Dzisiaj - Pieśń Powstańców Wielkopolskich. Wielkopolska - kolebka polskości, ziemia plemienna Polan, ziemia pierwszej stolicy Polski - Gniezna, miejsca naszego Chrztu. W katedrze gnieźnieńskiej znajduje się grób św. Wojciecha.
Rangę symbolu tej ziemi posiadają trwające od tysiąca lat, wciąż żywe rogalińskie dęby, pięknie ukazane w litografii Leona Wyczółkowskiego. Z tej ziemi, ziemi dynastii Piastów, jest nasz ród. Katedra poznańska jest przecież miejscem wiecznego spoczynku pierwszych władców Polski - Mieszka I i Bolesława Chrobrego. Gdy po wiekach świetności państwa polskiego przyszła niewola zaborów, Wielkopolanie nigdy nie ulegli przemocy. W czasie Insurekcji Kościuszkowskiej we wrześniu 1794 r. pod wodzą gen. Jana Henryka Dąbrowskiego rozbili Prusaków, zmuszając ich do odstąpienia od oblężenia Warszawy. Pomocą w walce były pieśni. Józef Wybicki, współtwórca, wraz z gen. Henrykiem Dąbrowskim, Legionów Polskich we Włoszech, napisał w 1797 r. w Reggio Pieśń Legionów Dąbrowskiego Jeszcze Polska nie zginęła. 15 października 1926 r. Mazurek Dąbrowskiego ogłoszony został polskim hymnem narodowym. W 1806 r. Józef Wybicki i Henryk Dąbrowski zorganizowali w Wielkopolsce powstanie, które wspierając działania Napoleona, przyczyniło się do narodzin, w1807 r., Księstwa Warszawskiego, zalążka niepodległego państwa polskiego. Wielkopolanie walczyli we wszystkich kampaniach Napoleona. W 1848 r., pod wodzą Ludwika Mierosławskiego, wystąpili zbrojnie przeciw zaborcy. Później przeciwstawiali się akcji wywłaszczeniowej i germanizacji niesionej przez pruskich "kulturtregerów". Symbolem ich oporu stała się postać Michała Drzymały i jego wóz - "ruchoma" cząstka Polski Niepodległej. "Nie będzie Niemiec pluł nam w twarz i dzieci nam germanił..." - to słowa Roty Marii Konopnickiej, napisane w 1901 r. na wiadomość o bestialskim pobiciu dzieci polskich przez pruskich nauczycieli we Wrześni, za odmowę modlitwy po niemiecku. 14 lipca 1910 r. - w 500. rocznicę polskiego zwycięstwa pod Grunwaldem Rota Marii Konopnickiej, z melodią Feliksa Nowowiejskiego, została zaśpiewana w Krakowie podczas uroczystego odsłonięcia, ufundowanego przez Ignacego Paderewskiego, Pomnika Grunwaldzkiego. "Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród..." - pierwsze słowa Roty. Przypominam: "Rota" znaczy - Przysięga.
Wielkopolanie mają swój udział w Zmartwychwstaniu Polski w 1918 r. W listopadzie 1918 r. przygotowano zbrojne wystąpienie przeciw Niemcom. Spontanicznie tworzono oddziały Straży Ludowej. Iskrą, która podziałała jak zapalony lont, stało się przybycie do Poznania 26 grudnia 1918 r. Ignacego Paderewskiego. Ten pamiętny dzień ogromnej radości i entuzjazmu manifestowanych wobec wspaniałego Polaka, męża stanu i artysty, stał się dniem wybuchu powstania przeciw Niemcom. Wyzwolono Poznań i inne miasta. Powstanie Wielkopolskie, świetnie przygotowane, było powstaniem zwycięskim. Trwało do lutego 1919 r. Jego dowódcami byli: początkowo - mjr Stanisław Taczak, a później gen. Józef Dowbor Muśnicki. Utworzona Armia Wielkopolska w kwietniu 1919 r. liczyła już 60 tys. żołnierzy - ochotników. Zwycięstwo powstańców wymusiło na Niemcach podpisanie 28 czerwca 1919 r. w Wersalu traktatu, na mocy którego Wielkopolska wróciła do państwa polskiego.

Pieśń Poznańczyków

Pieśń Powstania Wielkopolskiego
słowa i muzyka: anonim

Naprzód, poznański pułku pierwszy!
Błyszczący pałasz ściśnij w pięść!
Idź budzić kraj ten z długich snów,
By o swą wolność walczył znów!
Mknij poprzez bory, miasta, wieś!
Hasło wolności z sobą nieś!

Dalej, kto Polak, chwytaj za broń!
Dalej, kto Polak, na koń, na koń!

Naprzód, poznański pułku pierwszy!
Błyszczący pałasz ściśnij w pięść!
Idź przez grad kul na bój najszczerszy,
Poznańskiej ziemi wolność nieść!
Pierzchnie przed nami Niemców rój,
Wszak my za wolność idziem w bój!
I dopomoże ojców Bóg
Wroga za Polski wygnać próg.

Dalej, kto Polak, chwytaj za broń!
Dalej, kto Polak, na koń, na koń!