Droga neokatechumenalna

Droga Neokatechumenalna nie jest ruchem czy stowarzyszeniem, lecz narzędziem w łonie parafii, by na nowo przywieść do wiary ludzi, którzy ją porzucili. Wspólnoty neokatechumenalne są częścią parafii, a nie jakiegoś oddzielnego stowarzyszenia w Kościele. Katechiści, którzy prowadzą wspólnotę, czynią to jako posługę wobec parafii. Neokatechumenat realizowany jest w małych wspólnotach w oparciu o trzy filary: Słowo Boże, Liturgię i Wspólnotę.

Głos Kościoła

Reklama

Paweł VI podczas spotkania z Neokatechumenatem w 1974 r. powiedział: „Jakąż radość i jaką nadzieję daje nam wasza obecność i wasza działalność! Przeżywanie i rozwijanie tego przebudzenia jest tym, co nazywacie formą katechumenatu pochrzcielnego, który będzie mógł odnowić w dzisiejszych wspólnotach chrześcijańskich te oznaki dojrzałości i pogłębienia, które w Kościele pierwotnym osiągano w okresie przygotowania do chrztu”.
Jan Paweł II pisał: „Uznaję Drogę Neokatechumenalną jako itinerarium formacji katolickiej ważnej dla społeczeństwa i czasów dzisiejszych”.
Natomiast Benedykt XVI w 2006 r. mówił: „Wasze działanie apostolskie dąży do umiejscowienia się w sercu Kościoła, w całkowitej zgodności z jego dyrektywami i w jedności z Kościołami partykularnymi, w których będziecie działać, doceniając w pełni bogactwo charyzmatów, jakie Bóg wzbudził przez inicjatorów Drogi”. W 2011 r. dodawał: „Od ponad 40 lat Droga Neokatechumenalna pomaga ożywić i umocnić wtajemniczenie chrześcijańskie w diecezjach i parafiach, promując stopniowe i radykalne odkrycie bogactwa chrztu, pomagając zakosztować życie Boże, które Pan zapoczątkował poprzez swoje Wcielenie, poprzez przyjście między nas, poprzez narodzenie się jako jeden z nas”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Powstanie i rozwój

Droga Neokatechumenalna zapoczątkowana została w latach 60. XX wieku na ubogich przedmieściach Madrytu przez Kiko Argüello i Carmen Hernández. Papieska Rada do Spraw Świeckich 11 maja 2008, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, definitywnie zatwierdziła statuty Wspólnoty. Wzorem wspólnoty neokatechumenalnej jest święta Rodzina z Nazaretu.

Tworzenie wspólnoty

Proces tworzenia nowej wspólnoty zostaje zapoczątkowany poprzez uczestnictwo jej przyszłych członków w katechezach początkowych. Członkowie wspólnot spotykają się raz w tygodniu na Liturgii Słowa, na niedzielnej Eucharystii (przeważnie w sobotni wieczór) oraz co 4-6 tygodnie na Liturgii Pokutnej i konwiwencji. Uczestnikom Drogi chodzi o rzeczywiste odkrycie Słowa Bożego i praktyczną realizację odnowy liturgicznej, wprowadzanej przez Sobór Watykański II. Chodzi o drogę nawrócenia, poprzez którą odkryć można bogactwo chrztu. Będący na Drodze zanim spotkają się na niej wspólnie, wcześniej przeżywają spotkania modlitewne w gronie rodzinnym. Dlatego liturgia, w której uczestniczymy jest żywa. Wszyscy uczestnicy są zaangażowani, autentycznie przeżywając Słowo Boże, które słyszą oraz starają się wprowadzić ducha wiary w swoje środowiska - mówi ks. Augustyn Łyko, posługujący we wspólnocie sandomierskiej.

W diecezji sandomierskiej

Do Polski Droga dotarła dzięki o. Alfredowi Cholewińskiemu jezuicie, który w 1975 r. w Lublinie zainicjował pierwszą wspólnotę.
W diecezji sandomierskiej Drogę tworzy 21 wspólnot istniejących w 11 parafiach. Troskę nad poszczególnymi wspólnotami roztaczają duszpasterze diecezjalni i zakonni; prezbiterzy, który wspomagają w formacji i są kierownikami duchowymi danej wspólnoty. Stałym delegatem Biskupa Sandomierskiego do spraw Neokatechumenatu dla naszej diecezji jest ks. Marian Wiącek.
Wspólnoty działają: w Ostrowcu Świętokrzyskim w parafiach Miłosierdzia Bożego (3 wspólnoty), Matki Bożej Saletyńskiej (3 wspólnoty), św. Stanisława Biskupa u Ojców Sercanów; św. Józefa w Sandomierzu; w Stalowej Woli w parafiach Matki Bożej Królowej Polski oraz Zwiastowania Pańskiego u Ojców Kapucynów (4 wspólnoty); w Tarnobrzegu w parafiach: Matki Bożej Nieustającej Pomocy (4 wspólnoty), Chrystusa Króla oraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny u Ojców Dominikanów; w Nowej Dębie u Matki Bożej Królowej Polski oraz w Koprzywnicy w parafii św. Floriana.
Wspólnota widoczna jest podczas dorocznego spotkania ruchów i stowarzyszeń katolickich organizowanego w Sandomierzu. Członkowie Drogi niosą ze sobą ogromny transparent z napisem „Neokatechumenat diecezja sandomierska” wokół którego się gromadzą.
Wśród owoców Drogi z terenu naszej diecezji wzbudził Bóg powołania. Dla Kościoła pracuje już 2 księży i jedna siostra zakonna a do kapłaństwa przygotowuje się 4 seminarzystów w seminariach Redemptoris Mater.

Słowo Pasterza

W początkach września z uczestnikami Drogi Neokatechumenalnej z terenu naszej diecezji spotkał się w tarnobrzeskiej hali MOSiR-u bp Krzysztof Nitkiewicz. Spotkanie wypełnione było modlitwą i śpiewem, ale przede wszystkim świadectwami osób znajdujących się na Drodze. Budujące były świadectwa małżeństw i rodzin o wzajemnej miłości. Mówiący z wielkim zaangażowaniem podkreślali obecność i działanie Boga w ich życiu. Podczas nabożeństwa Słowa Bożego odczytano fragment Ewangelii, po której Ksiądz Biskup mówił do przybyłych: - Słuchając dzisiejszych świadectw cieszyłem się waszym entuzjazmem i żywą wiarą. One budują Kościół i pozwalają z optymizmem patrzeć w przyszłość. Jestem za to wdzięczny Siostrom i Braciom z Drogi Neokatechumenalnej. Trzeba jednak uważać, żeby nie przypisywać sobie żadnych zasług, żeby nie ufać bezgranicznie własnym siłom. To, co dokonało się w waszych sercach, dokonało się mocą Chrystusa i cała nasza przyszłość zależy do tego, czy złożymy w Nim naszą nadzieję.
- Takie spotkanie i słowo Pasterza umacnia i mobilizuje, a jednocześnie utwierdza nas w tym, że idziemy po właściwej Drodze - mówiła Katarzyna, jedna z uczestniczek spotkania. Po wspólnej modlitwie, śpiewie uwielbienia i błogosławieństwie Księdza Biskupa, spotkanie zakończyła agapa.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan