W XVII i XVIII w. w Polsce rozwijało się nabożeństwo Gorzkich Żali. Po raz pierwszy odnotowano je w kościele Świętego Krzyża w Warszawie w 1698 r. W tym rzewnym, modlitewnym śpiewie centralne miejsce zajmuje ubiczowany Chrystus w cierniowej koronie. Tak umęczonego Zbawiciela ukazał Piłat tłumowi na dziedzińcu jego pałacu i rzekł: „Ecce homo” (Oto człowiek). By ułatwić wiernym rozważanie męki Zbawiciela zaczęto malować obrazy przedstawiające Jego cierpienie. Jeden z takich obrazów znajduje się w kościele Ojców Franciszkanów w Przemyślu od XVIII w.
Moment podarowania tego cudownego Obrazu Ojcom Franciszkanom przedstawia fresk namalowany na ścianie bocznej nawy kościoła z napisem u dołu: „R. P. 1770 dnia 8 września WJP Uliński, Starosta Podwysocki pułkownik wojsk Rzeczypospolitej, z małżonką swoją z Kalinowskich Ulińską, gorliwością wzbudzeni o większe pomnożenie chwały Boskiej Obraz Pana Jezusa Miłosiernego słynącego w Zamiechowskiej kaplicy, za czasów X. Grzegorza Ostrowskiego, gwardiana przemyskiego do tutejszego kościoła franciszkańskiego przenieśli, którzy za dusze rodziców swoich «Ojcze nasz» upraszają do tego Obrazu”.
Obraz ten o wymiarach 40 x 60 cm, namalowany przez nieznanego włoskiego artystę, od 1611 r. znajdował się na dworze Ulińskich. Ci otrzymali go od Stanisława Koniecpolskiego, kasztelana krakowskiego. Obraz „wydawał prawdziwą światłość”. Ten fakt przedstawiony jest na fresku znajdującym się na sklepieniu nad ołtarzem tejże nawy.
Ulińscy umieścili Obraz w kościele parafialnym w Złotnikach. Kiedy po pewnym czasie ksiądz proboszcz umieścił go w zakrystii, Ulińscy zabrali go z powrotem i umieścili w kaplicy zamkowej w Zamiechowie. Stąd zamierzali go przekazać do kościoła Franciszkanów w Przemyślu. Wpierw jednak planowali wykonać ozdoby dla obrazu: złotą koronę na głowę Pana Jezusa i złoty sznur opasujący umęczone Jego ciało. Wykonanie ozdób przedłużało się. Pewnej nocy Augustyn Uliński we śnie usłyszał głos: „Czyń co masz czynić i dłużej nie zwlekaj”. To przyśpieszyło przekazanie cudownego Obrazu franciszkanom, którzy umieścili go na ołtarzu zamykającym boczną nawę.
Identyczną kopię obrazu Pana Jezusa miłosiernego otrzymali również od Ulińskich Ojcowie Reformaci z uwagi na utrzymujące się między nimi bardzo bliskie kontakty.
W ołtarzu zamykającym nawę cudowny Obraz czczono aż do początku XX w. W latach 1911 i 1912 z pomieszczenia magazynu na różne sprzęty kościelne, podobnego wielkością do zakrystii, zbudowano pod kierunkiem inż. Stanisława Mojerskiego kaplicę, w takim stanie jak jest dzisiaj: podniesiono strop do wysokości, jaki jest w emporze, wykuto duże wejście do kaplicy, w którym umieszczono żelazną kratę, a przebudowany ołtarz umieszczono przy ścianie. Ołtarz ten z kamienną mensą konsekrował 4 lutego w 1912 r. biskup sufragan przemyski Karol Fischer.
W tej kaplicy miał być umieszczony cudowny obraz Matki Bożej Niepokalanej, znajdujący się w głównym ołtarzu, ale gdy kapituła konwencka nie wyraziła zgody, umieszczono w przygotowanym ołtarzu obraz Pana Jezusa Miłosiernego i tu jest czczony przez wiernych nie tylko z Przemyśla, ale i z okolic.
Przy nim w każdy piątek odprawiana była Msza św. i mówiona Litania do Najświętszego Imienia Jezus po czym podawano wiernym relikwie Krzyża św. do ucałowania.
Obecnie Msza św. sprawowana jest przy głównym ołtarzu, a po niej kapłan idzie do kaplicy, gdzie odmawia Litanię do Najdroższej Krwi Chrystusa Pana i podaje relikwie Krzyża św. W każdy piątek przez cały rok o godz. 8.30 odprawiana jest Droga Krzyżowa; w Wielkim Poście sprawowana jest ona codziennie.
Obraz szczególnie jest czczony w Wielki Czwartek. Po Mszy św. Wieczerzy Pańskiej, w tzw. „Ciemnicy”, Chrystus adorowany jest do nabożeństwa Wielkiego Piątku.
Do tego Miłosiernego Chrystusa stale przychodzą wierni ufni, że cierpiący Zbawiciel ulży im w różnych troskach i cierpieniach.