Podoba mi się język Franciszka – daleki od tak częstej, niestety, kościelnej „nowomowy”, od ukrywania ważkich treści w słowach niezrozumiałych dla ogółu wiernych.
Papież potrafi formułować swoje myśli – zarówno w przemówieniach, jak i na piśmie – przy pomocy języka strawnego dla przeciętnego odbiorcy, niemającego przygotowania teologicznego. Ale jest w tej beczce miodu i łyżka dziegciu: jędrności języka nie zawsze towarzyszy teologiczna precyzja. W rezultacie już na początku pontyfikatu otrzymaliśmy „zagwozdkę” w postaci niejednoznacznych sformułowań zawartych w ósmym rozdziale adhortacji apostolskiej Amoris laetitia, które otworzyły drogę do rozmaitych interpretacji w kwestii przystępowania do Komunii św. osób żyjących w związkach niesakramentalnych.
Na pewno za niezwykle cenną, płynącą z samego serca Ewangelii należy uznać troskę Franciszka o to, aby Kościół wychodził na peryferie, do ludzi poranionych, pogubionych, pogrążonych w biedzie materialnej i duchowej. Mocno przemawia obraz Kościoła jako „szpitala polowego” dla ciężko rannych. Ale i tu rodzi się wątpliwość: czy papież nie zranił tych katolików, którzy starają się wieść poprawne życie? Z doświadczenia wiem, że jest ono prawdziwą walką duchową i nie ma nic wspólnego z tym, co określił on jako „poprawne na zewnątrz życie człowieka spędzającego dni bez stawiania czoła poważnym trudnościom”...
Cenię sobie też symboliczną wymowę decyzji Franciszka, który po wyborze na Stolicę Piotrową postanowił na stałe zamieszkać w Domu św. Marty, rezygnując z apartamentów w Pałacu Apostolskim. Świadomie czy nie, ale tym gestem pokazał, że wszelka kościelna wystawność i przepych zaprzeczają duchowi Ewangelii.
„Jubileusz, to jest czas nadziei! Zaprasza nas on do ponownego odkrycia radości spotkania z Panem, wzywa nas do duchowej odnowy i zobowiązuje nas do przemiany świata, aby ten czas naprawdę stał się czasem jubileuszu: niech stanie się taki dla naszej matki Ziemi, oszpeconej logiką zysku; niech stanie się taki dla krajów najuboższych, obciążonych niesprawiedliwymi długami; niech stanie się taki dla wszystkich, którzy są więźniami starych i nowych niewoli” - zaapelował Franciszek podczas tradycyjnej „Pasterki” w Wigilię uroczystości Narodzenia Pańskiego w Bazylice św. Piotra w Watykanie. Wcześniej otworzył Drzwi Święte i w ten sposób zainaugurował obchody Roku Świętego 2025.
„Pośród zdziwienia ubogich i śpiewu aniołów niebo otwiera się na ziemi: Bóg stał się jednym z nas, abyśmy się stali jak On, zstąpił między nas, aby nas podnieść i przywieść w objęcia Ojca” - powiedział na wstępie homilii Franciszek.
Ewa Mika, Św. Joanna Beretta Molla /Archiwum parafii św. Antoniego w Toruniu
Zafascynowała mnie jej postać, gdyż jest świętą na obecne czasy. Kobieta wykształcona, inteligentna, delikatna i stanowcza zarazem, nie pozwalająca sobą poniewierać, umiejąca zatroszczyć się o swoją godność, dbająca o swój wygląd i urodę, a jednocześnie bez krzty próżności.
Żona biznesmena i doktor medycyny, która nie tylko potrafiła malować paznokcie - choć to też istotne, by się podobać - ale umiała stworzyć prawdziwy, pełen miłości dom. W gruncie rzeczy miała czas na wszystko! Jak to czyniła? Ano wszystko układała w świetle Bożych wskazówek zawartych w nauczaniu Ewangelii i Kościoła. Z pewnością zdawała sobie sprawę z tego, że każdy z nas znajduje czas dla tych ludzi lub dla tych wartości, na których mu najbardziej zależy. Jeżeli mi na kimś nie zależy, to nawet wolny weekend będzie za krótki, aby się spotkać i porozmawiać. Jednak gdy na kimś mi zależy, to nawet w dniu wypełnionym pracą czas się znajdzie. Wszystko przecież jest kwestią motywacji. Ona rzeczywiście miała czas na wszystko, a przede wszystkim dla Boga i swoich najbliższych.
Osobisty sekretarz papieża Jana Pawła II, kardynał Stanisław Dziwisz, widzi podobieństwo między końcem życia Franciszka i papieża z Polski. „Cierpienie Franciszka było niemal naśladowaniem tego, co Jan Paweł II cierpiał pod koniec swojego życia” - powiedział kard. Dziwisz włoskiej gazecie „Il fatto quotidiono”. Stwierdził, że „Jesteśmy pewni, że papież Franciszek jest już w rękach Pana, że jest święty”.
„Obaj papieże z pewnością byli naznaczeni cierpieniem pod koniec swojego życia”, powiedział kard. Dziwisz. Dali tym samym „wspaniały przykład dla nas wszystkich: jak znosić pewne momenty cierpienia i trudności w życiu”. Były arcybiskup krakowski, a następnie sekretarz Jana Pawła II (1978-2005) skończył w niedzielę 86 lat.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
