AGNIESZKA BUGAŁA: – Pierwsza biografia autora modlitwy „Jezu, Ty się tym zajmij!” jest już bestsellerem, ale całkiem niedawno nikt w Polsce nie słyszał o ks. Dolindo. Jak go znalazłaś?

JOANNA BĄTKIEWICZ-BROŻEK: – W 2014 r. przekładałam książkę Antonia Socciego „Caterina. List do córki” i tam znalazłam fragment aktu zawierzenia „Jezu, Ty się tym zajmij!”. Przeczytałam tę modlitwę i kilkakrotnie wstawałam od biurka. Świadomość, że to są słowa podyktowane przez Jezusa... Jednak w książce była podana tylko lakoniczna informacja, że słowa te spisał o. Dolindo Ruotolo, mistyk z Neapolu – i nic więcej.
Kiedy znalazłam informację, że to kapłan, do którego odsyłał Ojciec Pio, od razu się zapaliłam: ależ to musiał być gigant!

– Znalazłaś więcej informacji?

– Od razu nie, ale upłynęło mniej więcej półtora miesiąca, gdy w drodze na kolegium redakcyjne intensywnie myślałam o tym, jaki materiał mogę zaproponować. Miałam dziurę w głowie, żadnych pomysłów, ale modlitwa, a właściwie ten jej skrawek, mocno już we mnie pracowała. I wtedy, po raz pierwszy świadomie, postanowiłam sprawdzić, kto to był i napisać o nim artykuł. Sięgnęłam po włoski tekst autobiografii ks. Dolindo i czytałam całą noc. Łzy mi się lały, to było przeżycie intensywne, głębokie. Przygotowując artykuł do „Gościa Niedzielnego”, jednego byłam pewna: Chcę Czytelnikom pokazać tę modlitwę, dlatego nadałam tytuł: „Jezu, Ty się tym zajmij”. Potem się okazało, że artykuł ukazał się w rocznicę śmierci ks. Dolindo, a więc 19 listopada.

– Pierwszy prezent ks. Dolindo?

– Nie było tak łatwo. W redakcji czekała na mnie „niespodzianka”. Zobaczyłam na ścianie wydruki stron bieżącego numeru i okazało się, że modlitwa zawierzenia zniknęła, a w jej miejscu pojawiła się reklama. Niestety, tak się dzieje wszędzie.
Modlitwę dodaliśmy później w wersji internetowej, ale w wydaniu papierowym tytuł nie miał już za bardzo sensu. Wtedy uderzyłam się mocno w serce i mówię: „Jezu, Ty się tym zajmij teraz”. Miałam tak ogromne pragnienie, aby ta modlitwa dotarła do ludzi...
I On się zajął – dwa dni później, po ukazaniu się numeru, rozdzwonił się telefon. Dzwonił codziennie przez prawie trzy miesiące. Kolejni czytelnicy pytali o ks. Dolindo – byli dosłownie spragnieni jego życia, pytali też o książki. Zainteresowanie było tak duże, że musiałam poprosić panią sekretarkę, aby nie łączyła kolejnych rozmów, bo nie byłam w stanie pracować. I tego samego dnia był jeszcze jeden telefon – z wydawnictwa Esprit, z pytaniem: „Czy napisze pani książkę o ks. Dolindo?”.

– Czyli „zajął się” z rozmachem?

– O, tak. Ale nie zgodziłam się od razu. Wiedziałam, że czeka mnie mnóstwo pracy, a miałam inne zobowiązania. Wreszcie sprawy tak się ułożyły, że poczułam: tak, to jest ten moment.
Najpierw napisałam do Sióstr Franciszkanek Niepokalanej w Neapolu – były zdziwione, że szukam kontaktu i jestem zainteresowana osobą księdza. Szybko okazało się, że żyje bratanica ks. Dolindo – pani Grazia Ruotolo. Dostałam numer telefonu...

– I...?

– ...i nie zadzwoniłam od razu. Z różnych powodów odkładałam i rozmowę, i wyjazd. Ciągle coś stało na przeszkodzie. Wreszcie zadzwoniłam i w słuchawce usłyszałam reakcję, której nikt, absolutnie nikt nie mógłby się spodziewać. Pani Grazia powiedziała: „Nareszcie! Chyba na ciebie czekam!”.

– Umówiłyście się na spotkanie przy grobie ks. Dolindo?

– Tak, jak to powiedziała pani Grazia – „da padre Dolindo”, czyli u o. Dolindo. Spotkałyśmy się przy grobie jej wuja w kościele pw. Matki Bożej z Lourdes i św. Józefa w Neapolu.

– Trudno tam trafić...

– Tak, opowiedziałam w książce o tej dzielnicy pełnej schodów i wąskich uliczek. Pamiętam do dziś ten kadr: kiedy weszłam, pani Grazia siedziała na krześle z różańcem w ręku, niemal przytulona do płyty nagrobnej wuja. Czekała na mnie elegancka, pięknie umalowana, wyperfumowana, z torebką dopasowaną do koloru butów – urzekająca. I przywitała mnie z taką serdecznością, jak się wita kogoś bardzo bliskiego. Usiadłam obok niej i przez sześć godzin słuchałam o jej wujku.
To było niesamowite! Brakło mi miejsca w dyktafonie, ale to nie miało znaczenia, bo opowieść była niewiarygodna. Już wtedy przepadłam na dobre. Oczywiście, co rusz ktoś podchodził do grobu, przyklękał i pukał głośno w płytę.

– Nie dziwiłaś się?

– Bardzo! To wyglądało na szaleństwo, ale Grazia wyjaśniła, że nie ma w tym nic szalonego, że ludzie tak robią, by wypełnić zapis testamentu księdza: „Kiedy tu przyjdziesz, zapukaj, nawet zza grobu odpowiem: ufaj Bogu!”.
Grazia Ruotolo, ale potem także jedna z sióstr franciszkanek Niepokalanej powiedziały mi, że ks. Dolindo chce, bym go wyciągnęła na światło dzienne. „On cię wybrał” – usłyszałam. „Ależ marne narzędzie!” – pomyślałam, nie do końca rozumiejąc wtedy, o co chodzi. Zresztą, co ciekawe, dokładnie to samo usłyszał w tym czasie ks. Robert Skrzypczak, który bardzo mnie dziś wspiera; sam także kocha ks. Dolindo i propaguje jego kult. Dopiero kolejny z pobytów w Neapolu, gdy siostry nabrały do mnie zaufania, uświadomił mi, że nikt od 1970 r., a więc od śmierci ks. Dolindo, nie dotykał materiałów zgromadzonych w archiwach i pamiątek po nim. Istniała wtedy tylko cieniutka książeczka napisana przez postulatora procesu beatyfikacyjnego ks. Dolindo, a poza nią jedynie materiał źródłowy, pisma, autobiografia, która w sumie ma ponad 4 tys. stron, no i wciąż niespisane rękopisy ks. Dolindo. Nikt, nawet we Włoszech, nie napisał jeszcze książki o kapłanie, który zmarł w opinii świętości, do którego ciągnęły rzesze ludzi, a wielu z nich przysyłał do Neapolu sam Ojciec Pio. Zresztą sama wędrówka śladami księdza była niezwykła.

– Możesz uchylić rąbka tajemnicy?

– Drzwi w klasztorze Sióstr Franciszkanek Niepokalanej otworzyła mi zakonnica – anioł. Nie mogę podać jej imienia, bo o to prosiła, ale dziś widzę, że naprawdę postawili ją na mojej drodze Pan Bóg i ks. Dolindo. Bez niej nic by się nie udało. Ona była aniołem stróżem na etapie zbierania materiałów do książki. Pewnego dnia szłam z nią ulicą w Neapolu, a ona nagle się zatrzymała i powiedziała: „Pamiętaj, że będzie ci trudno, będzie ci bardzo trudno. Przyjdą chwile, gdy będziesz miała ochotę to wszystko rzucić – wtedy zamykaj oczy i mów: Jezu, Ty się tym zajmij. I idź dalej, ks. Dolindo cię poprowadzi”.

– Ks. Robert Skrzypczak opowiada o podobnym przesłaniu: „Kto zajmuje się ks. Dolindo, musi trochę pocierpieć”.

– Tak, bo „dolindo” w dialekcie neapolitańskim znaczy cierpienie. Ksiądz doktor pisze o tym we wstępie do mojej książki. I nie jest to na wyrost. Trudności, które towarzyszyły powstaniu tej publikacji – i te fizyczne, materialne, i te duchowe szczególnie, były ogromne. Nie mogłam usiąść do pracy. Wszystko jakby sprzymierzało się przeciwko mnie – w życiu domowym i zawodowym. Miałam wrażenie, że toczy się walka na pograniczu świata duchowego. Mój wydawca w czasie jednego z moich pobytów w Neapolu miał przez cały czas 40 stopni gorączki. Mogłaby powstać osobna książka o tym, co się działo przy powstawaniu biografii ks. Dolindo.
Modliło się za mnie wielu ludzi. Zamawialiśmy co rusz Msze św., dwa zgromadzenia zakonne modliły się non stop, gigantycznym wparciem było wydawnictwo – oni mnie omadlali codziennie! A ja codziennie rozmawiałam z ks. Dolindo: jeśli chcesz tej książki, pomóż, Ty pisz. I wtedy szło jak burza. Przyszedł też moment, kiedy chciałam to rzucić. I powtarzałam: „Jezu, Ty się tym zajmij!”. Byłam bardzo zmęczona, termin był przekroczony, a ja nie mogłam dokończyć pracy. Ale dziś, kiedy otrzymuję setki listów o cudach, które dzieją się w życiu czytelników tej książki, dziękuję Bogu za wylane łzy i trudności. Pan Bóg posłużył się mną jak narzędziem – i to jedyna moja rola w tym dziele. Było potrzebne pokazanie życia ks. Dolindo, wszystkich trudności, zwłaszcza w kapłaństwie, których doświadczył.

– Coraz częściej mówi się o kryzysie kapłaństwa, o braku wierności, który rodzi się z zanikającej świadomości tego, kim jest, w oczach Chrystusa, Jego kapłan. Gdy się przeczyta o tym, jak ks. Dolindo z pokorą walczył o swoje kapłaństwo, chce się wciskać tę książkę do rąk wszystkim znajomym księżom.

– Dzwonił do mnie duszpasterz akademicki z lat studenckich i powiedział: „Słuchaj, już piąty egzemplarz dostałem!”. Jest w Polsce ruch osób, które kupują tę książkę i podarowują ją kapłanom, a potem oni sobie nawzajem – bardzo mnie to cieszy. Ks. Dolindo mógłby być patronem kapłanów. Świadectwo jego życia wytrąca nam z rąk wszystkie argumenty. To szczególnie ważne, kiedy coraz częściej słychać o odejściach od kapłaństwa, o zniechęceniu... Ks. Dolindo pokazuje, że z Bogiem wszystko da się przetrzymać. Pokora heroiczna – on nawet przed wrogami klękał i to on ich prosił o wybaczenie – zwłaszcza wtedy, gdy na prawie 20 lat zawieszono go w czynnościach kapłańskich, a on chodził w sutannie, codziennie do Komunii św., za ludźmi... nie wygłaszał manifestów, milczał. Mówił, że „Kościół to Jezus” – kochał go bezgranicznie i nigdy nie pozwolił powiedzieć o Kościele złego słowa, krytykować. Kto by to dzisiaj wytrzymał? Ks. Dolindo kochał kapłanów. Mówił, że gdybyśmy wiedzieli, kim są dla nas kapłani, nie odstępowalibyśmy ich na krok. A w czasie Eucharystii powinniśmy w chwili konsekracji wstrzymywać oddech z wrażenia, tak wielkie rzeczy dzieją się wtedy w niebie. Chrystus oddaje życie na każdym ołtarzu świata. Przez ręce kapłanów... To jest wielka tajemnica.

– Jeszcze nie jest ogłoszony świętym, ale wydaje się, że w jakiś szczególny sposób dba o kapłanów...

– Tak, on już im pomaga z nieba. Byłam niedawno na północy Polski, by opowiadać o ks. Dolindo. Po wejściu do kościoła zobaczyłam gigantyczny krucyfiks – piękny, potężny i bardzo wymowny. Ksiądz, który mnie zaprosił do swojej parafii, wyznał, że ustawiono go niedawno, a stało się to dzięki ks. Dolindo. I zaczęła się opowieść... Kapłan, który był na krawędzi, w depresji, przeczytał książkę o ks. Dolindo i w ciągu jednej nocy całkowicie się zmienił. I żeby była jasność: to nie mój tekst dokonał tej rewolucji, a Bóg przez ks. Dolindo, który dorwał się do serca tego kapłana i uratował jego kapłaństwo. Ludzie, z którymi rozmawiałam później w tej parafii, opowiadali, że wydarzył się cud. Ich ksiądz jest szczęśliwy, uśmiechnięty i wciąż im opowiada o ks. Dolindo!

– I dlatego ten wielki krzyż...

– Tak, to wielki znak dziękczynienia za odnowienie, za przemianę, za nowe życie. Takich historii jest bardzo dużo. Kiedy opowiedziałam je biskupowi Neapolu, w jego oczach dostrzegłam błysk. Od razu poprosił o dołączenie tych świadectw do materiałów procesu beatyfikacyjnego ks. Dolindo.

– Wracając jeszcze do przyjaciół ks. Dolindo w Neapolu – czy rozmawiałaś ze świadkami jego życia?

– Rozmawiałam, właśnie te rozmowy sprawiły, że zaczęło do mnie docierać, kto stanął na mojej drodze. Jego przyjaciele, duchowe córki – płakali, gdy mi o nim opowiadali.
Przejmujące było spotkanie z prof. Umbertem Cervo. To prawie 90-letni staruszek ze schorowaną nogą, porusza się o lasce. Pokazał mi różaniec, krzyż ks. Dolindo i modlitwę, którą ksiądz napisał specjalnie dla nich. Poprosił mnie, bym ją odczytała. Czytałam, a on stał wyprostowany, podparty na lasce i płakał gorącymi łzami wzruszenia. A ja płakałam z nim... Dla tych ludzi ks. Dolindo wciąż żyje, jest kimś stale obecnym. Oni go nie tylko wspominają – oni żyją jego obecnością, poradami, modlitwami. Wiedzą, widzą, jak im na co dzień pomaga.

– Gdyby zrobić konkurs na użycie aktów strzelistych, to od jakiegoś czasu „Jezu, Ty się tym zajmij!” pobija „Jezu, ufam Tobie”. To, oczywiście, żart, ale każdy, kto zetknął się z aktem zawierzenia ks. Dolindo, od razu widzi powiązanie tych dwóch próśb i niezwykłą kontynuację: pójście w głąb, w bezpośrednie, jakby mniej oficjalne, zwracanie się do Jezusa...

– Moja 10-letnia córka znalazła most: „Jezu, ufam Tobie”, więc „Ty się tym zajmij”.

– Wspaniale! Ale czy tak stawiana prośba nie popycha nas w bierność? Jezu, Ty się tym zajmij, a więc czekam na obiad?

– Absolutnie nie. Po pierwsze – Jezus działa na różne sposoby, stawia na naszej drodze i ludzi, i rozwiązania – trzeba się wsłuchiwać. Poza tym chodzi też o sytuacje graniczne, w których ludzka siła nic nie może poradzić. I wtedy mówimy: Ufam Ci, a więc Ty mnie prowadź. Gdy już po ludzku nic nie da się zrobić, On chce, byśmy uderzyli się pięścią w serce i powiedzieli: Zajmij się tym. Zajmij, bo nie daję rady, przecież to widzisz... Nie chodzi o nieśmiałe, pobożne westchnienie. Chodzi o odważną, może zdesperowaną, prośbę do wszechmocnego Przyjaciela. To musi wyjść z serca. Jezus o to prosi w tym akcie.

– Ale wielu pisze: „Modliłem się i nic”.

– Halo, Pan Bóg to nie jest automat, że wrzucasz monetę i wychodzi coca-cola.
Nic z tych rzeczy. Wielu z nas ma gotową receptę, dyktujemy Panu Bogu, jak mają się zakończyć nasze sprawy. Nie o to tu chodzi. Bóg widzi nasze życie z lotu ptaka. Ufaj Mu, nawet jeśli coś się nadal wali. Zresztą w akcie zawierzenia Jezus mówi o tym, że jeśli sprawy będą się komplikowały, wtedy tym głośniej i częściej powtarzaj: „Jezu, Ty się tym zajmij!”, nie rezygnuj, trzymaj kurs. Jeśli ktoś mówi, że nie działa, to znaczy, że nie pomodlił się według – jak ja to nazywam – „instrukcji” Jezusa.

– Ks. Dolindo jest sługą Bożym. Kiedy możemy się spodziewać jego beatyfikacji?

– Proces został zakończony na poziomie diecezji Neapolu, akta trafiły przed kilku laty do Watykanu. Pierwszy postulator procesu zmarł, drugi – franciszkanin Niepokalanej – jest zawieszony. Na Kongregację Braci Franciszkanów Niepokalanej we Włoszech Stolica Apostolska nałożyła zarząd komisaryczny z powodu ujawnionych tam wielu nieprawidłowości. Akta procesu ks. Dolindo są w rękach tego zgromadzenia i do tej pory wydawało się, że proces utknął w martwym punkcie. Ale na szczęście jest Polska!

– My, Polacy, mamy jakiś wpływ na przebieg procesu ks. Dolindo?

– Mówię to ze wzruszeniem – to najnowsza wieść: proces beatyfikacyjny, głównie dzięki Polakom, przyspieszy! Napływ pielgrzymów, właśnie z Polski, jest tak duży, że nie można już czekać. Jestem teraz często w Neapolu i sama to widzę. Polacy pokochali ks. Dolindo! Podjeżdżają tam całe autokary pielgrzymów! Stąd więc sprawą zainteresowały się władze kościelne w 47. rocznicę śmierci ks. Dolindo, a więc w tym roku, arcybiskup Neapolu ogłosił, że kard. Crescenzio Sepe zwraca się z oficjalną prośbą do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych o przyspieszenie sprawy. Jestem przeszczęśliwa! Zresztą ks. Dolindo sam mówił, że przyjdzie czas, gdy zostanie całkowicie zrehabilitowany, ale będzie to wtedy, gdy ludzie będą mieć Pismo Święte w domu i gdy zatriumfuje Niepokalane Serce Maryi.

– Znając ks. Dolindo, dzięki Twojej książce, możemy mieć pewność, że wciąż powtarza: „Jezu, Ty się tym zajmij!”.

– Tak, i oddaje się Bogu do pełnej dyspozycji. Ale i czeka na nasze modlitwy – on jest niezwykle skutecznym orędownikiem w Niebie – zgadzając się, jak zawsze ufnie, na chwilowe niepowodzenia.