Jak każdego roku, w lipcu i sierpniu na polach widać dorodne łany zbóż. Nadchodzi pora żniw. Ręką człowieka z pomocą maszyny - siewnika - ziarno w czas jesieni rzucane do ziemi zakiełkowało, wyrosło i dojrzało. I stało się tak, że w czas lata człowiek z jednego ziarna zbiera kilkadziesiąt ziaren, a z jednego kwintala - kilkadziesiąt kwintali. Nasuwa się pytanie: kto jest sprawcą tego, że jedno ziarno rodzi wielokroć więcej - dwadzieścia, trzydzieści ziaren?
Człowiek nie potrafi dać ziarnu życia, czyli tej mocy, by ono wyrosło i dojrzało. Tylko Bóg wszechmocny i pełen dobroci sprawił, że maleńkie ziarno wyrosło w piękną łodygę i uwieńczone zostało dorodnym kłosem. Można z logicznym myśleniem stwierdzić, że żniwa są dziełem rąk Boskich, a człowiek w tym dziele jest pomocnikiem Bożym. Bo on ziemię uprawił, nawiózł, czyli współpracował z Bogiem. Żniwa to wielka sprawa: zapewnienie chleba całemu narodowi. Miejmy szacunek dla chleba. W dawnych czasach na naszej polskiej ziemi chleb był wielce ceniony. Pamiętam z dzieciństwa, jak moi rodzice z szacunkiem brali chleb do ręki. Gdy zaczynali kroić nowy bochenek, to czynili na nim znak krzyża św. Wiele razy widziałem, jak mój tata podnosił kawałek chleba, który spadł, całował go i dopiero jadł. Szanujmy chleb, który podtrzymuje nas przy życiu, i dziękujmy Bogu za dorodne ziarno tegorocznych żniw. Wszystkim żniwiarzom, którzy pracują ofiarnie na chleb dla wszystkich polskich rodzin - "Szczęść Boże!"