Ireneusz Korpyś: 6 stycznia 2005 r. po raz pierwszy zauważono łzy na niżankowickiej figurze Matki Bożej Fatimskiej. Jak wyjaśnić to niecodzienne zjawisko?

Małgorzata Pabis: Nie umiem odpowiedzieć na tak postawione pytanie. Wielu stawiało inne: „Dlaczego Maryja płacze?”. Padały różne odpowiedzi: „Może płakała, bo chciała, żebyśmy odbudowali Jej świątynię?”; „Zastanawialiśmy się, czy nie jest to dla nas jakaś przestroga, czy ten płacz coś zapowiada, a może wieszczy, że coś złego się wydarzy”. Pięknie odpowiedział na nie ówczesny proboszcz z Niżankowic – ks. Jacek Waligóra: „Często ludzie próbują dociekać, co było przyczyną smutku i płaczu Matki Bożej. Wtedy przypominam im takie zdanie, które Maryja wypowiedziała w Kanie Galilejskiej: «Zróbcie wszystko, co wam powie mój Syn». Niech więc każdy z nas – nie tylko my tu, w Niżankowicach – zapyta siebie, czy zrobił wszystko, co każe mu Pan Jezus. Nie trzeba nam się bić w czyjeś piersi, ale w swoje. To każdy z nas w jakimś sensie jest przyczyną łez Maryi”. Każdy z nas jest przyczyną łez Maryi...

Odwiedziła Pani Niżankowice. Co Pani czuła, patrząc na twarz płaczącej Madonny?

Kiedy dotarłam do Niżankowic, Maryja już nie płakała. Patrzyłam na figurkę i widziałam taką samą w moim rodzinnym domu... A jednak z oczu tej w Niżankowicach popłynęły łzy... „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. Nie pozostało nic innego jak uklęknąć, przeprosić i podziękować...

Rozmawiała Pani ze świadkami łez Matki Bożej – co mówili, jakie łaski udało im się wymodlić u Maryi?

Ci, którzy widzieli płacz Maryi – nawet po latach – bardzo przeżywali ten cud łez. Byli poruszeni tym, czego doświadczyli, a widzieli też cud słońca, czuli niezwykły zapach. Świadkowie cudów… Wiele osób przybywających do tego miejsca wymodliło łaski. Jakie? Uzdrowienie z choroby, cud macierzyństwa, a nawet nawrócenie…

Płacząca Matka Boża z Niżankowic nie wypowiedziała ani jednego słowa. Jak wobec tego potraktować Jej przesłanie?

Myślę, że łzy są wystarczającym przesłaniem. Bo kiedy matka płacze? Kiedy boleje nad swoim dzieckiem, kiedy nie ma już innych argumentów, kiedy jest bezsilna… Co zatem pozostaje dziecku? Jeśli kocha swoją matkę, doskonale wie, co ma czynić.

Łzy Maryi wylane na ukraińskiej ziemi wielu ludzi odczytuje jako przestrogę przed tym, co obecnie się dzieje na naszych oczach. Czy, Pani zdaniem, mają oni rację?

Nie wiem... Przytoczę jednak w tym miejscu wpis z Zeszytu świadectw, zamieszczony pod datą 7 listopada 2005 r. Ksiądz Edward Loranc napisał: „Po otrzymaniu telefonicznej wiadomości od Wołodii Moroza, że pojawiły się łzy, pojechałem do Niżankowic ok. godz. 19. Łzy spływały po twarzy, na lewym policzku trzy, w tym jedna płynęła ze źrenicy, na prawym cztery, w tym jedna ze źrenicy. Pod brodą zgromadziły się dwie wielkie łzy, spływały dalej na ręce, z rąk na prawą połę płaszcza (jedna łza – kropla). Po lewej stronie na niebieskiej wstędze trzy małe krople. Krople z płaszcza i wstęgi oraz spod brody otarłem watą i zabrałem do znajomych z Polski, którzy o nie prosili, ponieważ wierzą w ich nadprzyrodzoną siłę. Zastanawiałem się tylko, dlaczego dziś, 7 listopada 2005 r. płynęły łzy i zapytałem pani Ludy [Ludmiła Bażanowa, opiekunka kościoła – przyp. red.]: «Czy to nie dzisiaj jest rocznica rewolucji październikowej – oktriabskoj rewolucji?». «A prawda, dziś» – odpowiedziała pani Luda. Czy następstwem rewolucji nie były bezbożne rządy, które niszczyły Kościół, prześladowały tutejszych chrześcijan, profanowały kościoły, zamieniały świątynie w magazyny i składy? Czyim więc dziełem była rewolucja? W czyim ręku była narzędziem niszczenia Kościoła? Razem z Maryją poprzez Różaniec depczmy głowę węża”.