Reklama

Rodzina

Usłyszeć siebie nawzajem

Dlaczego tak ważne jest uważne słuchanie? Czy trzeba się tego uczyć?

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Dlatego dwie uszy, jeden język nam dano, iżby mniej mówiono, a więcej słuchano”, mówi stare przysłowie. Ciągle warto je stosować, skoro doświadczanie problemów w komunikacji sprawia, że niezmiennie szukamy dróg do wzajemnego zrozumienia w relacji.

Dwoje uszu, jedne usta

Reklama

Wszystko, co robimy, służy zaspokojeniu naszych potrzeb, a w rozmowie uczestniczą przynajmniej dwie osoby i każda z nich ma własne potrzeby. Dlatego wszelkie „autonarzuty”, takie jak „muszę mniej mówić!”, prowadzą do wyrzutów i poczucia winy: „miałem mówić mniej, a wyszło jak zwykle!”. Ważne jest zgłębianie sensu słuchania i mówienia, aby móc podejmować decyzje na bieżąco. Równie ważne są tu uważność na siebie i uczestników, odpowiedzialność za podjęte decyzje, pozostawanie w wolności wyboru, by uniknąć wielu nieporozumień oraz rozczarowań, bo przecież „myślałem, że ty...”, „mogłeś powiedzieć”, „skąd mam wiedzieć?”, „mogłeś zapytać”, „nie muszę się domyślać”. Niestety, branie odpowiedzialności za podejmowane decyzje często mamy sklejone z poczuciem winy. Łączymy odpowiedzialność z porażką, przez co boimy się działać i rezygnujemy ze swojej sprawczości. Wybieramy wydeptane drogi bezsilności, wycofania w obawie przed odrzuceniem, w przekonaniu, że nie jest tak źle, aby nie mogło być gorzej; skupiamy się tylko na przetrwaniu, słysząc dobrze znane: „a nie mówiłem?”. Jednak nie każda myśl o porażce musi nas blokować. Odwaga to działanie pomimo lęku (Brené Brown). Jak powiedział św. Augustyn: „Raz wybrawszy, codziennie wybierać muszę”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Ten, kto słucha, niech słucha

Reklama

W praktyce słuchanie jest nastawione na odbiór. Kiedy jedna osoba mówi, druga słucha, czyli koncentruje swoją uwagę na słowach rozmówcy. Aby uniknąć własnych dopowiedzeń i interpretacji, na każdym etapie rozmowy słuchający może pytać, czy to, co usłyszał, zgadza się z intencją nadawcy. Nie powinien się zajmować innymi sprawami, które dzieją się wokół. Jeśli słuchamy „przy okazji”, czyli w czasie wykonywania innej czynności, np. oglądania filmu, przygotowywania obiadu, odbierania maili, sprzątania, prowadzenia auta, możemy wpuścić nas oboje w maliny. Neurobiologia jasno mówi o naszych możliwościach i ograniczeniach w zakresie koncentracji uwagi na bodźcach lub działaniach. Wielozadaniowość, bazująca na naszej podzielności uwagi, zdecydowanie się nie sprawdza w komunikacji. Zasadniczo mamy podzielność uwagi, ale jak sama nazwa wskazuje, dzielimy ją w danym momencie pomiędzy dwa działania lub więcej. W efekcie, robiąc co najmniej dwie rzeczy, nie jesteśmy w stanie w takim samym stopniu skupić swojej uwagi na obu (lub więcej) sprawach. Dodatkowo obciążają nas zmęczenie i stres. Dlatego gdy słuchamy pro forma, często nie umiemy nawet powtórzyć, co właśnie powiedział nasz rozmówca. Innym razem mieszamy jego opowieść ze swoimi myślami lub częstujemy go tzw. dobrymi radami i najlepszymi rozwiązaniami. Sęk w tym, że człowiek zwykle prosi o wysłuchanie, stworzenie mu przestrzeni do wyrażenia siebie. Zwyczajnie chce być wzięty pod uwagę. Rozwiązania i wszelkie poradnictwo są ważne, ale poczekajmy z nimi na odpowiedni czas i wyraźny, a nie dorozumiany sygnał ze strony naszego rozmówcy.

Ciekawość

Ciekawość siebie i drugiego człowieka jest kluczową przyczyną naszych działań w życiu. Gdy kierujemy się ciekawością, chcemy coś poznać, poszukujemy zrozumienia, badamy nasze emocje i potrzeby, aby zrozumieć też potrzeby innych. Dzięki mojej ciekawości mogę odkryć, co jest ważne dla ciebie. Nawet kiedy przeżywam trudne emocje w związku z tym, co słyszę od drugiej osoby i ciekawość tego, co ona przeżywa jest dla mnie na ten moment nieosiągalna, mogę skierować tę ciekawość na siebie. I sprawdzić, jakie emocje wywołują we mnie słowa rozmówcy. Przesuwam swoją uwagę z ocen i osądów na potrzeby. Dzięki temu pozostaję w kontakcie, pamiętając, że wszystko, co „wychodzi” z człowieka, jest próbą nawiązania tego kontaktu. Każdy z nas mówi o sobie nieporadnie wplatając w swoją wypowiedź inne osoby i obarczając je winą za swoje niezaspokojone potrzeby. Tymczasem odpowiedzialność za realizację moich potrzeb spoczywa tylko na mnie. Warto nieustannie sobie o tym przypominać. Dlatego ciekawość drugiego człowieka to ciekawość jego potrzeb, które stoją za jego słowami i czynami.

100% na 100%

Jeśli zależy nam na relacji, to wchodzimy w nią „na całość”, a nie „na pół gwizdka”. Wnosząc siebie, szukamy strategii na budowanie naszej jedności na wspólnych warunkach. Pokładamy zaufanie w Bogu, który jest Miłością, wspiera i docenia nasze wysiłki, uczy przeżywania straty. Dlatego w zmaganiach o relacje jest głęboki sens, który wpisuje się w sens miłości.

Intencja słuchania

Najważniejszą intencją słuchania jest kontakt. Dążąc do porozumienia, intuicyjnie będę wybierać język obserwacji, który uwalnia mnie od ocen i osądów. Na drodze winnych nie spotkasz przyjaciół. Tu spotykają się wrogowie (prawdziwi lub wyimaginowani), aby walczyć o przetrwanie. Dyskutanci stoją po dwóch stronach barykady, dlatego muszą być szybcy, sprytni i precyzyjni w oddawaniu strzałów, aby pokonać przeciwnika. Jeśli moim celem jest usłyszenie mnie i ciebie, aby wspólnie szukać rozwiązań satysfakcjonujących nas oboje, będę dążyć do oddzielenia człowieka od stosowanych przez niego strategii, czyli zachowań. Bez usprawiedliwiania. Ze świadomością i jasnym nazywaniem swoich wyborów. Przebaczać sobie i innym, aby żyć pełnią, dawać i przyjmować miłość. Słuchać z czułością. Z otwartością i uważnością przyjmować drugiego człowieka, w łagodności do swoich niemocy, a zamiast wroga widzieć człowieka w człowieku. To pomaga prowadzić rozmowy nawet na zgliszczach naszej galaktyki. Nieustannie pamiętajmy, że wszystko, co robimy, jest próbą zaspokojenia naszych potrzeb. Twoje „nie” dla moich propozycji jest „tak” dla twoich ważnych potrzeb. Ciekawość siebie i ciebie pomaga mi zrozumieć cały proces, który dokonuje się tu i teraz. Nie przegapiając życia, nie udając kogoś, kim nie jesteśmy, biorąc odpowiedzialność za swoje wybory i pozostając w nich wolnymi, pomimo obaw o bycie niezrozumianym, odrzuconym. Z nadzieją na Miłość, która uzdrawia serce i uzdalnia je do słuchania.

2022-12-07 08:45

Ocena: +3 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Nigdy nie brakowało „palących” problemów

O wyzwaniach stojących przed Kościołem w Polsce z ks. prof. Józefem Mikołajcem z Uniwersytetu Opolskiego rozmawia ks. Marek Łuczak

KS. MAREK ŁUCZAK: – Od pewnego czasu socjologowie w Polsce mówią o pełzającej sekularyzacji. Odpływ ludzi z Kościoła zatrzymał się, mimo że prognozy były bardziej niepokojące. Czy można to tłumaczyć jakością duszpasterstwa w naszej ojczyźnie?
CZYTAJ DALEJ

Pasterki pod przewodnictwem biskupów

2024-12-24 11:31

ks. Łukasz Romańczuk

W czterech wrocławskich parafiach Pasterki odprawią biskupi wrocławscy:

22:00
CZYTAJ DALEJ

Abp Jędraszewski podczas Pasterki na Wawelu: od chwili Wcielenia żyjemy w pełni czasu

2024-12-25 08:39

[ TEMATY ]

pasterka

Boże Narodzenie

abp Marek Jędraszewski

katedra na Wawelu

BP Archidiecezji Krakowskiej

2025 lat temu nastała pełnia czasu. Od chwili Wcielenia żyjemy w tej pełni. Jako chrześcijanie mamy obowiązek w tę pełnię każdego dnia niejako się zanurzać i w nią wchodzić, stając się synami Bożymi i dziedzicami nieba - powiedział abp Marek Jędraszewski podczas tradycyjnej Mszy św. pasterskiej w katedrze na Wawelu.

W homilii metropolita krakowski zauważył, że treść pełni czasów została rozwinięta w liście św. Pawła do Galatów, w którym Apostoł Narodów wskazuje na skutki narodzenia Bożego Syna, a w liście do Efezjan nadał temu przyjściu na świat Bożego Syna wymiar prawdziwie kosmiczny. Przed pełnią czasów - jak wyjaśniał - czas jawi się jako „chronos” - przemijanie i zdążanie ludzi do śmierci. Gdy Zbawiciel przyszedł na świat, los człowieczy nabrał zupełnie innego znaczenia. - Chrystus przyszedł na świat, abyśmy byli dziećmi Bożymi. Abyśmy byli dziedzicami nieba - mówił abp Marek Jędraszewski, zwracając uwagę na fakt, że nowa sytuacja człowieka jest tak radykalna, że odtąd czas liczy się według szczególnej cezury-granicy, jaką jest przyjście Chrystusa na świat - święty czas kairós. - Ciągle liczy się ten czas, nasz czas, od narodzin Chrystusa. To chrześcijańska, zatem nasza era. Era naszych wartości, wyznaczonych przez święty czas kairós, określonych wolnością dzieci Bożych. Poczuciem, że jesteśmy przeznaczeni do życia wiecznego, ludźmi, którzy żyją już innym kształtem wolności ducha. Wolności polegającej na zdążaniu do prawdy, a to zdążanie wypełniane jest nowym kształtem miłości - wskazywał metropolita krakowski.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję