Krzysztof Tomasik: Kim jest ks. Andrij Bodnaruk?

Ks. Andrij Bodnaruk: Jestem rzecznikiem archidiecezji kijowsko-halickiej oraz proboszczem parafii świętych Borysa i Gleba męczenników ukraińskich. Od sześciu lat jestem księdzem. Studiowałem we Wrocławiu. Po ukończeniu studiów powróciłem na Ukrainę. Nie wiedziałem, gdzie będę posługiwał. Pan Bóg skierował mnie do archidiecezji kijowskiej. Przypomnijmy, że przez dziesiątki lat władze komunistyczne niszczyły wiarę i nasz Kościół i teraz tę wiarę wraz z innymi księżmi przywracamy ludziom. Oni nie znają Boga, ale mają chęć Go poznać. Mam żonę i dwójkę dzieci. Lubomyr ma pięć lat, a młodsza córka trzy lata. Długo myśleliśmy, jakie imię dać chłopcu, ale gdy przed jego narodzeniem do wieczności odszedł nasz patriarcha kard. Lubomyr Huzar, już nie mieliśmy wątpliwości. Z córką było podobnie. W naszym Kościele ogłoszono wtedy rok mądrości Bożej – Sofii i takie imię otrzymała nasza córka.

KAI: 24 lutego wybucha wojna. Jak ją przeżywacie?

- Jak zaczęła się wojna 24 lutego to trzeba było z jednej strony zadbać o bezpieczeństwo rodziny, ale też nie można było zostawić parafii. Wywiozłem rodzinę do Lwowa i jak najszybciej wróciłem do moich parafian w Kijowie, aby być razem w tych dramatycznych okolicznościach naszej Ojczyzny. Jako Kościół robiliśmy i robimy wszystko, co możemy dla Ukrainy i cierpiących ludzi. Oczywiście szukamy wsparcia za granicą. Idziemy z pomocą do ludzi, którzy musieli pozostać w domach. Nasza wiara dzisiaj to nie tylko czcze gadanie, ale jest przede wszystkim czynem. Wojna pokazuje też prawdziwą twarz Kościoła. Wiara to nie tylko przyjście do kościoła i zapalenie świeczuszki. Nasza modlitwa jest poparta czynem, konkretną pomocą, kiedy prawdziwie wierzymy w Pana Boga i widzimy Go w innych osobach. Wtedy też ludzie przychodzą do kościoła, poznają Boga, a także innych ludzi, którzy w Niego wierzą. Należy nie zatrzymywać wiary w sobie, ale się nią dzielić.

KAI: A jak wierzą dziś młodzi Ukraińcy?

- Z młodzieżą różnie bywa. Na przykład duża część młodzieży w Ukrainie nie wyrosła w atmosferze wiary, nie wyniosła jej z rodziny. Może w Boga wierzą, ale nie chodzą do kościoła i nie starają się głębiej Go poznać. Są oni wielkim wyzwaniem dla nas duchownych. Trzeba do nich wychodzić. Teraz młodzież to trzon wolontariatu. Pomagając innym, robiąc coś dla Ukrainy, mają okazję poznać nasz Kościół. Poznają też rówieśników, którzy są wierzący i między nimi toczą się rozmowy o kościele i Bogu. Dzięki wierzącym młodym ludziom ich rówieśnicy poznają Boga, poznają Go przez wiarę drugiego człowieka. Wielu z nich później wiąże się z Kościołem i staje się praktykującymi chrześcijanami.

KAI: Ale po latach panowania komunizmu wśród dorosłych też jest nadal wielu dalekich od Boga i Kościoła…

- W zeszłym roku miałem ciekawy chrzest. Mam 82-letniego znajomego, który nie był ochrzczony. Nigdy nie próbowałem go nawracać ani zbyt dużo rozmawiać z nim o Kościele. W zeszłym roku przychodzi do mnie i mówi, że chce przyjąć chrzest św. Byłem zupełnie zaskoczony. Przyjął sakramenty i się nawrócił. Co ciekawe, on gdzieś wierzył w Boga, tylko nie był związany z żadnym Kościołem. Teraz w czasie wojny mamy często chrzty osób starszych i dzieci. Niestety dziedzictwo komunizmu trwa i musimy się go stale pozbywać.

KAI: Jest Ksiądz rzecznikiem archidiecezji, czyli ma stale do czynienia z mediami i wie jak ważna jest obecnie ewangelizacja przez media społecznościowe, szczególnie młodych ludzi…

- Jestem wykładowcą w naszym seminarium duchownym w Kniażyczach. Wykładam prawo kanoniczne oraz przedmiot: „Kościół a masmedia”. Podstawowy temat moich wykładów, to jak młodemu pokoleniu opowiadać o Bogu w mediach. Rok temu założyłem sobie konto na tiktoku i na nim m. in. dzielę się swoją wiarą. Dużo młodych ludzi pyta o Boga i Kościół. Przez kontakty w tiktoku młodzież przychodzi do kościoła i odkrywa wiarę. Ważne jest, by być obecnym w sieciach społecznościowych. W seminarium uczymy tego.

KAI: Zajmujecie się opieką nad rodzinami osób poległych. O tym się mało mówi.

- Ci co stracili ojców, synów, braci, mężów z Kijowszczyzny to w większości osoby prawosławne, rzadko chodzące do cerkwi. Odwiedzają ją raz w roku na Wielkanoc i nie zawsze na Boże Narodzenie. Teraz nas proszą o modlitwę i pytają o życie wieczne. Modlą się za swoich bliskich, którzy stracili życie. W Kijowie i całym naszym regionie od wybuchu wojny dynamicznie rozwijają się przy parafiach przede wszystkim wspólnoty kobiet modlące się za poległych. Żony, matki, siostry spotykają się w kościołach i modlimy się razem z nimi. Odmawiamy panichidę za zmarłych. Przy okazji mówimy o wierze, Bogu i jak jest to możliwe udzielamy sakramentów. Jest to dobra okazja, aby ludzie usłyszeli Dobrą Nowinę. Są to głównie kobiety, które przeżywają ogromny ból po stracie najbliższych. Dlatego bardzo ciężko do nich się zwracać. Słuchają i przyjmują słowa pocieszenia, ale też doświadczają głosu Kościoła. Bardzo często pytają, gdzie ich mąż, syn, ojciec znajdują się po śmierci. Dzięki tym rozmowom zbliżają się do Boga. Przez narodzenie bohaterów do wieczności mają one tu na ziemi okazję poznać Boga.

KAI: Jakie są nadzieje, że wojna się jak najszybciej skończy?

- Już się kończy. Chciałoby się powiedzieć, że już się skończyła, gdyż Rosja nie przegrała jeszcze militarnie, ale moralnie i w wielu innych aspektach tak. Od strony militarnej wygramy wojnę tak szybko, jak szybko dostaniemy wystarczającą ilość broni. W naszej broniącej Ojczyzny armii panuje mocny duch i to też bardzo pomaga. Mocno wierzymy, że odzyskamy okupowane czasowo nasze ziemie. Kiedy widzimy, jak nasze wojsko stale odzyskuje okupowane tereny, to dodaje nam duchowej siły.

Rozmawiał Krzysztof Tomasik