Osady zwane redukcjami wyrażają ideę zmniejszenia, zredukowania ucisku feudalnego przez łączenie Indian w społeczność chrześcijańską. Osady te były nie tylko w Paragwaju, gdzie powstały najpierw, lecz rozprzestrzeniły się na obszarach Boliwii, Urugwaju i północnej Argentyny, które były koloniami hiszpańskimi, a także w portugalskiej Brazylii.
Obecnie przez trzy lata obchodzony jest przez Jezuitów paragwajskich jubileusz 400-lecia istnienia Prowincji Paragwajskiej Towarzystwa Jezusowego, powstałej w 1607 r. Ponadto w ubiegłym roku Jezuici obchodzili 80. rocznicę powrotu do Paragwaju (1927). Jan Paweł II był w Paragwaju w 1987 r. i kanonizował trzech jezuitów paragwajskich, w tym Roque Gonzáleza, pierwszego Paragwajczyka, syna Indianki z plemienia Guarani i Hiszpana.
W 2009 r. odbędzie się uroczystość 400-lecia fundacji pierwszej „redukcji” jezuickiej San Ignacio Guasú (1609), inaugurującej liczne późniejsze fundacje „redukcji” indiańskich, które były jednocześnie osadami misyjnymi.
„Redukcje” paragwajskie stanowiły niezależne państewka, w których władzę świecką i duchowną sprawowali zakonnicy. Oprócz działalności chrystianizacyjnej prowadzili oni niezwykle ważną działalność cywilizacyjną - uczyli posługiwania się narzędziami żelaznymi, takimi jak: siekiera, lemiesz, harpuny i haczyki do połowu ryb. Z czasem nauczyli budowy domów i wytwarzania różnych sprzętów, jak np. meble czy wielkie łodzie. Prowadzili działalność oświatową, zakładali szkoły; nauczyli druku i wydawali np. Biblię w języku indiańskim.
Jezuici starali się zachować zwyczaje indiańskie, o ile nie kolidowały one z chrześcijaństwem. Działalność kulturotwórcza Jezuitów obejmowała również takie dziedziny, jak muzyka, śpiew, taniec. Prymitywne osady złożone z szałasów przekształciły się z czasem w miasta budowane z kamienia, gdzie w centrum był kościół i rynek.
„Redukcje” stały się państwami w państwie, co prowokowało intrygi polityczne ze strony władz świeckich. W 1767 r. Jezuici zostali usunięci z Paragwaju, a w drugiej połowie XVIII wieku również z innych terenów. W 1773 r. zakon został zniesiony (a odnowiony w 1814 r.).
Niestety „redukcje” trwale zaprzestały działalności. Osady zostały porzucone przez Indian, popadły w ruinę i porosły dżunglą. Stały się ciekawostką turystyczną jako „umarłe miasta”.
Pytanie czytelnika:
Zastanawiam się, dlaczego w polskich kościołach śpiewa się kolędy do początku lutego, skoro liturgicznie okres Bożego Narodzenia już się zakończył. Z góry dziękuję za odpowiedź.
St. Thomas Aquinas (Reproduction), Sandro Botticelli (1444 – 1510)
Św. Tomasza z Akwinu najczęściej kojarzymy z Sumą teologii – dziełem napisanym w formie odważnych pytań, uporządkowanym według kwestii i artykułów wyjaśniających argumenty wysuwane przeciw chrześcijańskiej wierze.
Uchodził za człowieka nie koncentrującego się na sobie, ale kierującego słuchaczy w stronę argumentów, które przytaczał, bez emocjonalnego nacisku na inaczej myślących. W ciągu swego niemal 50-letniego życia św. Tomasz z Akwinu (1225-74) napisał wiele dzieł. Oprócz kazań komentował Pismo Święte, choć te aspekty jego aktywności – najczęściej z racji słabego dostępu do tekstów – pozostają nieznane. Przywrócenie ich do intelektualnego i duchowego obiegu przez przygotowanie tłumaczeń, dotarcie do oryginalnych tekstów (przez tzw. wydanie krytyczne), opatrzenie komentarzami – nie będzie jedynie prostym przywróceniem pamięci o tej wybitnej postaci z przeszłości. To szansa na wsłuchanie się w słowa mistrza sztuki myślenia, zaskakującego nieprzemijającą nowością, jak pisał o nim św. Jan Paweł II w encyklice Fides et ratio.
Papież Franciszek przyjął na prywatnej audiencji kard. Marcello Semeraro, prefekta Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych i zezwolił na promulgację dekretów uznających cud za wstawiennictwem bł. Vincenzy Marii Poloni, założycielki Instytutu Sióstr Miłosierdzia, oraz męczeństwo pięciu Braci Mniejszych, zamordowanych w 1597 r. w USA, i marysty Lycarione Maya, zamordowanego w 1909 r. w Barcelonie.
Dekret dotyczący cudu otwiera drogę do kanonizacji bł. Vincenzy Marii Poloni. Przyszła święta urodziła się w 1802 r. w Weronie, gdzie dorastała w rodzinie, w której żywa była wiara chrześcijańska i silne zaangażowanie w dzieła miłosierdzia, w których przodował jej ojciec. Od najmłodszych lat pomagała mu w jego działalności charytatywnej i dzięki temu spotkała bł. ks. Johannesa Heinricha Karla Steeba, którego osobowość i czyny wywarły na nią wielki wpływ. Pochodził on z niemieckiej rodziny luterańskiej, a po nawróceniu się na katolicyzm przyjął święcenia i gorliwie służył ludziom zwłaszcza w dziedzinie charytatywnej. I to właśnie ks. Steeb, widząc przez lata wielką gorliwość dziewczyny w posługiwaniu osobom chorym i w podeszłym wieku, doradził jej założenie zgromadzenia zakonnego, które zajmowałoby się opieką nad ubogimi i potrzebującymi. Tak powstał Instytut Sióstr Miłosierdzia. Siostra Vincenza zmarła w swym rodzinnym mieście w 1855 r. Tam też w 2008 roku miała miejsce jej beatyfikacja.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
