Mój Najdroższy Piotrze!
Jakże nie odpowiedzieć na Twe najczulsze słowa?
Drogi Piotrze, jakąż podporą jest dla mnie Twa wielka miłość!
Pan Jezus ponownie pobłogosławił naszą miłość. Dał nam następne maleństwo¹. Ja jestem szczęśliwa zarówno przy wsparciu Mamusi z Nieba², jak i Twojej z bliska. Jesteś tak dobry, wyrozumiały, czuły i dlatego nie przerażają mnie nic a nic trudy nowego macierzyństwa.
Dziękuję, Najdroższy Piotrze, za Twą modlitwę. Madonna bez wątpienia wysłucha Cię i w ten sposób otrzymamy kolejne, tak cudowne dziecko, jak nasz drogi Pierluigi. Kochany aniołek! Każdego dnia staje się coraz piękniejszy, coraz żywszy i wydaje się, że rozumie, kiedy się o nim rozmawia. Co za pociecha, prawda Piotrze? Za każdym razem, gdy w tych dniach Twej nieobecności całuję go, całuję go również za Ciebie. Kto wie, ile razy o nim myślisz i chciałbyś mieć go przy sobie. Na szczęście brakuje tylko czterech dni do Twego powrotu. Ja już doświadczam radości z ponownego widzenia Cię, uścisku i [cieszę się], że w końcu zobaczę Cię nieco spokojniejszego razem z Twym drogim aniołkiem. Jakże Ty jesteś drogi, gdy trzymasz w ramionach Twego chłopaczka i sprawiasz, że się śmieje! I gdy rankiem wyciąga swe rączęta, aby Cię pogłaskać! Co za przejmujący obrazek! A gdy zacznie artykułować pierwsze słowa, będzie jeszcze droższy. Na razie mówi swoimi niebieskimi oczkami, zawsze uśmiechniętymi, poruszając rączkami i nóżkami.
A teraz, Piotrze, proszę o wielką przysługę. Czy będziesz umiał mi wybaczyć, ile razy znajdziesz mnie w niezbyt dobrym humorze lub w melancholii?³ Staram się temu przeciwdziałać, ale często nie udaje mi się to. Mam nadzieję, iż jest to niedyspozycja jedynie tych pierwszych miesięcy.
Twa ogromna miłość pomoże mi być dzielną i siebie zwyciężyć. Oczekuję na Ciebie, Piotrze, z całą miłością.
Całuję Cię i ściskam wspólnie z naszym drogim aniołkiem.

Rozmiłowana w Tobie

(tłum. ks. Piotr Gąsior)

¹ Tym listem Joanna oznajmia mężowi, że jest ponownie mamą. Pierwsze dziecko, czyli Pierluigi, urodziło się 19 listopada 1956 r. Natomiast Mariolina, o której tu mowa, przyjdzie na świat 11 grudnia 1957 r.
² Uderza bliskość pomiędzy pobożnością maryjną i duchowością rodziny.
3 Jest to potwierdzenie, że radość i zdolność do uśmiechu, którą przypisują Joannie wszyscy świadkowie, były bardziej efektem pracy nad sobą niż naturalnym darem.