda ze wspólnot składa się z kilkunastu osób niepełnosprawnych z upośledzeniem umysłowym, ich rodziców i przyjaciół. Comiesięczne spotkania są bardzo proste: modlitwa, „dzielenie się” na określony temat i świętowanie. Wspólnoty razem spędzają wakacje, biorą udział w rekolekcjach, a niektóre robią coś szczególnego. Duchowość „Wiary i Światła” - podkreśla Jean Vanier - to w istocie współczucie, wezwanie, by zejść z drabiny sukcesu i szukać ostatnich miejsc obok ubogich, odkrywanie jak każda osoba, w tym osoba upośledzona jest ważna i niepowtarzalna.
W Polsce pierwsza wspólnota „Wiary i Światła” powstała w 1978 r. z inicjatywy Teresy Brezy z Wrocławia, matki Joasi z Zespołem Downa. Teresa nie mogła pogodzić się z faktem, że nikt z księży nie chciał dopuścić jej córki do Pierwszej Komunii św. oraz, że nie istniała żadna forma katechezy dla upośledzonych. Poszukując wzorców we Francji, natrafiła na „Wiarę i Światło”.
Kapelanem Ruchu przez jakiś czas był ks. Jerzy Popiełuszko, toteż uczestnicy spotkania nawiedzili grób błogosławionego Męczennika.
MK/KAI
Pomóż w rozwoju naszego portalu