Podobnie jest z rzeką – najczystszą, krystaliczną wodę zaczerpniemy tylko u źródełka. Im dalej od ujęcia, tym rzeka staje się większa, czasem nawet przybiera oblicze żywiołu i zbiera po drodze wszystko, co napotka – dobre i złe, jak każda zbiorowość. Imponuje jednak zawsze – skalą rozrostu i potęgą trwania.

Gdy się chce zniszczyć rzekę, nawet największą, najłatwiej uczynić to unicestwiając jej źródełko. Wiedzą o tym dobrze ci, którzy chcą zmiażdżyć społeczność – zaczynają więc od rozbicia rodziny, od której wszystko zależy.

Historia nieraz już dowiodła, że dzięki rodzinie, wspólnocie i wierze przetrwały narody i państwa, a kryzys podstawowej komórki człowieczej, którą jest rodzina, zawsze skutkował „gangreną społeczną”, ze wszystkimi jej pochodnymi. Dzieje naszego narodu i państwa są najlepszą ilustracją tego procesu.

Miarą wielkości człowieka (a także rodziny i szerszej społeczności) jest też – obok dokonań – siła ataków na niego. Powszechnie wiadomo, że jeżeli ktoś jest zajadle atakowany (najlepiej widać to w polityce), to na ogół oznacza, iż ktoś taki musi być świetny. Wyjątkiem są przypadki, kiedy dezaprobata osoby uzasadniona jest niedotrzymywaniem przez nią obietnic lub innymi jej niegodziwościami; taka klęska wizerunkowa powinna skompromitowaną „personę” zmieść ze sceny politycznej.