Wezwani do przemiany siebie

Życie jest wielkim darem,
ale też wielkim zadaniem.
Aby tego daru nie zmarnować,
potrzebny jest wysiłek
przemiany siebie.
Lepszy człowiek
czyni życie lepszym.
Lepsze życie
to szczęśliwe życie.

To, co najważniejsze,
dzieje się w nocy.
W nocy Bóg się rodzi.
W nocy Bóg zmartwychwstaje.
W nocy Jezus rozmawiał z Ojcem.
W nocy Nikodem pytał Jezusa
o to, jak żyć.
W nocy Judasz zdradził
swojego Pana.
Noc, cisza i ciemność.
Czas, w którym działa Bóg,
a także czas, który chce nam
ukraść zły.
Cisza nocy pełna dźwięków,
pełna szeptów -
to sam Bóg mówi.
Ciemność nocy pełna tajemniczego
blasku -
to sam Bóg świeci.
Noc - to też obraz ludzkiej samotności. Samotność boli, niepokoi. W samotności człowiek czuje się niepewnie jak dziecko w ciemnym pokoju. Od upiorów samotności chce się uciec. Takiej nocy nikt nie pragnie, a Bóg jak dobry Ojciec do małego syna, który boi się ciemności, mówi: „Chodźmy razem. Nie bój się. Tę noc przejdę z tobą”.
Jakbyśmy od niej nie uciekali - samotność jest towarzyszką naszego życia. Dopada młodych, którzy z bólem odkrywają, że nikt ich nie rozumie i nikomu na nich nie zależy. Muszą się z nią zżyć także starsi, którym los zabiera po kolei tych, których kochali.
Noc samotności. Noc przeklęta i błogosławiona.
Jak wygrać taką noc? Jak samotność uczynić przyjaciółką?
Popatrzmy na Jezusa. Jego noc samotności, niezrozumienia, największa noc opuszczenia na krzyżu. Samotny w świecie, ale zawsze w bliskości z Ojcem, ze swoim Abba - tatusiem.
Receptą na udaną samotność jest intymna bliskość z Niewidzialnym. Miłość, której nie widać, nie zasłania sobą. Taka miłość otwiera serce, rozświetla oczy, wyostrza słuch.
Chociaż w naszym życiu jest wiele samotności, to tak mało jest świętej samotności. Tak łatwo przespać noc - noc osamotnienia, noc Ogrójca. Tak łatwo przegapić nadchodzącego Boga.
Nad całym Betlejem była noc, ale tak niewielu zauważyło światło. Tak ważne rzeczy działy się nocą w Ogrodzie Oliwnym, a tak niewielu czuwało. Tak niezwykła była Noc Zmartwychwstania, a przegapili ją nawet strażnicy grobu. Trzeba wysiłku, żeby noc uczynić świętą.
Nie bójmy się nocy.
Nie bójmy się milczenia.
Nie bójmy się pustki.
Nie bójmy się ciszy, która ujawnia to, co w nas jest. „Dorobkiem największym w życiu jest wygrać swoją samotność” - pisze Anna Iwaszkiewicz.
Nawet w najboleśniejszym osamotnieniu kryje się dla nas szansa. Samotność może być jak samotny port, do którego zawsze można zawinąć, by nabrać wewnętrznych sił.
„Umiem obfitować,
umiem i cierpieć biedę”
(por. Flp 4, 12) - pisał św. Paweł.
A więc cieszę się z ludzi,
których mam wokół siebie.
Cieszę się i wtedy,
kiedy zostaję sam.
Sam na sam ze sobą.
Cieszę się,
bo dokopałem się w sobie
najgłębszego pokładu
szczęścia -
intymnej bliskości z Bogiem.