Chrześcijanin ożywiany przez Ducha Świętego

1. W Wieczerniku, w ostatni wieczór swojego ziemskiego życia, Jezus pięciokrotnie przyobiecał dar Ducha Świętego (por. J 14, 16-17; 14, 26; 15, 26-27; 16, 7-11; 16, 12-15). W tym samym miejscu, w wieczór paschalny, zmartwychwstały Jezus ukazuje się Apostołom i daje im obiecanego Ducha symbolicznym gestem tchnienia i słowami: " Weźmijcie Ducha Świętego!" (J 20, 22). Pięćdziesiąt dni później, również w Wieczerniku, Duch Święty przychodzi z mocą, przemieniając serca i życie pierwszych świadków Ewangelii.
Od tego momentu cała historia Kościoła naznaczona jest obecnością i działaniem Ducha Świętego, "udzielonego w niezmierzonej obfitości" wierzącym w Chrystusa (por. J 3, 34). Spotkanie z Chrystusem niesie w sobie dar Ducha Świętego, który - jak mówił wielki Ojciec Kościoła św. Bazyli - "rozlewa się na wszystkich, nie doznając żadnego pomniejszenia, jest obecny w każdym, który zdolny jest Go przyjąć, i we wszystkich rozlewa łaskę wystarczającą i całkowitą" (De Spiritu Sancto IX, 22).
2. Apostoł Paweł w Liście do Galatów, którego fragment przed chwilą wysłuchaliśmy (por. Ga 5, 16-18. 22-25), ukazuje " owoc Ducha Świętego" (Ga 5, 22), wymieniając rozliczne cnoty, które uwidaczniają się w życiu wierzących. Duch Święty jest fundamentem doświadczenia wiary. W chrzcie świętym staliśmy się dziećmi Boga, dzięki pośrednictwu Ducha Świętego: "Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze!" (Ga 4, 6).
U samych źródeł życia chrześcijańskiego, gdy rodzimy się jako nowe stworzenia, jest tchnienie Ducha Świętego, który czyni nas synami w Synu, i pomaga nam "kroczyć" drogami sprawiedliwości i zbawienia (por. Ga 5, 16).
3. Całe życie chrześcijanina powinno być pod wpływem Ducha Świętego. Gdy On daje nam Słowo Chrystusa, rozlewa w nas światło cnoty, jak przyrzekł Jezus: "Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem" (J 14, 26; por. 16, 12-15).
Duch Święty jest z nami w chwili próby, stając się naszym obrońcą i naszą podporą: "Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was" (Mt 10, 19-20).
Duch Święty jest u źródeł wolności chrześcijańskiej, która jest wyzwoleniem z niewoli grzechu. Mówi o tym wyraźnie Apostoł Paweł: "Prawo Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, wyzwoliło cię spod prawa grzechu i śmierci" (Rz 8, 2). Życie moralne - jak nam przypomina św. Paweł - ożywiane przez Ducha Świętego, wydaje owoce "miłości, radości, pokoju, cierpliwości, uprzejmości, dobroci, wierności, łagodności i opanowania" (Ga 5, 22).
4. Duch Święty ożywia całą wspólnotę wierzących w Chrystusa. Apostoł Paweł za pomocą obrazu ciała, podkreśla wielorakość i bogactwo oraz jedność Kościoła jako dzieła Ducha Świętego. Św. Paweł wylicza z jednej strony różnorodność charyzmatów, czyli szczególnych darów udzielonych członkom Kościoła (por. 1 Kor 12, 1-10); z drugiej zaś strony podkreśla, że "wszystko sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce" (1 Kor 12, 11). Rzeczywiście, " wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem" (1 Kor 12, 13).
Duchowi Świętemu zawdzięczamy osiągnięcie naszego przeznaczenia do chwały. Św. Paweł używa obrazu "pieczęci" oraz "zadatku": "W Nim również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego, który był obiecany. On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością Boga, ku chwale Jego majestatu" (Ef 1, 13-14, por. 2 Kor 1, 22; 5, 5). Całe życie chrześcijanina, od początku do jego końca, jest więc poddane działaniu Ducha Świętego.
5. W trakcie tego Roku Jubileuszowego z radością przypominam to, co już mówiłem w encyklice poświęconej Duchowi Świętemu: " Wielki Jubileusz Dwutysiąclecia zawiera w sobie orędzie wyzwolenia za sprawą Ducha Świętego, który jedynie może dopomóc osobom i wspólnotom do uwolnienia się ze starych i nowych determinizmów, prowadząc je prawem ´Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie´, odkrywając i urzeczywistniając w ten sposób pełną miarę prawdziwej wolności człowieka. Tam bowiem, ´gdzie jest Duch Pański - tam wolność´ - pisze św. Paweł" (Dominum et vivificantem, 60).
Zdajmy się zatem na wyzwalające działanie Ducha Świętego, czyniąc naszym podziw Szymona Nowego Teologa, który zwraca się do Trzeciej Osoby Boskiej tymi słowami: "Oglądam piękno Twej łaski, podziwiam jej blask, a jej światłość odbija się we mnie; zachwycam się jej niewypowiedzianym splendorem; zdumiewam się niezmiernie, myśląc o sobie; widzę, kim byłem i kim się stałem. O cudzie! Oto stoję pełen szacunku dla siebie samego, czci i bojaźni, jakby przed Tobą samym; tak onieśmielony, że nie wiem nawet, co czynić, gdzie usiąść, dokąd się udać, gdzie pozwolić spocząć członkom tego ciała, które należy do Ciebie, do jakich użyć je czynów i dzieł, bo przecież są Boskie" (Szymon Nowy Teolog, Hymny II, 19-27; por. Vita consecrata, 20).