Jakie to smutne, że słowo "tam" odnosi się do rodzinnego miasta Pana Jezusa. Jego rodacy podziwiają mądrość, dokonywane cuda i pytają ze zdumieniem, ale pełnym niedowierzania: "Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana?". I dzielą się swoimi myślami: Przecież to jeden z nas, taki zwyczajny syn Józefa cieśli i sam cieśla... I dalej smutne Jezusowe słowa: "Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony". Dziwi się Jezus ich niedowiarstwu, a przecież On dobrze zna tajemnice ludzkiego serca... Ale dziś zatrzymajmy się na chwilę nad sytuacją innego człowieka, któremu wiary nie brakowało. To św. Paweł Apostoł. Słyszymy, jak z pokorą wspomina ogrom objawień, jakie od Boga otrzymał, i właśnie jego - apostoła jakiś tajemniczy wysłannik szatana "policzkuje". Apostoł nazywa to swoje upokorzenie "ościeniem dla ciała". Rozeznanie choroby św. Pawła nie jest nam dziś konieczne. To było prawie 2000 lat temu, ale ów "oścień" bardzo utrudnia mu apostołowanie. "Dlatego - pisze - trzykrotnie prosiłem Pana, aby odszedł ode mnie" (ów wysłannik szatana). I za trzecim razem otrzymuje odpowiedź. Nie jest to proste, szorstkie: Nie! Odpowiedź Pana jest bardzo pozytywna, wyjaśniająca sens jego cierpienia. To jego cierpienie, upokarzające go, pozostanie. " Pan mi powiedział: ´Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali´". Być chrześcijaninem, być apostołem, sługą słowa Jezusowego nie oznacza całkowitego uwolnienia od ludzkich słabości i niedomagań. Trzeba całkowicie zaufać i oddać się Bogu, razem z tą słabością, jako narzędzie Jego mocy i miłości. I my, jak Apostoł Paweł, w naszych chorobach i niedomaganiach przechodzimy przez te trzy etapy: Najpierw pierwsze oznaki słabości - gorączka, bóle głowy, wyczerpanie. Potem lekarz, jego diagnoza, lekarstwa, leczenie, często szpital. I także, chociaż nie zawsze, powrót do domu. Wielu żali się, że symptomem złego stanu zdrowia, chociaż nie ma jeszcze zewnętrznych objawów, są koszmarne sny. Gdzieś pragniemy przybyć i nie udaje się nam. Jakieś kręte drogi, zakamarki, ślepe uliczki. Biegniemy, szukamy pomocy i nie możemy słowa z gardła wydobyć...
Od takich doświadczeń nie był wolny także Apostoł Paweł, kiedy błagał Boga, by te słabości były od niego odjęte. W Liście do Galatów żali się: "Nie skrzywdziliście mnie w niczym. Wiecie przecież, jak pierwszy raz głosiłem wam Ewangelię zatrzymany chorobą i jak mimo próby, na jaką moje niedomaganie cielesne was wystawiło, nie wzgardziliście mną ani nie odtrąciliście, ale mnie przyjęliście jak anioła Bożego, jak samego Chrystusa Jezusa" (Ga 4, 12-14). Ów "oścień dla ciała" to może był jakiś uciążliwy ból, który przeszkadzał mu w głoszeniu Ewangelii, może utrudniał wypowiadanie myśli. A jednak Apostoł mówi: "Najchętniej więc będę się chełpił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa". Wiemy, jak bolesne upokorzenia przeżywał Pan Jezus podczas Męki i właśnie wtedy dopełniało się Jego głoszenie Ewangelii i nasze zbawienie. Trudna sytuacja Apostoła Pawła jest i dla nas pouczeniem i dla wielu pokrzepieniem, że misjonarz, kapłan niekoniecznie musi być religijnym supermanem. Wiemy z wielu życiorysów świętych, choćby takich, jak św. Faustyna lub dzieci z Fatimy, które poprzez swoje cierpienia i słabości, przezwyciężane łaską Bożą, stawały się głosicielami Ewangelii.