Co będzie z Grecją i czy Europa się rozpadnie? To najczęściej zadawane pytania nie tylko w instytucjach Unii Europejskiej. Czy miliardowe kłopoty finansowe jednego z członków Eurolandu zburzą ideologiczne unijne puzzle? Ucho najlepiej przyłożyć tam, gdzie bije tętno decyzyjne. Z formalnego punktu widzenia jest nim Bruksela, ale praktycznie to Berlin i Paryż. Po greckim referendum kreślone są przeróżne scenariusze. W Niemczech opinię publiczną straszy się wybuchem wojny. Większość medialnych komentarzy w tym kraju sprowadza się do prostego przekazu: greckie bankructwo przyczynia się do demontażu całej strefy euro, a jeśli upadnie waluta euro, która jest symbolem europejskiej jedności, rozpadnie się i Unia Europejska. W rezultacie niemal automatycznie zagrożony będzie pokój, którego podtrzymywanie Unia sobie przypisuje. Spięcie pomiędzy Atenami a Berlinem – największym wierzycielem Grecji – częstokroć dominuje nad ogólnoeuropejską wizją.
Grecja de facto już zbankrutowała, nie spłacając kolejnej raty kredytu Międzynarodowemu Funduszowi Walutowemu. Mimo tego szef Komisji Europejskiej Jean-Claude Juncker nadal chce z władzami Grecji rozmawiać. Ogłosił to w Parlamencie Europejskim w Strasburgu, gdzie wypowiadał się także premier Grecji Aleksis Cipras. Ożywiona wymiana zdań niewiele wniosła, a szef Rady Europejskiej Donald Tusk postawił Grekom czterodniowe ultimatum. Termin upłynie już po oddaniu tego tekstu do druku. Grecy nie chcą ani płacić, ani wychodzić ze strefy euro. Liczą na umorzenie przynajmniej części długu, podobnie jak anulowano dług Niemcom po II wojnie światowej. Wszystko to irytuje niemiecką opinię publiczną, która w większości opowiada się za wyrzuceniem Grecji z Eurolandu.
W przypadku opuszczenia strefy euro Grecja automatycznie wypadnie za burtę Unii Europejskiej. W akcie rozpaczy domaga się obecnie od Niemiec odszkodowań za straty związane z II wojną światową, które według niej są równe niemal całemu obecnemu zadłużeniu tego kraju wobec Trojki. Jak dowiadujemy się z podsłuchów europejskich polityków, ci dawno pogodzili się z wyjściem Grecji ze strefy euro. Następstwem Grexitu byłby powrót tego kraju do własnej waluty – drachmy i, co przewidują niektórzy ekonomiści, odbicie się od dna. Po zrzuceniu unijnych balastów, grecka gospodarka w perspektywie kilku lat może zacząć prosperować i dać przykład innym krajom UE, jak samodzielnie wychodzić z kryzysu. I to byłoby dla Unii największą katastrofą.
Żaden polski rząd w ciągu 10 lat obecności Polski w Unii Europejskiej nie odważył się dotąd przedstawić realnego bilansu zysków i strat. Mechaniczne zestawienia liczb, składki członkowskiej i rzekomo otrzymanych unijnych subwencji są przysłowiowym wierzchołkiem góry lodowej na oceanie półprawd i kłamstw. W jego odmętach giną ogromne kwoty, bezszelestnie drenujące nasz budżet, jak chociażby sześć i pół miliarda euro zdeklarowane przez premiera Donalda Tuska na ratowanie Grecji i innych unijnych bankrutów, a także trzysta milionów euro wpłaconych ekstra do unijnego budżetu przez Polskę w grudniu ubiegłego roku, aby ratować niedopinający się unijny budżet. Skoro tylko w 2012 r. z tytułu tzw. rabatu brytyjskiego, czyli za Wielką Brytanię, wpłaciliśmy ponad dwieście milionów euro, to robiąc bilans, powinniśmy tę kwotę pomnożyć przez dziesięć. Mało kto liczy straty z tytułu opłat celnych, które dawniej wpływały do polskiego budżetu, a teraz 75 proc. tej kwoty przekazujemy Unii. Przyjęcie limitów połowowych, mlecznych, cukrowych i innych zniszczyło naszą konkurencyjność i doprowadziło do likwidacji wielu miejsc pracy. Wliczone do bilansu zysków pięć miliardów euro unijnych dotacji na modernizację polskiej kolei w większości przepadnie. Fakt ten sprytnie się przemilcza. Ogromne bezrobocie utrzymujące się na poziomie kilkunastu procent, przy bezprecedensowej fali niespotykanej dotychczas emigracji, skłania do pytania: skoro oficjalnie jest tak dobrze, to dlaczego realnie jest tak źle? Sztandarową laurką unijnej propagandy sukcesu są odcinki budowanych dróg, mosty, czyli infrastruktura. Jak jednak podkreślają ekonomiści, z każdego euro przeznaczonego na polskie drogi trzy czwarte wraca do krajów starej Unii poprzez zagraniczne firmy realizujące u nas lukratywne kontrakty. Nie słychać, aby ktoś interesował się losem wielu polskich firm podwykonawczych, które zbankrutowały. Napływające unijne środki to tak naprawdę nasza składka członkowska przełożona z polskiej kieszeni do unijnej, a stamtąd przesłana z powrotem do Polski. Koronnym argumentem euroentuzjastów jest twierdzenie, że obserwowane zmiany w Polsce „robią wrażenie”. Nic dziwnego, gdyż przy każdej unijnej inwestycji widnieją symbole Unii Europejskiej i informacja, skąd pieniądze na jej realizację napłynęły. Jednakże w miejscach zamkniętych kopalń, stoczni, zburzonych cukrowni nie widać szyldu z informacją: „tu istniał zakład, który zlikwidowano na żądanie UE”. Upamiętnienie tych faktów za pomocą widocznej informacji i symbolu Unii byłoby pierwszym krokiem do wyrównania unijnego bilansu, przynajmniej w sferze emocji i wrażeń.
Tragiczne wieści spadły na wiernych parafii w Pisarzowej (woj. małopolskie). W czwartek rano ks. Andrzej Bąk nie pojawił się na porannej Mszy św. w kościele co wywołało zdziwienie wiernych, którzy wezwali strażaków, by sprawdzić czy coś się stało. Na plebanii znaleziono ciało proboszcza. Ksiądz proboszcz miał 63 lata - informuje TV Republika.
W dniu 26 grudnia 2024 roku zmarł śp. Ks. Andrzej Bąk – proboszcz parafii Pisarzowa. Wprowadzenie ciała śp. Księdza Andrzeja do kościoła parafialnego w Pisarzowej w niedzielę (29 grudnia) o godz. 15.00. Msza święta pogrzebowa w kościele parafialnym w Pisarzowej w poniedziałek (30 grudnia) o godz. 11.00, a następnie ciało śp. Księdza Andrzeja zostanie złożone na cmentarzu parafialnym w Przybysławicach.
Na Łacinie finansami zajmują się świeccy, a nie proboszcz. "Ksiądz jest od odprawiania Mszy św., spowiadania i ewangelizacji, a nie od zbierania pieniędzy. W naszej parafii działa rada ekonomiczna, mamy księgową – to ich zadanie" – wyjaśnił ks. Radek Rakowski, proboszcz parafii Imienia Jezus w Poznaniu.
Jedną z parafii, której proboszcz postanowił całkowicie zrezygnować z tradycyjnego zbierania pieniędzy na tacę, jest parafia Imienia Jezus w Poznaniu, popularnie zwana Łaciną. Zdaniem proboszcza ks. Radka Rakowskiego dzięki zastąpieniu składania ofiar na tacę formami bardziej przystającymi do współczesności finanse parafii są bardziej transparentne.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.