Krew szczególnie potrzebna

Wielu ludzi choruje, do tego dochodzą różnorodne planowe operacje, często ratujące życie i wypadki drogowe czy gospodarcze. Dlatego też Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa apeluje do wszystkich ludzi dobrej woli o oddawanie krwi. Na ten apel odpowiadają organizatorzy akcji terenowych m.in. w Łukowej i Potoku Górnym, gdzie odbyły się już kolejne w tym roku zbiórki krwi.

– Cieszymy się, że są ludzie o wielkich sercach, którzy chcą się podzielić tym cennym darem – podkreślał organizator i koordynator akcji w Potoku Górnym, Stanisław Ćwikła, który sam również jest honorowym dawcą krwi. – Bardzo serdecznie wszystkim dziękuję za każdą oddaną kroplę krwi. Są w życiu takie rzeczy, których nie da się kupić za żadne pieniądze, a jedną z nich, absolutnie bezcenną, jest właśnie krew. Tego leku nie da się wyprodukować, nie da się go też niczym zastąpić, zostają nam tylko honorowi dawcy krwi. Trzeba też pamiętać, że krew jest stale potrzebna, oddawanie krwi jest całkowicie bezpieczne, a nasz organizm szybko się regeneruje. Podczas akcji zachowujemy też wszelkie możliwe środki bezpieczeństwa sanitarnego – zaznaczał.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Krew nas jednoczy

Reklama

W dobie pandemii musimy się jednoczyć i mobilizować, aby nie zabrakło krwi – tłumaczył Piotr Małysza z Biłgoraja. – Zachęcam wszystkich, aby krew oddawać, zwłaszcza teraz szczególnie jej brakuje. Mamy w społeczeństwie wiele ograniczeń, obostrzeń, a zapotrzebowanie na krew jest coraz większe. Krew jest najcenniejszym darem, jaki możemy dać sobie nawzajem, dlatego też musimy się mobilizować, aby jej nikomu, kto potrzebuje, nie zabrakło. Ja oddaję krew od dawna, widzę, jak ważna i cenna jest to inicjatywa. Cieszymy się bardzo, że w naszym powiecie jest wiele możliwości do oddawania krwi, gdyż mamy kilka akcji terenowych, akcje w samym Biłgoraju w Polskim Czerwonym Krzyżu i Starostwie Powiatowym. Najważniejsze to pamiętać, że w ten sposób ratujemy życie innych – wyjaśniał.

Ratując innym życie

Mam świadomość, że w ten sposób ratuję życie innych – wyjaśniała Ilona Portka z Biszczy. – Oddaję krew od trzynastu lat i widzę w tym wielką wartość. Wiem, że oddając krew, pomagam i ratuję komuś życie, dlatego też w momencie oddawania krwi mam tę świadomość, że dzięki mnie ktoś doczeka jakichś kolejnych ważnych wydarzeń w swoim życiu. Mam ogromną satysfakcję i poczucie radości, jestem też wdzięczna Panu Bogu za zdrowie, że mogę to robić. I dopóki tak będzie, będę tę krew oddawać – wyjaśniała.

Reklama

Dlaczego warto oddawać krew i w ten sposób nieść pomoc drugiemu człowiekowi – wyjaśniała w rozmowie kierownik Zamojskiego Oddziału Terenowego RCKiK, dr Anna Mika. – W każdej sytuacji zdarzają się przypadki, kiedy pacjent wymaga leczenia składnikami krwi. Może to dotknąć każdego z nas, nawet jeśli teraz wydaje nam się, że jesteśmy zdrowi i nic takiego nam się nie przydarzy. Pacjenci hospitalizowani w wielu przypadkach chorobowych wymagają leczenia składnikami krwi. A jej, niestety, nie da się wyprodukować, można ją tylko oddać i może to zrobić jedynie zdrowy człowiek. Z jednej jednostki krwi pobranej od dawców otrzymujemy aż trzy różne składniki krwi. Wytwarzamy rutynowo koncentrat krwinek czerwonych stosowany u pacjentów z niedokrwistościami, czy wymagających masywnych transfuzji, a więc np. po wypadkach. Są też jednostki chorobowe wymagające uzupełnienia krwinek płytkowych, czy białek znajdujących się w osoczu. Dlatego jeszcze raz powtórzę, że jedynym źródłem tych substancji jest zdrowy człowiek, który chce się podzielić i odda tę krew. My, jako służba krwi, musimy zabezpieczyć odpowiednią jej ilość, bo w każdej minucie może się zdarzyć zwiększone zapotrzebowanie na jakiś składnik. Dlatego też apelujemy, aby wszystkie zdrowe osoby zgłaszały się do punktów, gdzie tę krew można pobrać, poświęciły godzinę ze swojego życia i uratowały czyjeś życie – wyjaśniała.

Krew jest najcenniejszym darem, jaki możemy dać sobie nawzajem, dlatego też musimy się mobilizować, aby jej nikomu, kto potrzebuje, nie zabrakło.

Podziel się cytatem

Wyjątkowe miejsce

Łukowa to wyjątkowe miejsce na mapie polskiego honorowego krwiodawstwa. – Przyjeżdżamy tu już od wielu lat i wiemy, że są tutaj ludzie, którzy chcą pomagać innym. Jest to również wielka zasługa organizatorów akcji, którzy motywują lokalną społeczność. Klub honorowych dawców krwi wykazuje ogromną aktywność w promowaniu krwiodawstwa i to właśnie dzięki nim, regularnie co trzy miesiące, te akcje się odbywają – wskazała Anna Mika.

Dla Polaków ze Wschodu

Podczas akcji zbierano również dary dla dzieci na Ukrainie – wyjaśniał prezes łukowskich krwiodawców, Robert Chmiel. – Na prośbę ks. Andrzeja Niedużaka po raz kolejny prowadzimy zbiórkę dla polskich dzieci z dwóch parafii, znajdujących się na Ukrainie. Zbieramy słodycze, przybory szkolne, środki czystości. Tym razem do akcji dołączyły dwie szkoły z terenu Gminy Łukowa: Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II w Łukowej i Szkoła Podstawowa w Chmielku – tłumaczył.

Potrzeba serca

Honorowym krwiodawcą jest od wielu lat komendant Powiatowej Policji w Biłgoraju, podinsp. Marek Jamroz. – Krew to taka substancja i wyjątkowy lek, którego mimo rozwoju medycyny nie da się wyprodukować sztucznie w laboratorium. A jeśli ktoś chce nieść pomoc drugiemu człowiekowi, to jest to wspaniały sposób i wyjątkowa możliwość. Nie jest to żadne poświęcenie, uważam to za pewnego rodzaju obowiązek, skoro jestem zdrowy i mogę komuś uratować zdrowie, a nawet życie. Najważniejsze jest to, że można pomóc komuś, kto tej krwi bardzo potrzebuje. To jest dla mnie definicja tego, jak powinna być pełniona służba – powiedział.

Na akcję w Potoku Górnym zgłosiło się 48 honorowych dawców krwi, zaś ostatecznie krew oddało 40 osób. Z kolei w Łukowej podczas akcji krew oddało 49 dawców z 58 osób zarejestrowanych. Organizatorami tych akcji byli Klub Honorowych Dawców Krwi im. Ks. Marka Sobiłło przy Ochotniczej Straży Pożarnej w Łukowej, Oddział Rejonowy Polskiego Czerwonego Krzyża w Biłgoraju oraz Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Lublinie.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan