Wieś Granne została założona w 1453 r. na surowym korzeniu przez dziedzica Krzemienia i Sielca - Michała (Miszki) Wesztortowicza (zm. po 1473), łowczego hospodarskiego (1466-1473). Jego żona Katarzyna razem z synem Janem Miszkowiczem Wesztortowiczem, łowczym wielkiego księstwa litewskiego (1486-1491), 7 lutego 1491 r. ufundowała w Grannem pierwszy kościół pw. św. Mikołaja, Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, św. Jana Chrzciciela oraz św. Stanisława Biskupa i Męczennika. Jego pierwsze uposażenie stanowiły między innymi trzy włóki ziemi w Grannem, pięć włók w Głęboczku i część w Łazach. Jednym z pierwszych proboszczów grannieńskich był ks. Mikołaj z Malowej Góry (1514-ok. 1531).
W późniejszych wiekach parafia miała zacnych kolatorów, którymi byli między innymi: w 1514 r. - dziedzic Krzemienia i Sambocza Stanisław Wesztortowicz (zm. 1520), 21 lipca 1520 r. - Mikołaj Szczytowicz (Szczyt) herbu Jastrzębiec, marszałek hospodarski (1522-1531), 10 maja 1531 r. - Wencław Kostewicz (zm. 1532), dworzanin marszałek królewski (1511-1532), od 1598 r. Mikołaj Kiszka (ok. 1565-1620), starosta drohicki (1588-1620). Do grona dobrodziejów dołączył w 1659 r. Stefan Oborski herbu Pierzchała (zm. 1666), starosta liwski (1637-1648) i poseł ziemi liwskiej (1638).
W 1657 r. kościół został obrabowany i uszkodzony, a w 1674 r. został on całkowicie spalony. Jego odbudowę rozpoczął w 1678 r. ks. Jan Gnatowski (prob. 1659-1679), ale z racji na niechęć ówczesnych kolatorów zrezygnował on ze stanowiska proboszcza grannieńskiego.
W 1684 r. właścicielem Grannego został Jan Franciszek Lisiecki (zm. 10 listopada 1705), miecznik podlaski (1664-1705), ożeniony z Marianną Irzykowiczówną, wdową po wspomnianym staroście Stefanie Oborskim. W tym samym roku zbudował on kolejną drewnianą świątynię, pod kierunkiem ks. kan. Krzysztofa Klepackiego (zm. 1697), ówczesnego proboszcza (1680-1697). W drugiej połowie XVIII w. kościół ten wymagał gruntownego remontu. Jednak ówczesny dziedzic Aleksander hrabia Ossoliński (zm. 1804), starosta drohicki (1757-1774), miecznik wielkiego księstwa litewskiego (1775-1789), postanowił ufundować nową świątynię, którą wystawił w 1782 r., pod kierunkiem ks. Wojciecha Godlewskiego (1731-1807) ówczesnego proboszcza (1778-1807). Niestety, po dwóch latach w 1784 r. uległa ona spaleniu od uderzenia pioruna.
Czwarta świątynia pw. św. Jana Chrzciciela została zbudowana w 1784 r. przez Józefa Kajetana hr. Ossolińskiego (ok. 1758-1834), kasztelana podlaskiego (1790-1795), i stanowiła bardzo udaną budowlę pod względem architektonicznym. W ramach represji za udzielanie przez ks. Antoniego Stankiewicza (prob. 1885-1886) posług religijnych prześladowanym unitom zza Buga, 4 lipca 1886 r. kościół w Grannem został zamknięty i opieczętowany - na rozkaz cara Aleksandra III (1845-1894) z 5 czerwca 1886 r. Po zerwaniu plomb przez pewnego mężczyznę 24 czerwca 1891 r. Iwan S. Kachanow (ur. 1826), generał - gubernator grodzieński i wileński (1884-1893), 18 sierpnia 1892 r. wydał nakaz rozbiórki kościoła. Polecenie wykonano przed 26 sierpnia 1892 r. pod kierunkiem urzędnika Kobyłeckiego, a wszystkie sprzęty przeniesiono do kościoła perlejewskiego. Od tego czasu przez 35 lat wierni uczęszczali do kościoła w Perlejewie.
3 maja 1927 r., staraniem ks. Jana Chomickiego (1876-1942), proboszcza perlejewskiego (1905-1927), została wznowiona działalność parafii w Grannem. Pierwszym proboszczem (1927-1930) został wówczas ks. Władysław Miłaszewski (1885-1954). Dzięki jego zaangażowaniu wkrótce został postawiony tymczasowy, drewniany kościół. W 1932 r. został on gruntownie przebudowany i powiększony o chór przez ks. Antoniego Dulińca (1889-1964), proboszcza grannieńskiego (1931-1939). W czasie II wojny światowej wojska sowieckie zamieniły kościół na wojskową kuchnię i stołówkę, niszcząc ołtarz i ławki.
Budowę obecnej świątyni rozpoczął w 1948 r. ks. Tomasz Miłkowski (1906-1963), ówczesny proboszcz (1941-1948), według projektu prof. Bukowskiego z Białegostoku. Jego dzieło kontynuowali kolejno: ks. Stanisław Płonowski - w latach 1958-1960 i ks. Roman Wodyński - latach 1960 - 1962. 29 lipca 1962 r. kościół został poświęcony przez ks. dr. Michała Krzywickiego (1895-1967), administratora apostolskiego diecezji pińskiej (1950-1967). W latach 1968-1976 ks. Wojciech Wasak dokonał całkowitego wystroju kościoła (prob. 1968-1976). Świątynię konsekrował dnia 11 sierpnia 1973 r. bp Władysław Jędruszuk (1918-1994), administrator apostolski diecezji pińskiej (1967-1991).
W pobliżu kościoła stoi murowana plebania, która została wzniesiona w 1967 r. przez ks. Hieronima Jaworowskiego (1925-2001), proboszcza w Grannem w latach 1962-1968.

Kaplice:
Kobyla - kaplica dojazdowa pw. Miłosiernego Chrystusa. Początkowo funkcję kaplicy pełnił drewniany barak zbudowany w 1988 roku przez ks. Jana Wasilewskiego, ówczesnego proboszcza (1986-1990). W 1996 r. ks. Marek Toruński, proboszcz grannieński (1992-1999) wraz z parafianami przeniósł tutaj starą kaplicę z parafii Szmurły. Poświęcił ją 6 kwietnia 1997 r. Antoni P. Dydycz, biskup drohiczyński. Tenże ordynariusz w roku następnym dekretem z dnia 19 maja nadał kaplicy wezwanie Miłosierdzia Bożego.

Porządek Mszy św.:
- niedziele i święta:
- kościół parafialny: 9.00, 11.00
- kaplica w Kobyli: 13.00
- w święta nie będące dniami wolnymi od pracy:
- kościół parafialny: 10.00, 16.00
Odpusty w parafii: Narodzenia św. Jana Chrzciciela - 24 czerwca
Nabożeństwo adoracyjne: 29 września - św. Michała Archanioła i w dni następne
Księgi metrykalne:
Księgi Chrztów: od 1948 r.
Księgi Małżeńskie: od 1948 r.
Księgi Zmarłych: od 1948 r.
Bibliografia
M. Kałamajska-Saeed, Ciechanowiec, Zambrów, Wysokie Mazowieckie i okolice (Katalog Sztuki w Polsce, t. IX, z. 2), Warszawa 1986.